Βλέπετε 226–240 από 1567 αποτελέσματα

Όλα τα προϊόντα

Ισμαήλ Κανταρέ

Η κόρη του Αγαμέμνονα

Σε μια από τις επίσημες εξέδρες, κατά τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς, στα Τίρανα, ένας προσκαλεσμένος, ενώ παρακολουθεί την ατέλειωτη παρέλαση των αντιπροσωπειών, έχει ξαφνικά την εντύπωση ότι διακρίνει, ανάμεσα στα πανό και τα πορτρέτα των καθοδηγητών της χώρας, το πρόσωπο του αρχαίου έλληνα αρχιστράτηγου Αγαμέμνονα. Ψευδαίσθηση; Ή μήπως αποτέλεσμα της αποχαύνωσης ενός άντρα συντετριμμένου από το χωρισμό με την αγαπημένη του;

Αν ήταν μόνο αυτό… Η επανεμφάνιση της μορφής του πορθητή της Τροίας, διάσημου επειδή θυσίασε την κόρη του Ιφιγένεια στην κρατική λογική, αποτελεί το πανάρχαιο θεμέλιο πάνω στο οποίο στηρίζονται τα γεγονότα που περιγράφονται σε τούτο το μυθιστόρημα: η συγκλονιστική ιστορία ενός έρωτα που παρασύρθηκε απροσδόκητα και κομματιάστηκε από τα παγερά γρανάζια της κρατικής μηχανής.

Ο Διάδοχοι

Τι συνέβη τη νύχτα της 13ης Δεκεμβρίου, στην κρεβατοκάμαρα του «ενδεδειγμένου διαδόχου», το πτώμα του οποίου βρέθηκε το χάραμα με μια σφαίρα στην καρδιά;
Το τελευταίο μυθιστόρημα του Ισμαήλ Κανταρέ εμπνέεται από το σκοτεινότερο αίνιγμα στην ιστορία της σύγχρονης Αλβανίας: το μυστηριώδη θάνατο του δελφίνου του αλβανού κομμουνιστή δικτάτορα Εμβέρ Χότζα.

Ακόμα και σήμερα, ένα τέταρτο του αιώνα μετά το θάνατο αυτό, το μυστήριο παραμένει άλυτο.

Ξεκινώντας από ένα πραγματικό γεγονός, στο οποίο μπόρεσε να προσδώσει οικουμενικές διαστάσεις, ο Ισμαήλ Κανταρέ, μέσα από την προσωπικότητα του «Διαδόχου», κατόρθωσε να προσθέσει ένα νέο μέλος στην οικογένεια των μεγάλων αρχετύπων της παγκόσμιας λογοτεχνίας, πλάι στον Ιούδα, τον Αγαμέμνονα, το Βρούτο, το Γιόζεφ Κ., μεταξύ άλλων.

Αυτά τα δύο σύντομα μυθιστορήματα, όχι μόνο τοποθετούν στη σκηνή τα ίδια πρόσωπα, αλλά αποτελούν και μία από τις πλέον ολοκληρωμένες λογοτεχνικές συνθέσεις του Ισμαήλ Κανταρέ.

15.90

821

Αθηναίος ο Γιώργος Τσιαντούλας

57 λεπτά με τη Βερόνικα Ράιμο

Αφιέρωμα: Υγεία

Αφιέρωμα: Μεσσηνία / Καλαμάτα

Δωρεάν - Μόνο με έξοδα αποστολής

Αλεχάντρο Παλόμας

«Τ’ όνειρό μου είναι ένα δάσος», είπα στρέφοντας το βλέμμα προς το παράθυρο, «και πιθανότατα έχεις δίκιο, και είναι γελοίο και εγωιστικό κι επίσης παιδιάστικο, αλλά, αυτό είναι. Η ερώτηση, αυτή που έχει σημασία για μένα ως μητέρα και για σένα ως γυναίκα, είναι ποιο είναι το δικό σου όνειρο. Το γνωρίζεις, Βιολέτα; Υπάρχει; Αυτός είναι ο εκκρεμής λογαριασμός μου μ’ εσένα, κορίτσι μου.»

«Ο Ίων, κτηνίατρος και φροντιστής ελεφάντων σε ζωολογικό κήπο, και η Έντιθ, χήρα που ζει με έντεκα γάτες, είναι οι δύο μοναδικοί και μοναχικοί γείτονες ενός απομονωμένου οικισμού. Ο Αλεχάντρο Παλόμας δε χρειάζεται τίποτα περισσότερο για να δημιουργήσει ένα φάσμα χαρακτήρων όπου φωτίζονται η έντονη σχέση μιας μητέρας με την κόρη της, ενός αδελφού με την αδελφή του, δύο γυναικών μεταξύ τους, ενός πρόωρα χαμένου πατέρα με τον μικρό του γιο, ενός άνδρα μ’ ένα παιδί και μια ελεφαντίνα, μιας ηλικιωμένης γυναίκας και ενός μεσόκοπου άνδρα που μοιράζονται το ίδιο όνειρο για έναν πολύ διαφορετικό τόπο και τρόπο ζωής…

Ένα μυθιστόρημα συγκινητικό, σύνθετο και επώδυνο κατά στιγμές, που παρασύρει τον αναγνώστη στην αναζήτηση μιας σειράς ερμηνειών που καθυστερούν ν’ αποκαλυφθούν, όπως συχνά καθυστερούν οι απαντήσεις στην πορεία μιας ζωής. Μια αφήγηση όπου οι σιωπές είναι πιο εύγλωττες από τις λέξεις, κι ένα απλό νεύμα, ικανό ν’ ανατρέψει μια ολόκληρη ζωή.»

18.02

Ενρίκ Σάλα

Οι Εκδόσεις ΡΟΠΗ με χαρά ανακοινώνουν την κυκλοφορία του βιβλίου «Η φύση της Φύσης: γιατί χρειαζόμαστε την άγρια φύση» του διεθνούς φήμης θαλάσσιου βιολόγου και εξερευνητή Enric Sala. Το βιβλίο, που ήδη έχει προκαλέσει αίσθηση σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι πλέον διαθέσιμο και στα ελληνικά, προσφέροντας στους αναγνώστες μια μοναδική ευκαιρία να εξερευνήσουν τις πιο συναρπαστικές πτυχές της φύσης και των δράσεων διατήρησής της.

Ο Enric Sala, με την εμπειρία του ως National Geographic Explorer-in Residence και την αφοσίωσή του στην προστασία των ωκεανών, μας καθοδηγεί μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου σε ένα ταξίδι γεμάτο ανακαλύψεις. Με σπάνιες φωτογραφίες και εκπληκτικές αφηγήσεις από τις αποστολές του σε μερικές από τις πιο απομονωμένες και άθικτες περιοχές του πλανήτη, ο Sala μας δείχνει την απίστευτη ομορφιά και πολυπλοκότητα της φύσης.

Τα μηνύματα στο βιβλίο «Η φύση της Φύσης» δεν είναι μόνο παντοτινά, αλλά και περισσότερο επίκαιρα από ποτέ, καθώς η απώλεια της βιοποικιλότητας συνεχίζεται αμείωτη σε ολόκληρο τον πλανήτη μας. Ο συγγραφέας αποδέχεται την πρόταση του E.O. Wilson, ο οποίος υπογράφει και την εισαγωγή του βιβλίου, ότι προκειμένου να αποτρέψουμε τη μαζική εξαφάνιση ειδών, συμπεριλαμβανομένου του ανθρώπου, πρέπει να δεσμεύσουμε περίπου το ήμισυ της χέρσου και των ωκεανών του πλανήτη για τη φύση. Στην National Geographic μάχονται για την προστασία του 30% της θάλασσας και του 30% της χέρσου μέχρι το 2030, σε αρμονία με την Ευρωπαϊκή Στρατηγική για τη βιοποικιλότητα.

Η φύση της Φύσης» δεν είναι απλά ένα βιβλίο για την επιστήμη και την περιβαλλοντική συνείδηση. Είναι ένα κάλεσμα για δράση, υπογραμμίζοντας τη σημασία της προστασίας των φυσικών μας πόρων και την επείγουσα ανάγκη για βιώσιμες πρακτικές που θα διασφαλίσουν ένα υγιές μέλλον για τον πλανήτη μας.

Σας καλούμε να ανακαλύψετε τις σελίδες αυτού του εκπληκτικού έργου και να εμπνευστείτε από το πάθος του Enric Sala για τη φύση. Όπως σημειώνει ο ίδιος: «Το βιβλίο είναι σαν ένα οικοσύστημα: Προϊόν πολλών αλληλεπιδράσεων, κάποιες γνωστές σε εμάς και άλλες άγνωστες. Όπως σε ένα οικοσύστημα, όλες οι αλληλεπιδράσεις συνεργούν για να δημιουργήσουν ένα συνολικό αποτέλεσμα. Η ιδέα για αυτό το βιβλίο προέκυψε μετά από 30 χρόνια σκέψεων σχετικά με την οικολογική διαδοχή – αρχικά σε μια αίθουσα διδασκαλίας στο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης και αργότερα βλέποντας τον άνθρωπο να αντιστρέφει την πορεία της διαδοχής και τις προστατευόμενες περιοχές να την επανεκκινούν. Είχα την τύχη να συνεργαστώ με κορυφαίους επιστήμονες κατά τη διάρκεια των ακαδημαϊκών μου χρόνων και μετέπειτα, οι οποίοι με δίδαξαν τις οικολογικές αρχές που περιγράφονται σε αυτό το βιβλίο.»

22.26

Νταβίντ Μπλανσόν

Πολλοί θεωρούν τους υδάτινους πόρους εξίσου σημαντικούς με το πετρέλαιο, καθώς η έλλειψή τους θα μπορούσε αντίστοιχα να οδηγήσει σε μια ολέθρια «κρίση νερού», σε τοπικό, περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο, ενώ διατυπώνονται προβλέψεις ότι η κρίση αυτή ενδέχεται να πυροδοτήσει ακόμα και πολεμικές συρράξεις. Ωστόσο, ο ρόλος του νερού στις συγκρούσεις δεν έχει διερευνηθεί ακόμη επαρκώς. Αν λάβουμε ως δεδομένο ότι το νερό προκαλεί τριβές στις σχέσεις μεταξύ των κρατών, σπανίως αποτελεί τη βασική αιτία μιας σύρραξης· μπορεί όμως να αποτελέσει γόνιμο έδαφος για συνεργασία, εάν υπάρχουν ειρηνικές προθέσεις. Η γεωπολιτική του νερού δεν εξαντλείται στις «κρίσεις νερού» που οφείλονται σε φυσική λειψυδρία, αλλά ασχολείται και με τις ανεπαρκείς πολιτικές διαχείρισης του νερού και με την αδυναμία κατοχύρωσης υδατικής ασφάλειας, προβλήματα τα οποία εντείνονται από την κλιματική κρίση. Παρ’ όλα αυτά, λύσεις υπάρχουν για μια «νέα κουλτούρα του νερού»· απομένει τώρα να εφαρμοστούν.

Μέσα από την ανάλυση συγκεκριμένων περιπτώσεων, ο Νταβίντ Μπλανσόν παρουσιάζει τις τρεις μεγάλες προκλήσεις στη διαχείριση του νερού στον 21ο αιώνα: προστασία των οικοσυστημάτων, παροχή πόσιμου νερού σε όλους και επαρκής υδροδότηση για τη γεωργία. Το νερό παίζει βασικό ρόλο στην κάλυψη των θεμελιωδών αναγκών του ανθρώπου, και γι’ αυτό αποτελεί, όπως το κλίμα, ένα παγκόσμιο διακύβευμα.

Η ελληνική έκδοση συνοδεύεται από Επίμετρο του Δρος Γεωπολιτικής Ιωάννη Ε. Κωτούλα στο οποίο εξετάζεται η υδατική ασφάλεια στη μακρά ιστορική διάρκεια.

14.00

Τζεφ Γκούντελ

Η υπερβολική άνοδος της θερμοκρασίας είναι η πρώτη κατά σειράν απειλή που πυροδοτεί όλες τις άλλες επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης. Καθώς η θερμοκρασία ανεβαίνει, αποκαλύπτονται όλα τα κενά τόσο σε επίπεδο διακυβέρνησης, άσκησης πολιτικής και οικονομίας όσο και σε επίπεδο αξιών.

Ο βραβευμένος συγγραφέας και δημοσιογράφος Τζεφ Γκουντέλ σε αυτό το βιβλίο μάς παρουσιάζει τους ακραίους τρόπους με τους οποίους αλλάζει ήδη ο πλανήτης μας, καθώς και τις επιπτώσεις των καυσώνων σε όλες τις πτυχές της ζωής μας: από τη διατροφή και το ξέσπασμα επιδημιών ως τη στέγαση και την εργασία μας. Επίσης, μας περιγράφει τι θα συμβεί στις ζωές και στις κοινότητές μας όταν ένα τυπικό καλοκαίρι θα κινείται πλέον σε θερμοκρασίες γύρω στους 43 βαθμούς Κελσίου.

Ο καύσωνας, μας εξηγεί ο Γκουντέλ, είναι ένα επιθετικό φαινόμενο που βάζει στο στόχαστρο τους πιο ευάλωτους. Αυτό τουλάχιστον ίσχυε έως τώρα. Καθώς όμως οι καύσωνες θα γίνονται όλο και πιο έντονοι και όλο και πιο συχνοί, δε θα είναι τόσο επιλεκτικοί.

Αξιοποιώντας αριστοτεχνικά το ρεπορτάζ, τις μαρτυρίες και τα πρόσφατα επιστημονικά δεδομένα, ο Γκουντέλ πραγματεύεται τα πλέον φλέγοντα ερωτήματα για το ζήτημα των καυσώνων και αποκαλύπτει ότι δεν έχουμε αναμετρηθεί ως τώρα με τόσο επικίνδυνο φαινόμενο.

22.20

Σαρά Κέιν

Πέντε θεατρικά έργα και μια κινηματογραφική ταινία συνθέτουν την καλλιτεχνική, ιδιαίτερη προσωπικότητα της Σάρα Κέιν. Είκοσι πέντε χρόνια μετά τον θάνατό της και παρά τις αρνητικές κριτικές που είχε λάβει, έχει καθιερωθεί ως κλασική Βρετανίδα συγγραφέας του 20ού αιώνα και, μάλιστα, η πιο αντιπροσωπευτική του θεατρικού κινήματος «in-yer-face theatre», όπου η βία, η αγάπη και ο μύθος παρουσιάζονται στη σκηνή σε κάθε τους μορφή ακέραια.

Κομμάτια, Η αγάπη της Φαίδρας, Εξιλεώθηκαν, Λαχταρώ, Η ψύχωση των 4.48 και το Δέρμα είναι οι τίτλοι των θεατρικών έργων και της ταινίας, αντίστοιχα, που περιλαμβάνονται στην παρούσα έκδοση, η οποία συνιστά μια συνολική καταγραφή της καλλιτεχνικής της πορείας.

Ο λεκτικός, σωματικός, συναισθηματικός και ψυχολογικός κατακερματισμός κυριαρχεί στο έργο της, με βασική επιδίωξη την αναπαράσταση και την απογύμνωση της σύγχρονης πραγματικότητας επί σκηνής.

«Θέλησα να παρουσιάσω τη βία στη σκηνή, γιατί μερικές φορές πρέπει να βυθιστούμε στην ίδια την κόλαση με τη φαντασία μας για να αποφύγουμε να πάμε εκεί στη πραγματικότητα», υποστήριζε χαρακτηριστικά η ίδια.

31.80

Θανάσης Τριαρίδης

“Κάθε φορά που αρχίζω να μιλάω για το Άουσβιτς (σωστότερα: για το Ολοκαύτωμα που συντομογραφούμε με τη λέξη Άουσβιτς) ξεκινάω με την ίδια μαρτυρία που έρχεται από τον Πρίμο Λέβι. Το φθινόπωρο του 1943 μοιράστηκαν από τις ναζιστικές αρχές κατοχής στον γερμανόφωνο πληθυσμό γύρω από το Άουσβιτς σαράντα χιλιάδες ζευγάρια παιδικά παπούτσια. (Τα παιδικά παπούτσια ήταν έτσι κι αλλιώς δυσεύρετο είδος στον Μεσοπόλεμο, πόσο μάλλον σε περίοδο πολέμου – και γι’ αυτό ήταν πάγια πρακτική τα χρησιμοποιημένα παπούτσια ενός παιδιού που μεγάλωνε να φοριούνται από ένα άλλο.) Προσήλθαν σαράντα χιλιάδες γονείς, γράφτηκαν στη λίστα διάθεσης, πήραν τα παπούτσια για τα παιδιά τους. Κανένας δεν ρώτησε: “Μα από πού ήρθαν τόσα παιδικά παπούτσια;”

Το περιστατικό αυτό δεν είναι μια παράπλευρη ιστορία γύρω από την τραγωδία του Άουσβιτς. Το γεγονός αυτό είναι το Άουσβιτς. Το Άουσβιτς είναι η απουσία της ερώτησης για τα σώματα (τα ζωντανά σώματα, τα παλλόμενα σώματα, τα τρεμάμενα σώματα) που κάποτε φόρεσαν τα παπούτσια. Το Άουσβιτς είναι η απουσία της ερώτησης.

Το βιβλίο αυτό (που συγκεντρώνει κείμενα μιας εικοσαετίας) καταγράφει, μέσα από μια ακολουθία επιχειρημάτων και συνδέσεων, τη βασική ερμηνευτική θέση του Θανάση Τριαρίδη για το Ολοκαύτωμα, αυτήν που δηλώνει και ο τίτλος του βιβλίου. Πως το Άουσβιτς το κάναμε εμείς (η ανέκφραστη πλειοψηφία των κοινωνιών της Δύσης, η σιωπηλή πλειοψηφία) – και θα το ξανακάνουμε εμείς. Πως τα τρένα που ξεκίνησαν για το Άουσβιτς τα φορτώσαμε εμείς – και θα τα ξαναφορτώσουμε εμείς. Πως το παράγγελμα Wstawac το προφέραμε εμείς – και θα το ξαναπροφέρουμε εμείς. Πως την επόμενη φορά, όταν τα θύματα θα είναι χοντροί / αδύνατοι / ξανθοί / μελαχρινοί / μετανάστες / φτωχοί / άρρωστοι / όποιοι άλλοι (πάντοτε “απειλητικά επικίνδυνοι”), εμείς (η κοινωνική πλειοψηφία, η πλειονότητα) θα είμαστε και πάλι οι θύτες.

 

15.00

Εύα Πουλοπούλου

Το δημοτικό τραγούδι Του Νεκρού Αδερφού είναι ένα από τα παλαιότερα αφηγηματικά τραγούδια των Βαλκανίων με την προέλευσή του να χάνεται στα βάθη των αιώνων. Τραγουδήθηκε σε εκδοχές με ενιαία θεματολογία βασισμένη στις κοινές ρίζες των λαών της περιοχής, αψηφώντας φυσικά σύνορα και πολιτισμικές διαφορές. Διαχρονικές ιδέες όπως η ιερότητα του όρκου, η δύναμη του θρήνου και της κατάρας, αντιλήψεις για τη ζωή στην ξενιτιά, αλλά και μαγικά στοιχεία όπως η νεκρανάσταση και τα πουλιά που μιλούν, συνθέτουν ένα στοιχειωμένο, συναρπαστικό παραμύθι. Απολαύστε το σε ένα έργο που συνδυάζει τον πλούτο της λαϊκής παράδοσης και την ιδιομορφία της γλώσσας του δημοτικού τραγουδιού, με τη σύγχρονη, άμεση και οικεία εικαστική γλώσσα των κόμικς.

15.95

Φώτης Μανίκας

Ιστορίες που εκτυλίσσονται στην Αθήνα του σήμερα με μια αμεσότητα που είναι εδώ δίπλα. Ιστορίες από καφέ-μπαρ, από πάρκα και πλατείες, μέσα σε ισόγεια και ρετιρέ με βεράντα. Δεκαοκτώ διηγήματα με ανθρώπους της διπλανής πόρτας που αφηγούνται περιστατικά από τη ζωή τους, πιστεύοντας ότι διατηρούν τον έλεγχο, ενώ την ίδια στιγμή αυτοαναιρούνται. Με βασικό όπλο του την ειρωνεία, τη συγκαλυμμένη κυνικότητα, αλλά και μια υποβόσκουσα αισιοδοξία, ο Φώτης Μανίκας στην πρώτη του συλλογή διηγημάτων στήνει ιστορίες από το μυαλό του με ειλικρίνεια, χιούμορ, οξυδέρκεια και τρυφερότητα.

14.00

Περιοδικά

Summer In The City

819

Οι νύχτες μας είναι καλύτερες από τις μέρες σας.

Αφιέρωμα: Book Lovers.

Αφιέρωμα: Διασκέδαση.

 

Δωρεάν - Μόνο με έξοδα αποστολής

Κωνσταντίνος Καψάσκης

Η βρετανική εμπλοκή στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1940 δεν ήταν ούτε μια ηρωική πράξη υπεράσπισης της ελευθερίας των Ελλήνων ούτε μια σκοτεινή συνωμοσία για την καταστολή της. Οι βρετανικές υπηρεσίες πληροφοριών καθοδηγούνταν από το Φόρεϊν Όφις στην εφαρμογή μιας πολιτικής που σε όλη αυτή την περίοδο παρέμεινε πολύ πιο σταθερή απ’ ό,τι εκ πρώτης όψεως φαίνεται: υπερασπιζόμενη τα βρετανικά γεωστρατηγικά συμφέροντα στην Ανατολική Μεσόγειο, επεδίωκε να διατηρήσει ένα πολιτικό σύστημα διαβρωμένο από τις δεκαετίες του Εθνικού Διχασμού, τόσο με την υποστήριξη του βασιλιά και της εξόριστης κυβέρνησής του όσο και με την ανάσχεση της κομμουνιστικής αριστεράς και της λαϊκής υποστήριξής της στη χώρα.

Αξιοποιώντας σε βάθος βρετανικά, αμερικανικά και ελληνικά αρχεία, πολλά εκ των οποίων έγιναν προσφάτως διαθέσιμα στους ερευνητές, το βιβλίο εξετάζει την επιρροή και τον μεταλλασσόμενο ρόλο των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών –και ειδικότερα της SOE– στην Ελλάδα: την ενίσχυση που πρόσφεραν αρχικά στην Aντίσταση με επιχειρήσεις υποβοηθητικές της βρετανικής πολεμικής προσπάθειας· την παρεμβολή τους, στη συνέχεια, στις εσωτερικές αντιπαραθέσεις του αντάρτικου, παράλληλα με την άσκηση κρίσιμου πολιτικού και διπλωματικού ρόλου· τέλος, την κατάρρευση της συνεννόησής τους με το ΕΑΜ και τη μεγαλύτερη ή μικρότερη ανάμειξή τους στις εξελίξεις που οδήγησαν στον Εμφύλιο (ζήτημα που ακόμα διχάζει την επιστημονική κοινότητα και την κοινή γνώμη). Όπως τεκμηριώνει η μελέτη, όσο το ΕΑΜ γινόταν πιο ανεξέλεγκτο, τόσο οι προσπάθειες των Βρετανών να το διαβρώσουν φαίνονταν πιο απελπισμένες. Είτε επρόκειτο για τους πρώτους μήνες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου είτε για την ανοιχτή σύγκρουση των Δεκεμβριανών και τα μεθεόρτιά της, οι πολιτικές οδηγίες και οι μέθοδοι που ακολουθούσαν οι υπηρεσίες πληροφοριών παρέμειναν οι ίδιες· εφαρμόζονταν όμως όλο και πιο εντατικά και κυνικά, παρά τις όποιες διαφωνίες και ανεξάρτητα από τις τραγικές τους συνέπειες.

19.93

Ξένη λογοτεχνία

Μάρτυς!

Κάβε Ακμπάρ

Πνευματώδης, αστεία και εντελώς πρωτότυπη, η πρώτη πεζογραφική εμφάνιση του Kaveh Akbar, γνωστού για τα ποιήματά του στους Νew Yorker και NY Times, προαναγγέλλει την άφιξη μιας σημαντικής νέας φωνής στη σύγχρονη μυθοπλασία.

Ο ορφανός Σάιρους Σαμς, γιος Ιρανών μεταναστών που απεξαρτήθηκε πρόσφατα από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, καθοδηγούμενος από φωνές καλλιτεχνών, νεκρών ποιητών και βασιλιάδων, αναζητά το νόημα της ζωής και, κυρίως, του θανάτου. Η εμμονή του με τους μάρτυρες και την ιδέα της αυτοθυσίας τον οδηγεί στα ίχνη της σκοτωμένης μητέρας του, ενός θείου που διέσχιζε ως άγγελος παρηγορητής τα πεδία μάχης του Ιράν, αλλά και σε μια καλλιτέχνιδα που ζει τις τελευταίες μέρες της στο Μουσείο του Μπρούκλιν. Ώσπου η ανακάλυψη ενός παλαιότερου πίνακά της θα τον φέρει αντιμέτωπο με το οικογενειακό του παρελθόν και τα αναπάντεχα μυστικά του.

Ένας παιάνας για το πώς διανύουμε τη ζωή μας αναζητώντας νόημα στην πίστη, στην τέχνη, στον εαυτό μας και στους άλλους.

22.00

Χρήστος Σωτηρόπουλος

Όπως πολλοί που γεννήθηκαν στο απόγειο της αστυφιλίας (δεκαετία ’80) έτσι και εγώ άφησα το χωριό μου για να δημιουργήσω τη δικη μου ζωή και οικογένεια σε αστικό κέντρο. Όσο περνούσαν τα χρόνια όλο και πιο πολύ απομακρυνόμουν από τις σχέσεις και τις αναμνήσεις που είχα δημιουργήσει με το μέρος που γεννήθηκα. Μετά τη γέννηση του παιδιού μου, αρκετές εκδρομές του σαββατοκύριακου αφορούσαν  οργανωμένες δραστηριότητες στη φύση (ράντσα, ζωολογικοί και βοτανικοί κήποι, οργανωμένα κάμπινγκ και περίπατοι). Ο ενθουσιασμός και η φαντασία που επιστράτευε για να συνδιαλλαγεί με τη φύση ενεργοποίησαν τις δικές μου αναμνήσεις. Ο γιος μου έκανε τα ίδια πράγματα που έκανα και εγώ μικρός. Μόνο που εμένα τότε ήταν μέρος της καθημερινότητας μου ενώ για το γιο μου ήταν μέρος μια πολιτιστικής κουλτούρας προς κατανάλωση. Το ίδιο παρατήρησα ότι ίσχυε και για γονείς που σε αντίθεση με εμένα είχαν μεγαλώσει σε πόλεις. Κατάλαβα λοιπόν ότι ένα μέρος του ευατού μου ήταν πάντα αφοσιωμένο στο μέρος που μεγάλωσα, στην ελληνική επαρχία. Το σώμα μου ξαναθυμήθηκε να περπατάει σε δυσπρόσιτα μονοπάτια, να μυρίζει υγρασία  από χώμα φυτεμένο με ελιές και αγριόχορτα, να αναπνέει το καυτό φιλτραρισμένο από φύλλα πλατάνου αέρα του καλοκαιρινού μεσημεριού. Συνειδητοποίησα ότι είχα μάθει να μιλάω και να κατανοώ συμπεριφορές  ανθρώπων πολύ διαφορετικών από εκείνων που αποτελούσαν τη καθημερινότητά μου στη πόλη. Ανθρώπων που τη φαντασία και τη προσωπικότητα την είχε πλάσει ο ίδιος ο τόπος σμιλευμένος τόσο από τους μύθους όσο και από τη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Αποφάσισα λοιπόν το σεβασμό μου για την ελληνική επαρχία να τον μετατρέψω σε φωτογραφικό βιβλίο που αποφεύγει στερεοτυπικές αναπαραστάσεις της και προσπαθεί να αναδείξει τη πολυπλοκότητα και τις ιδιαιτερότητές της μέσα από τη συμβίωση των ανθρώπων της με τη φύση. Διότι για εμένα η ελληνική επαρχία δεν είναι απλά το μέρος που μεγάλωσα. Είναι το μέρος που ωρίμασα και έμαθα πως να ζω την ενήλικη ζωή μου.

 

35.00

Γιάννης Ξανθούλης

«Θα έπρεπε να γράψετε ένα βιβλίο για τη μαμά». Κουβέντα από την Τζωρτίνα στα γενέθλια της Μαρινέλλας, πριν από χρόνια.

Το άκουσα, το ξέχασα. Δεν το πήρα αψήφιστα, αλλά ήξερα πως είμαι ακατάλληλος για βιογράφος, εξαιτίας του ύφους που γράφω. Καλώς ή κακώς.

Από αλλού ξεκινώ και αλλού βρίσκομαι, παρεμβαίνει το θυμικό μου, νευριάζω με τους ήρωές μου, κάνω αυτά που κάνω, ώστε να μη συμπεριλαμβάνομαι στους τρέχοντες κολοσσούς της λογοτεχνίας.

Δεν παραληρώ για τα αποδεκτά «πολιτικώς ορθά» και de facto απυρόβλητα μείζονα θέματα.

Με τέτοιον χαρακτήρα πώς να αναλάβω μια Μαρινέλλα, με την οποία ναι μεν μας συνδέουν μερικές ενδιαφέρουσες δεκαετίες, αλλά δεν θα μου προέκυπταν φωτοστέφανα και θαυμαστικές κορόνες για τον μελωδικό κόσμο της νύχτας.

«Ξέρετε, εγώ…». Έφερνα αντιρρήσεις, ξέροντας τον χαρακτήρα μου. Η άλλη πλευρά επέμενε: «Κάνετε λάθος…». «Μα είμαι ολόκληρος ένα κινούμενο λάθος», απαντούσα. Τελικά, ο βιογράφος «εάλω»…
«Εσύ με ξέρεις» ― η Μαρινέλλα.
«Εγώ σ’ αγαπώ, αλλά φοβάμαι ότι εσύ δεν με ξέρεις», απαντούσα.

Τσούλησε ένα διάστημα με «σε ξέρω», «δεν με ξέρεις», ώσπου να το πάρουμε απόφαση και να ξεκινήσουν τα μεσημεριανά συμπόσια εις μνήμην του Πλάτωνα και άλλων συγγενών ανάλογων συμποσιακών εμπειριών.

Έτσι προχωρήσαμε, φωτίζοντας με μεσημβρινό φως νύχτες ή και μέρες μιας ζωής από χώμα, φωνή, έρωτα, μόχθο και πολλή αγάπη. Κι έγινε ένα βιβλίο που, χωρίς να είναι a priori βιογραφία, άρχισε να μοιάζει με μυθιστόρημα δικό μου.
Γ. Ξ.

18.80