Καστανιώτης

Αδιανόητα τραγικό και ταυτόχρονα αδυσώπητα αστείο, υπέροχο, ασύγκριτο σε σχέση με οτιδήποτε κυκλοφορεί, με τον χαρακτηριστικό υπότιτλο «συλλογή διηγημάτων», το βιβλίο του Έτγκαρ Κέρετ ήρθε για να ξεχωρίσει. Και να διαβαστεί, παρακαλώ, απ’ όποιον υποστηρίζει ότι η λογοτεχνία δεν έχει πια υψηλά δείγματα να δώσει, ειδικά αν διαθέτει την ακραία ευρηματικότητα αυτού του δαιμόνιου Ισραηλινού.

Για να μη μιλήσουμε για την υποδόρια τρυφερότητα που διαπερνά όλα σχεδόν τα διηγήματά του, π.χ. την ιστορία με τον άνδρα που ήθελε να πηδήξει από την ταράτσα, με τον αφηγητή να τον προτρέπει να το ξανασκεφτεί, σε αντίθεση με τον πεντάχρονο γιο του, ο οποίος προσπαθεί να τον πείσει να πετάξει, γιατί στα μάτια του φαντάζει σαν ένας αληθινός σούπερ ήρωας.

Άλλη, πάλι, στιγμή, σε άλλη ιστορία, ο Κέρετ, φτάνοντας στα άκρα την ταύτιση συγγραφέα με τον πρωτοπρόσωπο αφηγητή, ξεκινάει την αφήγηση λέγοντας πως «ο φίλος μου ο Τοντ θέλει να του γράψω μια ιστορία που θα τον βοηθήσει να ρίξει κοπέλες στο κρεβάτι του». Και ενώ στο «Pineapple crush» το τσιγαριλίκι δεν είναι δυνατό, όσο κι αν κάποιοι διατείνονται το αντίθετο, να ενώσει τα πιο αταίριαστα πλάσματα, στην ομώνυμη ιστορία «Αναποδιά στην άκρη του γαλαξία» τα ηλεκτρονικά μηνύματα που ανταλλάσσουν ένας επιζήσας του Άουσβιτς και ο ιδιοκτήτης ενός escape room εξηγούν πολλά για άλλες πτυχές των ιστοριών, στις οποίες εμφιλοχωρούν με αντίστοιχα δαιμόνιο τρόπο.

Όταν η ασπαίρουσα φαντασία εξοικειώνεται με αυτή την ακραία γοητευτική πένα, έχουμε ακόμα να ποντάρουμε στην αιώνια επίδραση που ασκούν οι μικρές ιστορίες, ειδικά από τη στιγμή που γράφονται με τον τρόπο του Κέρετ.