Stephen King: Πέντε δεκαετίες γεμάτες ιστορίες

14.40

Συγγραφέας:
Εκδόσεις:

Μετάφραση: Μιχάλης Μακρόπουλος
Σελίδες: 184

Διατίθεται άμεσα και από τα γραφεία της LiFO, Boυλής 22, 6ος όροφος, Σύνταγμα.
Ώρες γραφείου (10:00-17:00). Τηλ. 210-3254290

Διατίθεται μόνο για αγορά online μέσω του lifoshop.gr

Η αγορά παλιών τευχών της LiFO αποτελεί ξεχωριστή λειτουργία του Shop.

Οι παραγγελίες για τα τεύχη της LiFO θα γίνονται ξεχωριστά και θα αποστέλλονται ξεχωριστά από άλλες αγορές από το LiFO Shop.

Tα έξοδα αποστολής υπολογίζονται για κάθε τεύχος ξεχωριστά.

Οι πελάτες που αγόρασαν αυτό το προϊόν αγόρασαν επίσης

Νόαμ Τσόμσκι - Αντρέα Μόρο

Ο Νόαμ Τσόμσκι δεν είναι μονάχα ένα από τα πιο ανήσυχα πνεύματα της εποχής μας, μια σπάνια προσωπικότητα που αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ζωής του για να σταθεί δίπλα στους αδύναμους και τους καταπιεσμένους από κάθε μορφή εξουσίας, αλλά αποτελεί και έναν από τους πλέον διακεκριμένους γλωσσολόγους, με τεράστια συμβολή στην επιστήμη της γλωσσολογίας. Σε αυτό λοιπόν το βιβλίο, ο Τσόμσκι συνομιλεί με τον εξίσου διαπρεπή γλωσσολόγο και φίλο του Αντρέα Μόρο αναφορικά με ένα ευρύ φάσμα θεμάτων για τη γλώσσα, την ιστορία της επιστήμης, τη συσχέτιση γλώσσας και εγκεφάλου και άλλα. Πώς κατακτούν τα παιδιά τη γλώσσα που μιλάνε; Ποια είναι τα μυστικά που αποκαλύπτουν από μόνες τους οι λέξεις; Ποια πορίσματα για τον εγκέφαλο προσφέρει η μελέτη της γλώσσας και των αναπάντεχων ιδιοτήτων της; Και γιατί η ευφορία που ξεχειλίζει από τη Σίλικον Βάλεϊ λόγω των απανωτών επιτευγμάτων στο πεδίο της τεχνητής νοημοσύνης είναι επίπλαστη και παραπλανητική; Ένα βιβλίο που ρίχνει φως στην επιστημονική σκέψη ενός ανθρώπου που άσκησε και συνεχίζει να ασκεί τεράστια επίδραση στους ενεργούς και σκεπτόμενους πολίτες όλου του κόσμου.

13.00

Φώντας Τρούσας

Κείμενα για ουκ ολίγες βαθιά υποτιμημένες ταινίες, κυρίως από τη δεκαετία του ’70, που απελευθέρωσαν τη ματιά του θεατή από την οικογενειακή τηλεοπτική εικόνα, απενοχοποιώντας περαιτέρω το γυμνό (γυναικείο και αντρικό), την ερωτική περίπτυξη ή και την ερωτική πράξη καθαυτή, τοποθετώντας τα όλα τούτα εντός του ελληνικού τοπίου (φυσικού ή αστικού). Σε μια εποχή συντηρητική, όπως και να το κάνουμε, είναι η λογοκρισία εκείνη που χαλαρώνει –και επί δικτατορίας και επί μεταπολίτευσης–, ώστε να μπορέσει να επιβιώσει ο ελληνικός κινηματογράφος και οι άνθρωποι που στήριζαν σε αυτόν την επιβίωσή τους (τεχνικοί, αιθουσάρχες κ.λπ.) μετά το βαρύ χτύπημα που του επέφερε η τηλεόραση, δείχνοντας εν ολίγοις όσα δεν μπορούσε να δείξει η TV. Αναδείχθηκαν έτσι νέες ερωτικές περσόνες, σαν εκείνες που υποδύθηκαν η Άννα Φόνσου, η Γκιζέλα Ντάλι, η Δώρα Σιτζάνη, η Ρίτα Μπενσουσάν, η Τίνα Σπάθη, η Ajita Wilson κ.ά., μαζί βεβαίως με τους παρτενέρ τους, τον Θεόδωρο Ρουμπάνη, τον Λευτέρη Γυφτόπουλο, τον Udo Kier, τον Γιώργο Στρατηγάκη, τον Χρήστο Νομικό κ.ά.

Από το βιβλίο δεν απουσιάζουν τα κείμενα και οι πληροφορίες ακόμα και για τον underground ή πειραματικό κινηματογράφο μας, δεν απουσιάζουν οι πρωτοποριακές μουσικές ταινίες, δεν απουσιάζουν και άλλα πολλά, που θα τα ανακαλύψετε σιγά-σιγά.

Από τον πρόλογο του βιβλίου

17.00

Raja Shehadeh

Γιατί το Ισραήλ δεν μπορεί να δεχτεί την Παλαιστίνη

και τον λαό της ως ισότιμους,

ως συνοδοιπόρους στον δρόμο για την ειρήνη;

Τι σημαίνει ο πόλεμος στη Γάζα για το μέλλον

των δύο χωρών;

 

Από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1948, τη Nakba (την «καταστροφή», όπως την αποκαλούν οι Παλαιστίνιοι), έγιναν πολλές προσπάθειες για να επικρατήσουν σχέσεις ειρήνης και ισοτιμίας μεταξύ Παλαιστίνης και Ισραήλ – μετά τον πόλεμο των έξι ημερών το 1967, τις Συμφωνίες του Όσλο, ακόμα και μετά τον πόλεμο που ξεκίνησε στις 7 Οκτωβρίου 2023. Κάθε προσπάθεια όμως υπονομεύτηκε από το Ισραήλ, γι’ αυτό και η κατάσταση στη Δυτική Όχθη είναι αφόρητη και η γενοκτονία στη Γάζα συνεχίζεται.
Στο βιβλίο αυτό ο Παλαιστίνιος Raja Shehadeh, δικηγόρος και ακτιβιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα, καταθέτει την προσωπική του μαρτυρία για την κατανόηση της ισραηλινο-παλαιστινιακής σύγκρουσης, ενώ διερευνά τι πήγε στραβά και γιατί, αλλά και πώς τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά. Γιατί ο άνθρωπος από τη φύση του μπορεί να παρασύρεται από προκαταλήψεις, στην περίπτωση όμως της Παλαιστίνης και του Ισραήλ, όπως υποστηρίζει σθεναρά ο βραβευμένος συγγραφέας, τα δύο έθνη μπορούν να συνυπάρξουν με γνώμονα το αμοιβαίο συμφέρον.

Με την ίδρυση του Ισραήλ, η Παλαιστίνη σταμάτησε να υπάρχει. Μέχρι σήμερα, το Ισραήλ αρνείται να αναγνωρίσει τους Παλαιστινίους ως έθνος που έχει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού. Η κατάσταση αυτή επιδεινώθηκε με το ξέσπασμα του πολέμου στη Γάζα, καθώς, κατά τη διάρκεια των πολεμικών επιχειρήσεων εναντίον της Χαμάς, ο ισραηλινός στρατός σκότωσε δεκάδες χιλιάδες αμάχους, κατέστρεψε σπίτια και ισοπέδωσε παλαιστινιακά πανεπιστήμια, μουσεία και ιστορικά μνημεία, ώστε να εξαλείψει την παλαιστινιακή παρουσία.
Απόσπασμα από το βιβλίο

12.20

Δημήτρης Τζιόβας

H μελέτη της ελληνικής πεζογραφίας γινόταν μέχρι τώρα μέσα από διάφορα πρίσματα (γενιές, ξένες επιδράσεις ή ρεύματα), εδώ επιχειρείται μια διαφορετική της προσέγγιση μέσω του τραύματος, της μνήμης και της μεταφοράς, με τις έννοιες αυτές να χρησιμοποιούνται ως άξονες γύρω από τους οποίους περιστρέφονται οι συζητήσεις περί έθνους και μυθοπλασίας. Ο πιο πρόσφορος τρόπος για να δούμε το πώς αλλάζει η σχέση λογοτεχνίας και έθνους είναι μέσω του ιστορικού μυθιστορήματος. Το παλαιότερο ιστορικό μυθιστόρημα επεδίωκε να επιβεβαιώσει την εθνική ιστορία, να στηρίξει το έθνος, και ήταν γέννημα του ιστορισμού. Οι βασικές προϋποθέσεις του, όπως η χρονική απόσταση μεταξύ του χρόνου συγγραφής και της μυθιστορηματικής δράσης, ο διδακτικός του ρόλος ή η λειτουργία του ως συμπληρώματος της ιστορικής γνώσης, τίθενται υπό αμφισβήτηση. Το νέο μετα-ιστορικό μυθιστόρημα, απότοκο του μεταμοντερνισμού και επιβεβαίωση του παροντισμού, διερευνά την ετερότητα του έθνους, τις αποσιωπημένες πτυχές και τα τραύματα της εθνικής ιστορίας. Βλέπει το παρελθόν περισσότερο στο παρόν, αμφισβητεί τις εθνικές αλήθειες και δεν βασίζεται τόσο στη μαρτυρία όσο στη διερεύνηση του ιστορικού αρχείου, επιχειρώντας παράλληλα τη μετάβαση από το έθνος στον κόσμο και από την εσωστρεφή ματιά στη διασπορική. Η Μεταπολίτευση δεν φέρνει μόνο ένα νέου είδους μετα-ιστορικό μυθιστόρημα αλλά και νέες αναγνώσεις του παλαιότερου, καθώς η ιστορία δεν γνωρίζει το τέλος της αλλά αξιοποιεί τον ανατροφοδοτικό της διάλογο με τη μνήμη, το τραύμα και το αρχείο. Με έμφαση στη μεταπολιτευτική περίοδο και με συγκριτικές αναγωγές σε παλαιότερα κείμενα, σε αυτό το βιβλίο αναλύονται οι διάφοροι τρόποι εμπλοκής του μυθιστορήματος με το έθνος και την ιστορία του.

24.00

Σπύρος Βλαχόπουλος

Σήμερα πλέον ελάχιστα απασχολεί τη νομική επιστήμη η έννοια της νομικής ορθότητας. Την κεντρική θέση έχει καταλάβει η προβληματική της «πολιτικής ορθότητας». Με τα λόγια του Francis Fukuyama, η «πολιτική ορθότητα αναφέρεται σε πράγματα που δεν μπορούμε να λέμε δημόσια χωρίς να φοβηθούμε μια εξευτελιστική ηθική καταδίκη». Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά και επεκτείνονται σε όλους σχεδόν τους τομείς της ζωής μας, με αποτέλεσμα ο επιθετικός προσδιορισμός «πολιτική» (ορθότητα) να είναι μάλλον παραπλανητικός: Πολιτική ορθότητα στον δημόσιο διά­λογο, στις τέχνες, στην εκπαίδευση, στην επιστήμη, στις επαγγελματικές και εργασιακές σχέσεις, στη δημοσιογραφία, στη θρησκεία, στις διεθνείς σχέσεις, στη διαφήμιση και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι μερικά μόνον από τα πεδία στα οποία κυριαρχεί η πολιτική ορθότητα.

Το παρόν βιβλίο μέσα από πολυάριθμα παραδείγματα υποστηρί­ζει ότι η πολιτική ορθότητα αποτελεί έναν σημαντικό περιορισμό για τις ελευθερίες της έκφρασης και της τέχνης και την επιστημονική-ακαδημαϊ­κή ελευθερία. Μάλιστα, ενώ η αφετηριακή σκέψη της πολιτικής ορθότητας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως θετική (υπό την έννοια ότι θα πρέπει να σέβεσαι τις ευαισθησίες των άλλων, να μην τους προσβάλλεις και να αποδέχεσαι το δικαίωμά τους να σκέφτονται και να ζουν διαφορετικά από εσένα), η εφαρμογή της συχνά οδηγεί στην ομοιομορφία, στην εξάλειψη της διαφορετικότητας και στην αδυναμία έκφρασης μειοψηφικών από­ψεων. Με τα λόγια του Nick Cave, η «πολιτική ορθότητα έχει γίνει η πιο δυστυχισμένη θρησκεία στον κόσμο. Η κάποτε έντιμη προσπάθειά της να επαναπροσδιορίσει την κοινωνία μας με πιο δίκαιο τρόπο, ενσωματώνει τώρα τις χειρότερες πτυχές που έχει να προσφέρει η θρησκεία (και τίποτα από την ομορφιά της)».

16.00