Κείμενα για ουκ ολίγες βαθιά υποτιμημένες ταινίες, κυρίως από τη δεκαετία του ’70, που απελευθέρωσαν τη ματιά του θεατή από την οικογενειακή τηλεοπτική εικόνα, απενοχοποιώντας περαιτέρω το γυμνό (γυναικείο και αντρικό), την ερωτική περίπτυξη ή και την ερωτική πράξη καθαυτή, τοποθετώντας τα όλα τούτα εντός του ελληνικού τοπίου (φυσικού ή αστικού). Σε μια εποχή συντηρητική, όπως και να το κάνουμε, είναι η λογοκρισία εκείνη που χαλαρώνει –και επί δικτατορίας και επί μεταπολίτευσης–, ώστε να μπορέσει να επιβιώσει ο ελληνικός κινηματογράφος και οι άνθρωποι που στήριζαν σε αυτόν την επιβίωσή τους (τεχνικοί, αιθουσάρχες κ.λπ.) μετά το βαρύ χτύπημα που του επέφερε η τηλεόραση, δείχνοντας εν ολίγοις όσα δεν μπορούσε να δείξει η TV. Αναδείχθηκαν έτσι νέες ερωτικές περσόνες, σαν εκείνες που υποδύθηκαν η Άννα Φόνσου, η Γκιζέλα Ντάλι, η Δώρα Σιτζάνη, η Ρίτα Μπενσουσάν, η Τίνα Σπάθη, η Ajita Wilson κ.ά., μαζί βεβαίως με τους παρτενέρ τους, τον Θεόδωρο Ρουμπάνη, τον Λευτέρη Γυφτόπουλο, τον Udo Kier, τον Γιώργο Στρατηγάκη, τον Χρήστο Νομικό κ.ά.
Από το βιβλίο δεν απουσιάζουν τα κείμενα και οι πληροφορίες ακόμα και για τον underground ή πειραματικό κινηματογράφο μας, δεν απουσιάζουν οι πρωτοποριακές μουσικές ταινίες, δεν απουσιάζουν και άλλα πολλά, που θα τα ανακαλύψετε σιγά-σιγά.
Από τον πρόλογο του βιβλίου
Για περισσότερο από δύο χιλιάδες χρόνια, ο στωικισμός μας έχει οπλίσει με ένα σύστημα άμυνας απέναντι στις δυσκολίες. Γι’ αυτό, άλλωστε, είναι πιο επίκαιρος από ποτέ. Ωστόσο, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα δύσκολο ερώτημα: Είναι αλήθεια ότι δεν πρέπει να νοιαζόμαστε για τη δουλειά μας, τα αγαπημένα μας πρόσωπα ή τη ζωή μας; Οι αρχαίοι Στωικοί θα απαντούσαν θετικά.
Στο δοκίμιο αυτό, ο φιλόσοφος Massimo Pigliucci μας παρουσιάζει έναν ανανεωμένο στωικισμό που αντανακλά τη σύγχρονη επιστήμη και τις κοινωνικές ευαισθησίες της εποχής μας. Ο συγγραφέας αποδέχεται τους δεσμούς στοργής που μας δίνουν χαρά, την ικανοποίηση από την εκπλήρωση ενός στόχου, καθώς και τη θλίψη που προκαλεί η απώλεια. Ο στωικισμός δεν ταυτίζεται με την κατάκτηση της αδιαφορίας, αλλά της αντοχής απέναντι στον πόνο και της μετρημένης απόλαυσης, μεταμορφώνεται δηλαδή σε μια φιλοσοφική διδαχή που μας επιτρέπει να ζούμε καλύτερα.
