Προβολή όλων των 2 αποτελεσμάτων

Άνταμ Γκόλντγουιν

Ξένη λογοτεχνία

Η Αν-τόνια μου

Γουίλα Κάθερ

Η Αν-τόνια μου (1918), το αριστούργημα της Γουίλα Κάθερ, είναι ένας φόρος τιμής στους μετανάστες πιονέρους στις πεδιάδες της Αμερικής. Είμαστε στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν οι Ευρωπαίοι μεταναστεύουν μαζικά προς τις ΗΠΑ. Ο ορφανός δεκάχρονος Τζιμ από τη Βιρτζίνια, μετακομίζει με τους παππούδες του στη Νεμπράσκα. Εκεί συνδέεται με βαθιά φιλία με την δωδεκάχρονη Αν-τόνια, κόρη μεταναστών από τη Βοημία. Μεγάλος πια ο Τζιμ, καταξιωμένος δικηγόρος, αποφασίζει να γράψει τη συγκλονιστική ιστορία της για το πώς κατάφερε μέσα από αντίξοες συνθήκες να κατακτήσει την αυτονομία της. Για τον Τζιμ «αυτό το κορίτσι σηματοδοτούσε την ίδια τη χώρα».

Η Γουίλα Κάθερ (1873-1947) έλαβε το βραβείο Pulitzer το 1923. Είναι από τις σημαντικότερες Αμερικανίδες συγγραφείς του 20ού αιώνα και η Αν-τόνια «μια από τις πιο αξιοθαύμαστες ηρωίδες της αμερικανικής λογοτεχνίας. Ένας ύμνος στο αδάμαστο ανθρώπινο πνεύμα» (The New York Times).

16.20

Άνταμ Γκόλντγουιν

I first came across Rae Dalven without even knowing it, at the opening of one of my art school graduation exhibitions in Berlin, 2012, when I read Constantine Cavafy’s “Ithaka,” a poem about missing a home one could never reach. This poem was translated by Rae Dalven into English in the late 1950s and is one of the reasons why she is still known in some circles today.

A few years later, in 2018, I, like Cavafy’s Odysseus, reached an old-new discovered home when I first visited Ioannina while researching an ongoing art project about the Romaniote community of Ioannina. The city of Ioannina, or, as some write, Janina, was home to the largest Romaniote community in the world prior to the Shoah, and among its residents was my mother’s family, the Levis. Re-discovering this place, I felt a deep connection to it, and to my family who had lived there: it gave me an explanation for the many questions I had about my identity, my sense of belonging. […]

12.72