Βλέπετε 76–90 από 1665 αποτελέσματα

Βιβλία

Ούρσουλα Λε Γκεν

“Ο Αναρχικός των Δύο Κόσμων”, ένα από τα ωραιότερα πολιτικά μυθιστορήματα, και – ευτυχώς – όχι μόνο, αποτελεί μια από τις σπουδαιότερες μελέτες της Πολιτικής στο χώρο της Επιστημονικής Φαντασίας και παράλληλα είναι μια ενδιαφέρουσα μελέτη της εξέλιξης της σκέψης ενός επιστήμονα. Από πλευράς ιδεών είναι η μέγιστη δουλειά της συγγραφέως η μπρεχτική αποστασιοποίηση που παρατηρείται σε πολλά μέρη του έργου, υποβοηθά ακόμα περισσότερο τον αναγνώστη στην ψύχραιμη εκτίμηση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει. “Ο Αναρχικός των Δύο Κόσμων” θεωρείται η κορυφή ολόκληρης της Χαϊνιανής Σειράς και ένα μείζον έργο τέχνης. (Μάκης Πανώριος).

“Η Le Guin είναι υπέροχη στο να προκαλεί τους αναγνώστες σε ένα ταξίδι έξω από το γνωστό κόσμο των αισθήσεων. Ο φανταστικός κόσμος της είναι συγχρόνως γήινος και κατανοητός”. (The Times).

Η φανταστική ιστορία του ανθρώπου που αναζητά την ουτοπία.

 

16.00

Ούρσουλα Λε Γκεν

Ένας εθνολόγος μελετητής επισκέπτεται τον πλανήτη Γκέθεν (που στη γήινη γλώσσα σημαίνει χειμώνας), κι έτσι έρχεται αντιμέτωπος με έναν άλλο κόσμο, τελείως διαφορετικό από το Γήινο. Αυτή η επαφή με το «ξένο» υποχρεώνει τον ήρωα ν’ αναθεωρήσει εντελώς θέσεις και απόψεις ταμπού, όχι μόνο σχετικά με τη φύση του σεξ και του σεξισμού, αλλά και με την πολιτιστική αποξένωση γενικότερα. Ο Γήινος Απεσταλμένος αποβάλλει αργά αλλά σταθερά ξεπερασμένες ιδέες και αντιανθρώπινες φιλοσοφίες, ξεπερνώντας πλήθος αρτηριοσκληρωτικές συμβατικότητες, καταφέρνοντας τελικά να οδηγηθεί στην κατανόηση. Σ’ ένα μακρύ ταξίδι μέσα στους πάγους, που περιέχει την έννοια της μύησης, μαζί με τον Γκεθενιανό συμπρωταγωνιστή του, θα συνειδητοποιήσει ση σημασία της Άλλης Πραγματικότητας, τη δύναμη και πολυπλοκότητα της Φύσης, τη συντριπτική αυθεντικότητα των γεγονότων, τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού τελικά. (. . .)

 

15.92

Ούρσουλα Λε Γκεν

Οι ιστορίες του πέμπτου βιβλίου του κύκλου της Γαιοθάλασσας μας ξεναγούν στον κόσμο που γνωρίσαμε στους τέσσερις προηγούμενους τόμους.

Η πρώτη ιστορία μας πάει μερικές εκατοντάδες χρόνια πριν από τον Μάγο της Γαιοθάλασσας, όταν ιδρύθηκε η Σχολή των Μάγων στο Ροκ. Ύστερα μαθαίνουμε την ιστορία ενός επίδοξου νεαρού μάγου που ερωτεύεται. Θα ακολουθήσει την ανέραστη ζωή που απαιτεί η ζωή ενός μάγου ή θα ακολουθήσει την καρδιά του; Ακόμη μαθαίνουμε για τους μάγους που δίδαξαν τον Όγκιον, τον δάσκαλο του Γκεντ, δείχνοντας πώς η ταπεινοφροσύνη και η σεμνότητα μπορούν να τα βάλουν και με έναν σεισμό.

Κι ύστερα, ένας μυστηριώδης θεραπευτής καλείται ν’ αντιμετωπίσει μια επιδημία σ’ ένα απομονωμένο χωριό και η περιήγηση κλείνει με μια ιστορία που στην ουσία αποτελεί το τελευταίο κεφάλαιο στον τέταρτο τόμο Τεχάνου.

Ο τόμος με τα πέντε διηγήματα ολοκληρώνεται μ’ έναν απολογισμό της ιστορίας της Γαιοθάλασσας, που αναφέρεται στους λαούς, τις γλώσσες, τη λογοτεχνία και τη μαγεία της.

Όλοι όσοι έχουν αγαπήσει τον κόσμο που δημιούργησε η κορυφαία συγγραφέας Ούρσουλα Κ. Λε Γκεν θα θελήσουν να διαβάσουν κι αυτήν τη μαγική στην κυριολεξία συλλογή διηγημάτων της.

17.00

Ούρσουλα Λε Γκεν

Στο μακρινό μέλλον, οι Γήινοι ιδρύουν τη Νέα Ταϊτή, μια στρατιωτικού τύπου αποικία, στον κατάφυτο πλανήτη Άθσε, με σκοπό τη συστηματική υλοτόμησή του, μιας και η ξυλεία της Γης είναι πλέον αγαθό σε εξαφάνιση.

Οι αυτόχθονες κάτοικοι, ένας ειρηνικός λαός δίχως τεχνολογικά επιτεύγματα και σε απόλυτη αρμονία με την φύση, υποδουλώνονται από τους αποικιστές, οι οποίοι τους μεταχειρίζονται βάναυσα, υποχρεώνοντάς τους να εργάζονται σκληρά στην αποψίλωση των δασών του Άθσε.

Όταν ο λοχαγός Ντέιβιντσον, διοικητής του καταυλισμού Σμιθ, βιάζει και σκοτώνει τη γυναίκα του αυτόχθονο Σέλβερ, κανείς δεν περιμένει την επιθετική αντίδραση του Αθσιανού· ούτε ο λοχαγός Ραζ Λιούμποφ, ο ανθρωπολόγος της αποικίας, επιφορτισμένος με την καταγραφή και κατανόηση του αθσιανικού πολιτισμού και επιστήθιος φίλος του Σέλβερ. Οι συνέπειες, όμως, αυτού του γεγονότος σύντομα θα αποδειχθούν σοβαρότερες: οι Αθσιανοί δεν θα είναι ποτέ πια ίδιοι· θα έχουν μπολιαστεί με τον πολιτισμό των Γήινων μέσω της πράξης του φόνου.

Το έργο αυτό της Ούρσουλα Κ. Λε Γκεν, βαθιάς οικολογικής ευαισθησίας, υπήρξε καρπός μιας εποχής όπου η συγγραφέας ζούσε στο Λονδίνο και είχε έντονη ακτιβιστική δράση. Έχει τιμηθεί με το βραβείο Χιούγκο Καλύτερης Νουβέλας του 1973.

13.04

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

“Ο τόμος με τα άπαντά μου δεν είναι, μόνο η συγκέντρωση των ποιημάτων μου αλλά κι ολόκληρης της ζωής μου, αφού δε θυμάμαι να έζησα ποτέ χωρίς ποίηση. Μικρή, μου διάβαζε ποίηση η μητέρα μου και, βέβαια, μεγάλωσα στη σκιά του νονού μου, του Νίκου Καζαντζάκη. Ήξερα πώς γράφονται τα ποιήματα, δηλαδή ότι δεν μπορείς να τα προγραμματίσεις. Εκείνα αποφασίζουν πότε θα σε κατακτήσουν. Αρκεί να ‘χεις την όσφρηση που χρειάζεται για να τα συλλάβεις. Αυτό ίσως και να σημαίνει “ταλέντο”. Βέβαια, όταν είσαι νέος, τα κύματα της ποίησης πολλαπλασιάζονται, αφού ο έρωτας κυριαρχεί. Ένα άλλο στοιχείο της ποιητικής μου ενέργειας είναι ότι πρωτοδημιούργησα στη δεκαετία του ’60, εποχή αναγέννησης της νεοελληνικής ποίησης και τέχνης γενικότερα, ή, όπως λέει ο Καβάφης, “με μουσικές εξαίσιες, με φωνές”. Είδαμε την ποίηση της Ελλάδας να αποσπά τη διεθνή προσοχή, ενώ ως τότε μόνο οι αρχαίοι Έλληνες τους ενδιέφεραν. Ωραία εμπειρία ο συγκεντρωτικός τόμος”.

25.00

Πέτρος Παπακωνσταντίνου

Τα τελευταία χρόνια η Ακροδεξιά μετατοπίζεται από το περιθώριο στο κέντρο της πολιτικής ζωής στη Δύση. Με πρωταγωνιστικό ρόλο σε ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, από τον σκανδιναβικό Βορρά μέχρι την Ιταλία, διεκδικεί με αξιώσεις τη γαλλική προεδρία ύστερα από το σοκ των ευρωεκλογών, τον Ιούνιο του 2024.

Πώς φτάσαμε ως εδώ και πώς μπορεί να αναχαιτιστεί αυτό το γκρίζο κύμα; Στο νέο του βιβλίο, ο Πέτρος Παπακωνσταντίνου επιχειρεί να μας ξεναγήσει στις μεταμορφώσεις και στους ρόλους που διαδραματίζει ο μεταφασισμός στη μεταπολεμική Ευρώπη, αλλά και στην Αμερική του Τραμπ, στη Βραζιλία του Μπολσονάρο, στην Αργεντινή του Μιλέι και στις τραγωδίες της Ουκρανίας και της Γάζας.

Η περιήγηση του συγγραφέα σε 32 χώρες και σε βάθος οκτώ δεκαετιών υποστηρίζει δύο ενοχλητικές, για ορισμένους, αλήθειες: ότι η Ακροδεξιά δεν θα είχε φτάσει εδώ που έφτασε χωρίς τη συνενοχή του «Ακραίου Κέντρου»∙ και ότι δεν είναι δυνατόν να περιθωριοποιηθεί αν δεν ανατραπεί η δυστοπική κοινωνική πραγματικότητα, που υποτάσσει τη συνείδηση του πολίτη στο ζωώδες ένστικτο για την επιβίωση του ισχυρότερου.

14.40

Ξένη λογοτεχνία

Νυχτερινό στη Γαλλία

Φάμπιο Στάσι

Ο Βίντσε Κόρσο, βιβλιοθεραπευτής και ερευνητής λογοτεχνικών μυστηρίων, έχοντας επιβιβαστεί σε λάθος τρένο γνωρίζει τυχαία έναν καλλιεργημένο, μυστηριώδη άντρα, που θυμίζει τον αναρχικό τροβαδούρο Λεό Φερρέ. Ακολουθώντας τον, συνεχίζει το ταξίδι του μέχρι τη Γένοβα και στη συνέχεια την Κυανή Ακτή. Ανάμεσα σε φτωχικές πανσιόν και Αρ νουβό ξενοδοχεία, πίσω από στίχους ποιητών και ανθρώπους που κουβαλάνε στις πλάτες τους πλήθος ιστοριών, θα αναζητήσει και τη δική του, προσπαθώντας να ανακαλύψει την ταυτότητα ενός πατέρα που δεν γνώρισε ποτέ, στην πιο σημαντική έρευνα της ζωής του.

Το “Νυχτερινό στη Γαλλία” είναι ένα νυχτερινό γεμάτο φως. Μια ιστορία γεμάτη λάθη, τυχαία γεγονότα, αναπάντεχες συναντήσεις, λαβυρίνθους και ανθρώπους που αναζητούν ένα λιμάνι. Ένα μυθιστόρημα για το τι σημαίνει να αφήνεις πίσω σου πρόσωπα και πράγματα, μα και να αψηφάς τα πάντα για να τα (ξανα)βρεις.

15.50

Ξένη λογοτεχνία

Ρημαγμένοι τόποι

Εμιλιάνο Μόνχε

Στο βάθος της νύχτας και της ζούγκλας, στις απέραντες χέρσες εκτάσεις των συνόρων του Μεξικού με τις Ηνωμένες Πολιτείες, σε τόπους ρημαγμένους από τη διαφθορά και την απόγνωση, οι άνθρωποι μετατρέπονται σε εμπορεύματα, η βία είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο συμβαίνουν όλες οι ιστορίες, ένας τόπος όπου τα πάντα αλλοιώνονται από τη μιζέρια και την αναξιοπρέπεια των όντων που τον κατοικούν. Είναι ο ίδιος, όμως, τόπος όπου εκτυλίσσεται μια αινιγματική ιστορία ενός απρόσμενου έρωτα, ανάμεσα στην Επιτύμβια και στον Επιτάφιο, αρχηγών της συμμορίας των διακινητών. Μέσω των πρωταγωνιστών και του πλήθους των μεταναστών, η ατομικότητα των οποίων αποσυντίθεται σταδιακά, ο Εμιλιάνο Μόνχε απεικονίζει αυτό το ολοκαύτωμα του 21ου αιώνα, αποκαλύπτοντας τη φρίκη και τη μοναξιά, αλλά και την πίστη και την ελπίδα που μάχονται στην καρδιά του ανθρώπου.

19.50

Satoshi Yagisawa

Το τρυφερό και συγκινητικό best seller που έγινε ταινία στην Ιαπωνία. Μια ιστορία για νέα ξεκινήματα, έρωτες και οικογένειες, και τη θαλπωρή που προσφέρουν τα βιβλία.

Όταν ο φίλος της εικοσιπεντάχρονης Τακάκο της αποκαλύπτει ότι παντρεύεται κάποια άλλη, εκείνη νιώθει ότι χάνει τον κόσμο της.

Τότε, δέχεται απρόθυμα την προσφορά του εκκεντρικού θείου της Σατόρου να ζήσει στο μικροσκοπικό δωμάτιο πάνω από το παλαιο­βιβλιοπωλείο του. Το Βιβλιοπωλείο Μορισάκι είναι ένας παράδεισος για κάθε βιβλιόφιλο, το καμάρι του Σατόρου, ο οποίος έχει αφιερώσει τη ζωή του σε αυτό από τότε που η γυναίκα του τον εγκατέλειψε.

Ελπίζοντας να επουλώσει την πληγωμένη της καρδιά, η Τακάκο ανακαλύπτει με έκπληξη νέους κόσμους στις στοίβες των βιβλίων που βρίσκονται μέσα στο βιβλιοπωλείο, αλλά και στους ανθρώπους που βρίσκονται έξω από αυτό.

Και καθώς το καλοκαίρι σβήνει και έρχεται το φθινόπωρο, το σύμπαν στο Βιβλιοπωλείο Μορισάκι μαθαίνει σε θείο και ανιψιά υπέροχα πράγματα για τη ζωή, την αγάπη και τη θεραπευτική δύναμη των βιβλίων.

Μια τέλεια απαλή κουβέρτα για να ζεστάνει την καρδιά κάθε βιβλιόφιλου.

12.90

Αλέν Μπαντιού

Ο 20ός αιώνας έχει δικαστεί και καταδικαστεί: αιώνας του ολοκληρωτικού τρόμου, των ουτοπικών και εγκληματικών ιδεολογιών, αιώνας γεμάτος κενές αυταπάτες, γενοκτονίες, ψευτο-πρωτοπορίες, με την αφαίρεση να υποκαθιστά παντού τον δημοκρατικό ρεαλισμό.

Δεν επιθυμώ να πάρω το μέρος ενός κατηγορουμένου που μπορεί ο ίδιος να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Ούτε προτίθεμαι να διακηρύξω, όπως κάνει ο Φραντς, ο ήρωας του έργου του Σαρτρ “Οι έγκλειστοι της Αλτόνα”: «Σήκωσα τον αιώνα στους ώμους μου και είπα: Θα αναλάβω την ευθύνη! Θέλω μονάχα να εξετάσω με ποιον τρόπο αυτός ο καταραμένος αιώνας μίλησε για τον εαυτό του, μέσα από το δικό του γίγνεσθαι. Θέλω να ανοίξω τον φάκελο του 20ού αιώνα, έτσι όπως στοιχειοθετείται μέσα στον αιώνα και όχι όπως τον κρίνουμε εμείς οι χορτασμένοι ειδήμονες.

Για τον σκοπό μου, αξιοποιώ ποιήματα, φιλοσοφικά αποσπάσματα, πολιτικούς στοχασμούς, θεατρικά έργα… Ένα πλούσιο υλικό, που κάποιοι το θεωρούν παρωχημένο, με το οποίο ο αιώνας δηλώνει πώς σκέφτεται τη ζωή του, το δράμα του, τις δημιουργίες του, το πάθος του.

Και διαπιστώνω τότε πως, αντίθετα προς τις εκπεφρασμένες επικρίσεις, το πάθος του 20ού αιώνα δεν υπήρξε διόλου πάθος του φαντασιακού ή των ιδεολογιών. Ούτε καν μεσσιανικό πάθος. Το τρομερό πάθος του 20ού αιώνα, ενάντια στην προφητική αύρα του 19ου, ήταν το πάθος του πραγματικού. Το ζητούμενο ήταν να ενεργοποιηθεί το Αληθινό, εδώ και τώρα.

21.20

Μαρία Στέφωση

Το «Το τελευταίο ίχνος» απεικονίζει μία πολύ σημαντική πτυχή της ευρωπαϊκής κληρονομιάς: τα κοιμητήρια. Στις ημέρες μας, τα κοιμητήρια θεωρούνται υπαίθρια μουσεία και πολιτισμικοί χώροι, τόποι συλλογικής και ατομικής μνήμης, αλλά και δημόσιας ιστορίας, καθώς οι επιγραφές τους, τα ανάγλυφά τους και τα ιδιαίτερα σύμβολα που απεικονίζονται σε αυτά σηματοδοτούν πολλά στοιχεία, οδόσημα διαδρομής τους, ίχνη που κατέλειπαν στον ευρωπαϊκό πολιτισμό.

Το βιβλίο μας καλύπτει ένα μέρος της Διαδρομής των Ευρωπαϊκών Κοιμητηρίων, χάρη στην παρουσίαση πολλών ταφικών μνημείων που καταγράφονται. Άνθρωποι του Προεπαναστατικού Ελληνισμού, του Ελληνισμού στο νεότερο ελληνικό κράτος και Εθνικοί ευεργέτες, παρελαύνουν από τις σελίδες του βιβλίου μας. Οι άνθρωποι αυτοί, με τον βίο, τα έργα και τις δράσεις τους, εγγράφονται στην Ευρωπαϊκή ιστορία και μετέχουν στη διαμόρφωση του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού.

Ο βίος των προσωπικοτήτων με τις οποίες ασχολούμαστε στην έκδοσή μας άφησαν ένα ισχυρό στίγμα στα πράγματα του καιρού τους, αλλά και στη μνήμη και στα συναισθήματα των μεταγενεστέρων. Μεγαλούργησαν στα κέντρα της Ελληνικής Διασποράς, στήριξαν με τις λόγιες εργασίες τους, με τους αγώνες τους και με τις γενναιόδωρες ευεργεσίες τους το νέο ελληνικό κράτος και ευεργέτησαν τον τόπο καταγωγής τους. Συγκρότησαν ισχυρές κοινότητες, στα μεγάλα κέντρα της διασποράς, δημιουργώντας δίκτυα, κυριάρχησαν στο εμπόριο και στα Γράμματα ήταν καινοτόμοι, τολμηροί, πατριώτες, μέλη μιας ανερχόμενης αστικής τάξης, και έδρασαν στα όρια τριών αυτοκρατοριών στην εποχή τους. Άφησαν, δε,  εμβληματική κληρονομιά στην πρωτεύουσα του νεοελληνικού κράτους και τους τόπους διαμονής τους.

Σημαντικός αριθμός, ελληνικών και όχι μόνο, κοιμητηρίων, μεγάλης ιστορικής και καλλιτεχνικής αξίας, αποτυπώνονται στις σελίδες αυτής της μνημειακής έκδοσης.

Η Πολιτιστική Διαδρομή των Ευρωπαϊκών Κοιμητηρίων πιστοποιήθηκε από το Συμβούλιο της Ευρώπης το 2010. Η χώρα μας εντάχθηκε στην παραπάνω Πολιτιστική Διαδρομή το 2011, μέσω του Α’ Κοιμητηρίου Αθηνών.

Η φωτογράφος Μαρία Στέφωση με την κάμερά της ταξίδευσε στις ακμάζουσες άλλοτε ελληνικές παροικίες και αλλού, καταγράφοντας τα τοπόσημα και τα μεγάλα ευεργετήματα που εξακολουθούν να υπάρχουν εκεί, αναζητώντας τη συνέχεια του Ελληνισμού.

Ο νέος και υποσχόμενος εκδοτικός οίκος «ΕΥΝΟΣΤΟΣ» έρχεται ως αρωγός να πραγματώσει το όνειρο της φωτογράφου και των συνεργατών της.

60.00

Βιογραφία - Μαρτυρίες

Χώρος Ονείρων

Ντέιβιντ Λίντς & Κριστίν ΜακΚένα

Σε αυτό το μοναδικό υβρίδιο βιογραφίας και απομνημονεύματος, ο Ντέιβιντ Λιντς μιλά πρώτη φορά για τη ζωή που έζησε επιδιώκοντας την πραγμάτωση του μοναδικού του οράματος, καθώς και για την απογοήτευση που βίωσε και τον αγώνα του να πραγματοποιήσει τα πρωτοποριακά του σχέδια.

Οι λυρικές, αφιλτράριστες προσωπικές σκέψεις του Λιντς συνυφαίνονται με τις βιογραφικές ενότητες που έγραψε η στενή συνεργάτης του, Κριστίν ΜακΚένα, οι οποίες βασίζονται σε περισσότερες από εκατό εντυπωσιακά ειλικρινείς νέες συνεντεύξεις που της παραχώρησαν πρώην σύζυγοι, μέλη της οικογένειας, ηθοποιοί, ατζέντηδες, μουσικοί και συνεργάτες του Λιντς, καθένας εκ των οποίων έχει τη δική του άποψη για όσα συνέβησαν.

 

22.00

Βιογραφία - Μαρτυρίες

Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα

Διονύσης Σαββόπουλος

Αυτό που λέμε «Σαββόπουλος» δεν υπάρχει. Ο Σαββόπουλος είναι ένας ρόλος που τον έπλασα σιγά σιγά με τα χρόνια: Ο τύπος με τα στρόγγυλα γυαλιά, τις τιράντες, αργότερα το γενάκι, που βγαίνει στη σκηνή, φτιάχνει αυτά τα τραγούδια, κάνει σχόλια και λέει ιστορίες. Είναι ο «Σάββο», όπως τον έλεγε ο συγχω­ρεμένος ο Τάσος Φαληρέας. Είναι ένας άλλος. Εγώ είμαι εγώ. Χώνομαι πολλές φορές μέσα σ’ εκείνον τον άλλο. Δικός μου είναι. Χωρίς εμένα θα ήταν αέρας κοπανιστός.
Τώρα όμως τον χρειάζομαι, γιατί μεγάλωσα και θα ’θελα να δω πώς ήμουν πιτσιρίκος, πώς φέρθηκα στον επαγγελματικό μου βίο, πώς ήμουν σαν σύζυγος, πατέρας και παππούς, κι ακόμα πώς ήμουν σαν πολίτης, σαν φίλος και σαν γιος. Σ’ αυτά είναι καλός ο Σάββο. Το ’χει. Σαν ρόλος, και σουξέ είχε και πείρα διαθέτει.
Τώρα ο ρόλος θα μιλήσει για τον δημιουργό του. Ένα παιχνίδι είναι. Ένα κόλπο. Ελπίζω να το βρείτε διασκεδαστικό.
Σε αυτό το βιβλίο ο Σαββόπουλος μιλάει για τον Νιό­νιο. Αυτόν ντύνεται.
Καλή ακρόαση, αγαπητοί μου, καλή ανάγνωση.
Δ.Σ.

17.70

Ξένη λογοτεχνία

Το σχολείο των γυναικών

Μολιέρος

Το Σχολείο των γυναικών αποτέλεσε στην εποχή του σκάνδαλο — τόσο μεγάλο μάλιστα που μόνο ο Ταρτούφος έμελλε να το ξεπεράσει. Και αυτό δεν ήταν καθόλου τυχαίο: Ο Μολιέρος έβαλε στο στόχαστρο την τρέχουσα ηθική και την κοινωνική υποκρισία, παίρνοντας θέση σε ένα καυτό πρόβλημα του καιρού του, ένα πρόβλημα που έθιγε το ίδιο το θεμέλιο της κοινωνίας, την οικογένεια. Γιατί θέμα του έργου αυτού δεν είναι άλλο από το ζήτημα του γάμου και ειδικότερα της επιλογής συζύγου. Λοιδορώντας τις κρατούσες αντιλήψεις, που αναγνώριζαν μόνο στον πατέρα ή στον σύζυγο το αποκλειστικό δικαίωμα της επιλογής, ο μεγάλος κωμικός διακηρύσσει ότι σχολείο της ηθικής δεν είναι τα απομονωμένα μοναστήρια, τα ηθικοπλαστικά αναγνώσματα και οι κάθε είδους απαγορεύσεις και περιορισμοί, αλλά αυτή η ίδια η κοινωνική ζωή όταν πραγματώνεται με πνεύμα απόλυτης ελευθερίας και εμπιστοσύνης. Σε μια εποχή σαν τη δική μας, όπου καθημερινά διαπιστώνουμε πως η ουσιαστική ισοτιμία και ο σεβασμός της προσωπικότητας των γυναικών εξακολουθεί να αποτελεί το ζητούμενο, το έργο αυτό παραμένει εξίσου καυτό και επίκαιρο.

Με την κυκλοφορία του Σχολείου των γυναικών το ΜΙΕΤ ολοκληρώνει την έκδοση των τριών ιστορικών μολιερικών μεταφράσεων της Χρύσας Προκοπάκη (κυκλοφορούν ήδη ο Μισάνθρωπος και ο Αμφιτρύων). Η μετάφραση της Χρύσας Προκοπάκη —ξαναδουλεμένη εκδοχή του κειμένου που είχε παρουσιάσει ο Λευτέρης Βογιατζής στις 4 Απριλίου 2004 στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων— κατορθώνει να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες τις οποίες παρουσιάζει η απόδοση ενός έμμετρου, ποιητικού και συνάμα σπαρταριστά κωμικού θεατρικού λόγου, με την απαράμιλλη φυσικότητα και δεξιοτεχνία που χαρακτηρίζουν τα αδιαμφισβήτητα μεταφραστικά επιτεύγματα.

13.00

Ξένη λογοτεχνία

Αμφιτρύων

Μολιέρος

Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε τον Αμφιτρύωνα «Κωμωδία των μεταμορφώσεων» ή «Προσωπεία του δόλου». Στη βάση του μύθου και της ίντριγκας βρίσκεται το προσωπείο, το διπλό πρόσωπο. Οι θεοί έχουν δύο μορφές, τη θεϊκή και την ανθρώπινη. Οι αλλεπάλληλες μεταμορφώσεις τους –για να φέρουμε το μύθο στα μέτρα μας– αποκαλύπτουν γενικότερες κοινωνικές συμπεριφορές, την πρωτεϊκή φύση και τους ελιγμούς των ισχυρών.

Ο Μολιέρος ήξερε πολύ καλά από προσωπεία και μεταμορφώσεις για να θίξει τα κακώς κείμενα του καιρού του και, γενικότερα, για να φωτίσει τα ανθρώπινα πάθη και παθήματα, να εκθέσει και να εκτεθεί ο ίδιος στη λυτρωτική (;) σκηνή. Μόνο που κάποτε αυτό το παιχνίδι κρύβει παγίδες…

Με την κυκλοφορία του Αμφιτρύωνα το ΜΙΕΤ συνεχίζει την έκδοση των τριών ιστορικών μολιερικών μεταφράσεων της Χρύσας Προκοπάκη (κυκλοφορεί ήδη ο Μισάνθρωπος και θα ακολουθήσει σύντομα το Σχολείο των γυναικών). Γραμμένο σε εναλλασσόμενους ανισοσύλλαβους ομοιοκατάληκτους στίχους, το έργο αυτό είναι οπωσδήποτε το πλέον απαιτητικό όσον αφορά την απόδοσή του στα ελληνικά. Η μετάφραση της Χρύσας Προκοπάκη –ξαναδουλεμένη εκδοχή του κειμένου που παρουσίασε ο Λευτέρης Βογιατζής στο «κύκνειο άσμα» του στις 4 Αυγούστου 2012 στην Επίδαυρο– κατορθώνει να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες με την απαράμιλλη φυσικότητα και δεξιοτεχνία που χαρακτηρίζουν τα αδιαμφισβήτητα μεταφραστικά επιτεύγματα.

 

13.00