Βλέπετε 1–15 από 601 αποτελέσματα

Ξένη λογοτεχνία

Ξένη λογοτεχνία

Το σχολείο των γυναικών

Μολιέρος

Το Σχολείο των γυναικών αποτέλεσε στην εποχή του σκάνδαλο — τόσο μεγάλο μάλιστα που μόνο ο Ταρτούφος έμελλε να το ξεπεράσει. Και αυτό δεν ήταν καθόλου τυχαίο: Ο Μολιέρος έβαλε στο στόχαστρο την τρέχουσα ηθική και την κοινωνική υποκρισία, παίρνοντας θέση σε ένα καυτό πρόβλημα του καιρού του, ένα πρόβλημα που έθιγε το ίδιο το θεμέλιο της κοινωνίας, την οικογένεια. Γιατί θέμα του έργου αυτού δεν είναι άλλο από το ζήτημα του γάμου και ειδικότερα της επιλογής συζύγου. Λοιδορώντας τις κρατούσες αντιλήψεις, που αναγνώριζαν μόνο στον πατέρα ή στον σύζυγο το αποκλειστικό δικαίωμα της επιλογής, ο μεγάλος κωμικός διακηρύσσει ότι σχολείο της ηθικής δεν είναι τα απομονωμένα μοναστήρια, τα ηθικοπλαστικά αναγνώσματα και οι κάθε είδους απαγορεύσεις και περιορισμοί, αλλά αυτή η ίδια η κοινωνική ζωή όταν πραγματώνεται με πνεύμα απόλυτης ελευθερίας και εμπιστοσύνης. Σε μια εποχή σαν τη δική μας, όπου καθημερινά διαπιστώνουμε πως η ουσιαστική ισοτιμία και ο σεβασμός της προσωπικότητας των γυναικών εξακολουθεί να αποτελεί το ζητούμενο, το έργο αυτό παραμένει εξίσου καυτό και επίκαιρο.

Με την κυκλοφορία του Σχολείου των γυναικών το ΜΙΕΤ ολοκληρώνει την έκδοση των τριών ιστορικών μολιερικών μεταφράσεων της Χρύσας Προκοπάκη (κυκλοφορούν ήδη ο Μισάνθρωπος και ο Αμφιτρύων). Η μετάφραση της Χρύσας Προκοπάκη —ξαναδουλεμένη εκδοχή του κειμένου που είχε παρουσιάσει ο Λευτέρης Βογιατζής στις 4 Απριλίου 2004 στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων— κατορθώνει να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες τις οποίες παρουσιάζει η απόδοση ενός έμμετρου, ποιητικού και συνάμα σπαρταριστά κωμικού θεατρικού λόγου, με την απαράμιλλη φυσικότητα και δεξιοτεχνία που χαρακτηρίζουν τα αδιαμφισβήτητα μεταφραστικά επιτεύγματα.

13.00

Ξένη λογοτεχνία

Αμφιτρύων

Μολιέρος

Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε τον Αμφιτρύωνα «Κωμωδία των μεταμορφώσεων» ή «Προσωπεία του δόλου». Στη βάση του μύθου και της ίντριγκας βρίσκεται το προσωπείο, το διπλό πρόσωπο. Οι θεοί έχουν δύο μορφές, τη θεϊκή και την ανθρώπινη. Οι αλλεπάλληλες μεταμορφώσεις τους –για να φέρουμε το μύθο στα μέτρα μας– αποκαλύπτουν γενικότερες κοινωνικές συμπεριφορές, την πρωτεϊκή φύση και τους ελιγμούς των ισχυρών.

Ο Μολιέρος ήξερε πολύ καλά από προσωπεία και μεταμορφώσεις για να θίξει τα κακώς κείμενα του καιρού του και, γενικότερα, για να φωτίσει τα ανθρώπινα πάθη και παθήματα, να εκθέσει και να εκτεθεί ο ίδιος στη λυτρωτική (;) σκηνή. Μόνο που κάποτε αυτό το παιχνίδι κρύβει παγίδες…

Με την κυκλοφορία του Αμφιτρύωνα το ΜΙΕΤ συνεχίζει την έκδοση των τριών ιστορικών μολιερικών μεταφράσεων της Χρύσας Προκοπάκη (κυκλοφορεί ήδη ο Μισάνθρωπος και θα ακολουθήσει σύντομα το Σχολείο των γυναικών). Γραμμένο σε εναλλασσόμενους ανισοσύλλαβους ομοιοκατάληκτους στίχους, το έργο αυτό είναι οπωσδήποτε το πλέον απαιτητικό όσον αφορά την απόδοσή του στα ελληνικά. Η μετάφραση της Χρύσας Προκοπάκη –ξαναδουλεμένη εκδοχή του κειμένου που παρουσίασε ο Λευτέρης Βογιατζής στο «κύκνειο άσμα» του στις 4 Αυγούστου 2012 στην Επίδαυρο– κατορθώνει να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες με την απαράμιλλη φυσικότητα και δεξιοτεχνία που χαρακτηρίζουν τα αδιαμφισβήτητα μεταφραστικά επιτεύγματα.

 

13.00

Ξένη λογοτεχνία

Ο Μισάνθρωπος

Μολιέρος

Ο Μισάνθρωπος, το κορυφαίο, κατά πολλούς, επίτευγμα του μεγάλου Γάλλου δραματουργού, είναι συνάμα ένα κομβικής σημασίας έργο του γαλλικού κλασικισμού, αλλά και της παγκόσμιας λογοτεχνίας γενικότερα. Κεντρικός χαρακτήρας του έργου είναι ο Αλσέστ, μια από τις πλέον εμβληματικές και διαχρονικές μορφές της μολιερικής πινακοθήκης: ο ανυποχώρητος ιδεαλιστής και ηθικολόγος, που αξιώνει μια κοινωνική ζωή χωρίς υποκρισία και κατά συνθήκη ψεύδη, θεμελιωμένη σε μια άνευ ορίων και άνευ όρων ειλικρίνεια ανεξαρτήτως κόστους. Η παρουσία ενός τέτοιου ανθρώπου στη γαλλική αυλική κοινωνία του 17ου αιώνα, της απόλυτης ενσάρκωσης όλων των κακών που εκείνος βδελύσσεται, παράγει ένα εκρηκτικό μείγμα και μια σειρά τραγελαφικών και συνάμα τραγικών περιπλοκών που θα επιφέρουν στο τέλος την πικρή απογοήτευση και τη γελοιοποίηση του ήρωα.

Με την κυκλοφορία του Μισάνθρωπου το ΜΙΕΤ εγκαινιάζει την έκδοση των τριών ιστορικών μολιερικών μεταφράσεων της Χρύσας Προκοπάκη – θα ακολουθήσουν σύντομα το Σχολείο των γυναικών και ο Αμφιτρύων. Πραγματικό μεταφραστικό επίτευγμα, οι έμμετρες αποδόσεις των τριών αυτών σημαντικών μολιερικών έργων από τη Χρύσα Προκοπάκη είναι εξάλλου συνυφασμένες και με τρεις κορυφαίες στιγμές της πρόσφατης ιστορίας του θεάτρου μας, καθώς ευτύχησαν να παρουσιαστούν από τον Λευτέρη Βογιατζή σε παραστάσεις που άφησαν, πραγματικά, εποχή.

12.50

Ξένη λογοτεχνία

Θλιβερός τίγρης

Νεζ Σινό

«Θέλησα να το πιστέψω, θέλησα να ονειρευτώ ότι το βασίλειο της λογοτεχνίας θα με υποδεχόταν όπως κάθε ορφανό που βρίσκει εκεί καταφύγιο, αλλά ακόμα και μέσω της τέχνης δεν μπορείς να βγεις νικητής από την αχρειότητα. Η λογοτεχνία δεν με έσωσε. Δεν έχω σωθεί…»

Τα παιδικά χρόνια της Νεζ Σινό έχουν σφραγιστεί από τον εξακολουθητικό βιασμό που υφίστατο από τον πατριό της. Τον μηνύει το 2000, μαζί με τη μητέρα της, κι εκείνος καταδικάζεται σε εννέα χρόνια φυλάκισης. Χρόνια αργότερα, η Σινό επανέρχεται σε αυτό το ανεπούλωτο τραύμα καταθέτοντας με μια σπαραχτική αφήγηση το τι και πώς συνέβη – δίχως πάθος, δίχως μεμψιμοιρία. Επιχειρεί να αποσυναρμολογήσει προσεκτικά τη μικρή βόμβα που δυναμίτισε την παιδική της ηλικία: το θέμα δεν είναι μόνον τα κυριολεκτικά συμβάντα· είναι και το πώς λειτουργεί αυτή η κατάθεση, υποχρεώνοντας τον αναγνώστη να σκεφτεί πάνω στα ευαίσθητα θέματα της παιδοφιλίας, της αιμομιξίας, της σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων.

Η υβριδική αφήγηση, μεταξύ μαρτυρίας, αυτοβιογραφίας και μύχιας εξομολόγησης –δίχως να απεμπολεί την αναντίρρητη λογοτεχνικότητά της– τεντώνει τα όρια των γλωσσικών δυνατοτήτων της προκειμένου να μπορέσει να εξηγήσει τα γεγονότα, αλλά και να βρει τον τρόπο να τα πει. Το κείμενο γίνεται ανιχνευτής τόσο της δύναμης όσο και της αδυναμίας της λογοτεχνίας ως πανάκειας, ως θεραπείας ή παραμυθίας. Για να φέρει εις πέρας την αυθιστόρησή της, η συγγραφέας συνομιλεί και ξαναδιαβάζει συγγραφείς και κείμενα γύρω από την ενδοοικογενειακή σεξουαλική παρενόχληση.

Εξερευνώντας το τοπίο του ζοφερού κακού, η Σινό ομολογεί ότι ο επιζών μπορεί να επιβιώνει, αλλά δεν ξεχνά ποτέ. Ως ενήλικη πλέον, αναζητεί την αλήθεια, όχι την εκδίκηση· θέλει να κατανοήσει τη θέση του δήμιου, τους μηχανισμούς που τον οδηγούν στην παραβατική πράξη, αλλά και τη θέση του περίγυρου που συνήθως τον συγκαλύπτει. Η δική της μη αναστρέψιμη θέση διατυπώνεται παραστατικά: damaged for life – διά βίου κατεστραμμένη.

Λ.Τσιριμώκου

18.00

Ξένη λογοτεχνία

Η ακρόαση

Kim Hye-Jin

Η στοχαστική, έξοχα δομημένη ιστορία μιας γυναίκας που μετά από μια ξαφνική τραγωδία βρίσκεται στο στόχαστρο μιας ολόκληρης κοινωνίας και τα απροσδόκητα μονοπάτια που πρέπει να ακολουθήσει αναζητώντας λύτρωση.

Η Ιμ Χε-Σου είναι μια επιτυχημένη θεραπεύτρια που εμφανίζεται τακτικά σε μια δημοφιλή τηλεοπτική εκπομπή. Όταν κάνει ένα αρνητικό σχόλιο για ένα δημόσιο πρόσωπο που αργότερα αυτοκτονεί, απολύεται από τη δουλειά της, χάνει τους φίλους της, ενώ ο γάμος της αρχίζει να καταρρέει.

Μια μέρα συναντά απρόσμενα τη Σε-Ι, ένα εννιάχρονο κορίτσι που προσπαθεί να ταΐσει μια αδέσποτη γάτα. Οι γάτες του δρόμου που φαίνεται να βρίσκονται παντού απολαμβάνουν τη φροντίδα μιας ακόμα γυναίκας και την οργή όλων των υπόλοιπων κατοίκων. Όπως η Ιμ Χε-Σου και η Σε-Ι, έτσι και εκείνες υπομένουν διάφορες επιθέσεις και οι πληγές τους επουλώνονται αργά.

Η Ιμ Χε-Σου, που δεν είχε ποτέ φιλοζωικές ευαισθησίες, μήτε αδυναμία στα παιδιά, βρίσκεται πια συνδεδεμένη με κάτι πιο μεγάλο και βαθύ από εκείνη.

16.60

Χιρόμι Καουακάμι

Το επίσημο όνομά του ήταν κύριος Ματσουμοτό Χαρούτσουνα, εγώ όμως τον έλεγα «Σενσέι». Ούτε «κύριε καθηγητά» ούτε «κύριε», απλώς «Σενσέι».

Η Τσούκικο κοντεύει τα σαράντα, εργάζεται σε γραφείο και ζει μόνη της. Ένα βράδυ, σ’ ένα μπαρ, συναντά τυχαία τον καθηγητή της των ιαπωνικών από το σχολείο, τον «Σενσέι». Είναι τουλάχιστον τριάντα χρόνια μεγαλύτερός της και συνταξιούχος. Μετά από αυτή την πρώτη συνάντηση, οι δυο τους βρίσκονται περιστασιακά, συνήθως στο ίδιο μπαρ. Τρώνε και πίνουν σακέ μαζί, και καθώς περνούν οι εποχές -από τη γιορτή των ανθισμένων κερασιών την άνοιξη μέχρι το μάζεμα μανιταριών το φθινόπωρο- η Τσούκικο και ο Σενσέι αναπτύσσουν μια συγκρατημένη οικειότητα, που σταδιακά εξελίσσεται αμήχανα, αδέξια και συγκινητικά σε τρυφερή αγάπη. Μέσα από την αφήγηση διαφορετικών επεισοδίων, παρακολουθούμε πως, με εξαιρετική λεπτότητα, γλυκύτητα, χιούμορ και ενίοτε σε ονειρική ατμόσφαιρα, αναπτύσσεται και χτίζεται η σχέση αγάπης δύο μοναχικών ανθρώπων από διαφορετικές γενιές, με τις δικές του ιδιορρυθμίες ο καθένας, σε ένα μυθιστόρημα που φέρνει κοντά την καθημερινή ζωή στη σύγχρονη Ιαπωνία με τον ρομαντισμό του παρελθόντος.

Περιλαμβάνεται η ιστορία δώρο “Parade”, η οποία αναπλάθει μια συνηθισμένη νωχελική καλοκαιρινή μέρα από τη ζωή αυτού του ασυνήθιστου ζευγαριού. Η Καουακάμι ξεδιπλώνει έναν κόσμο, αναδημιουργεί στιγμές από τη ζωή των δύο χαρακτήρων, που διαφεύγουν και από την ίδια ως συγγραφέα, μέσα από μια μοντέρνα ιστορία που συνδυάζει αναφορές σε λαϊκούς μύθους και στην παιδική ηλικία. Άλλωστε στον Επίλογο παραδέχεται ότι συχνά αναρωτιέται τι συμβαίνει στους χαρακτήρες της όταν τελειώνουν οι ιστορίες της; Είναι το τέλος του βιβλίου το τέλος των ιστοριών τους;

18.50

Ξένη λογοτεχνία

Η υπόθεση Σαιν-Φιάκρ

Ζωρζ Σιμενόν

Ο Μαιγκρέ, προτού βγει, πήρε απ’το πορτοφόλι του ένα φύλλο χαρτί καρφιτσωμένο με ένα διοικητικό διαβιβαστικό που έγραφε: «Σας αναγγέλλω ότι θα διαπραχθεί φόνος στην εκκλησία του Σαιν-Φιάκρ, κατά τη διάρκεια της πρώτης λειτουργίας της Ημέρας των Ψυχών ». […]

-Το Σαιν-Φιάκρ, μέσω Ματινιόν;

-Είναι πιθανό, εφόσον μας διαβιβάστηκε μέσω της αστυνομίας του Μουλέν. Και ο Μαιγκρέ είχε βάλει το χαρτί στην τσέπη του. Σαιν-Φιάκρ! Ματινιόν! Μουλέν! Ονόματα που του ήταν περισσότερο οικεία από οποιαδήποτε άλλα. Γεννήθηκε στο Σαιν-Φιάκρ, εκεί ο πατέρας του επί τριάντα συναπτά χρόνια ήταν ο διαχειριστής του πύργου! Την τελευταία φορά που είχε πάει, ήταν ακριβώς όταν πέθανε ο πατέρας του, και τον είχαν θάψει στο μικρό κοιμητήριο πίσω απ’την εκκλησία.«…Θα διαπραχθεί φόνος… κατά τη διάρκεια της πρώτης λειτουργίας…»

Ο Μαιγκρέ είχε φτάσει την προηγουμένη. Είχε μείνει στο μοναδικό πανδοχείο. Στο Μουλέν, η αστυνομία είχε πιστέψει ότι επρόκειτο για κάποια κακόγουστη φάρσα και δεν θορυβήθηκε. Στο Παρίσι προκάλεσε μεγάλη έκπληξη η αναχώρηση του επιθεωρητή. […] Ο Μαιγκρέ, εντυπωσιασμένος, άγγιξε τον ώμο της κόμησσας. Και το σώμα ταλαντεύτηκε, σάμπως η ισορροπία του να κρατιόταν από ένα τίποτα, κυλίστηκε κάτω και παρέμεινε ακίνητο. Η κόμησσα του Σαιν-Φιάκρ ήταν νεκρή.

12.49

Dana Grigorcea

Μετά τις σπουδές της στο Παρίσι, μια νεαρή ζωγράφος από το Βουκουρέστι επιστρέφει στο ορεινό θέρετρο της παιδικής της ηλικίας, στα σύνορα με την Τρανσυλβανία, όπου παραθέριζε με την αστή θεία της σε μια πολυτελή βίλα. Το κομμουνιστικό καθεστώς ανήκει πλέον στο παρελθόν, πολλοί νέοι έχουν φύγει μετανάστες στη Δύση, ο τόπος ρημάζει, ενώ επιτήδειοι πολιτικοί επωφελούνται από την εγκατάλειψη της υπαίθρου. Όταν ένα κακοποιημένο πτώμα ανακαλύπτεται στον τάφο του Βλαντ του Παλουκωτή, του γνωστού Δράκουλα, η ηρωίδα αποφασίζει να ερευνήσει την ιστορία του άτεγκτου πρίγκιπα, παλεύοντας με τα δικά της φαντάσματα.

Ακροβατώντας μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, με καυστικό χιούμορ και κριτική διάθεση, η Dana Grigorcea φιλοτεχνεί ένα ατμοσφαιρικό πορτρέτο της μετακομμουνιστικής Ρουμανίας, που μοιάζει παγιδευμένη σε έναν μεταιχμιακό χώρο ανάμεσα στους θρύλους για τα βαμπίρ, τα απομεινάρια του παλαιού καθεστώτος και τα σημερινά αδιέξοδα.

15.00

Ξένη λογοτεχνία

Θάνατος επί πιστώσει

Λουί-Φερντινάν Σελίν

«Είδα τότε απ’ τη μισάνοιχτη πόρτα τη Γιαγιά ξαπλωμένη στο κρεβάτι της, στη μέσα κάμαρα… Βαριανάσαινε, λαχάνιαζε, πνιγόταν, η ανάσα της σφύριζε και κοβόταν… Μόλις είχε φύγει ο γιατρός. Αφού πρώτα έσφιξε σοβαρός τα χέρια όλων… Τότε με μπάσανε στο δωμάτιο… Την είδα στο κρεβάτι, πώς πάλευε ν’ ανασάνει. Το πρόσωπό της κίτρινο και κόκκινο, λουσμένο στον ιδρώτα, σαν μάσκα που από στιγμή σε στιγμή θα έλιωνε… Με κάρφωσε με το βλέμμα της η Γιαγιά, αλλά ακόμα κι εκείνο το βλέμμα είχε αγάπη… Μ’ έσπρωξαν να τη φιλήσω… Κι εγώ έσκυψα από πάνω της. Αλλά με το χέρι της έκανε νόημα πως όχι… Μου χαμογέλασε αδύναμα… Κάτι προσπάθησε να μου πει… Αλλά η φωνή τριβόταν μέσα στο λαιμό της, δεν έβγαινε… Παρ’ όλα αυτά, στο τέλος τα κατάφερε… κι όσο πιο γλυκά μπορούσε, ψιθύρισε: «Να δουλέψεις σκληρά, μικρέ μου Φερντινάν!». Δεν τη φοβόμουνα τη Γιαγιά. Κατά βάθος καταλαβαινόμασταν… Τελικά, το σίγουρο είναι πως δούλεψα σκληρά… Μα αυτό δεν αφορά κανέναν άλλο…»

Πριν το Ταξίδι στην Άκρη της Νύχτας, πριν το ταξίδι στο τέρμα του κόσμου που ήταν ο Μεγάλος Πόλεμος και η Μεγάλη Σφαγή, ο στρατιώτης Φερντινάν Μπαρνταμού είναι μόνον ο Φερντινάν: ένα παιδί που μεγαλώνει στην άκρη της ζωής, στο χείλος της αβύσσου. Ένα παιδί που το ταΐζουν ο απόλυτος φόβος, η αχαλίνωτη απόγνωση και υποκρισία. Ένα παιδί που μεγαλώνει στους ρυθμούς της μαύρης κωμωδίας, της χρεοκοπημένης κοινωνίας, της επικείμενης καταστροφής. Μαθαίνει να λέει την ιστορία της ζωής του με τρόπο συγκλονιστικό: με φωνές, με παραμιλητά, με βρισιές και σιωπές, με πικρά, τραγικά, φλύαρα αποσιωπητικά… Αλλά προπάντων με γέλια. Γιατί ο Φερντινάν πλέκει τα νήματα του χάους και της υστερίας γύρω του με τις δεξιοτεχνικές σταυροβελονιές του Ραμπελαί: γελάει πικρά και πηγαία, γελάει και περιγελάει τον εαυτό του και τους άλλους. Θεούς και δαίμονες. Και βέβαια τους ανθρώπους.

Ο Φερντινάν γυρίζει τις σελίδες αυτού του επικού Bildungsroman, που είναι η εφηβεία του, με ορμή και πάθος που κόβουν την ανάσα. Προχωράει χωρίς να λυπάται ούτε την ψυχή ούτε το σώμα του· ξοδεύει αλύπητα για ν’ αντέξει, να σταθεί στα πόδια του, να περπατήσει – εντέλει να ζήσει. Ο λόγος του ανατρέπει τα πάντα, λογική, γραμματική, σύνταξη· έτσι κινείται. Πατάει γκάζι καίγοντας ομορφιές και πίστεις και λέξεις. Τρέχει δίχως φρένα. Στο τέλος του βιβλίου τον βλέπουμε να φτάνει ζωντανός, όρθιος, έτοιμος για τη νέα αρχή

28.00

Ξένη λογοτεχνία

Ο δρόμος

Κόρμακ ΜακΚάρθι

Ένας άνδρας κι ο μικρός γιος του διασχίζουν μια Αμερική που θυμίζει καμένη γη. Τίποτα δεν κινείται στο κατεστραμμένο τοπίο· μόνο στάχτη στην ατμόσφαιρα. Το κρύο κάνει ακόμα και τις πέτρες να σπάνε, και το χιόνι πέφτει γκρίζο από έναν σκοτεινό ουρανό. Έχουν ένα πιστόλι για άμυνα και σέρνουν ένα καρότσι με τρόφιμα που σύντομα αδειάζει. Προορισμός τους είναι η ακτή, αν και δεν γνωρίζουν τι τους περιμένει εκεί. Πατέρας και γιος, «ο καθένας τους ολόκληρος ο κόσμος του άλλου», προσπαθούν να επιβιώσουν αντλώντας δύναμη από την αγάπη τους.

Ο Κόρμακ Μακάρθι (1993-2023) αποτυπώνει ένα μέλλον χωρίς ελπίδα για το ανθρώπινο είδος. Βραβευμένο με Πούλιτζερ το μυθιστόρημα είναι ένας βαθύς στοχασμός για το καλύτερο και το χειρότερο που είμαστε ικανοί να κάνουμε.

17.00

Ξένη λογοτεχνία

Μείνε αληθινός

Χουά Χου

Όταν ο Χουά γνωρίζει για πρώτη φορά τον Κεν στο Μπέρκλεϊ, του φαίνεται αντιπαθής. Μέλος φοιτητικής αδελφότητας, με απαίσιο γούστο στη μουσική, ο Κεν μοιάζει ολόιδιος με όλους τους άλλους. Για τον Χουά, που φτιάχνει φανζίν και συχνάζει σε δισκάδικα με ανεξάρτητη μουσική, ο Κεν ανήκει σ’ ένα είδος ανθρώπου που ο Χουά προσπαθεί πάντοτε να αποφεύγει -είναι μέινστριμ. Ίσως το μόνο κοινό που μοιράζονται είναι πως εργάζονται σκληρά για ν’ ανταποκριθούν στα κριτήρια μιας κουλτούρας που μοιάζει να μην έχει θέση για κανέναν από τους δυο. Παρά τις πρώτες εντυπώσεις, ο Χουά κι ο Κεν γίνονται φίλοι, μια φιλία που χτίζεται με συζητήσεις, εξομολογήσεις, κάπνισμα στο μπαλκόνι, με βόλτες στην καλιφορνέζικη ακτή, επιτυχίες και ταπεινώσεις στην καθημερινή φοιτητική ζωή. Κι έπειτα βίαια, παράλογα, ο Κεν χάνεται. Δεν έχουν περάσει ούτε τρία χρόνια από την αρχή της γνωριμίας τους.

Αποτυπώνοντας μια ενηλικίωση που κόβεται απότομα και το πορτρέτο μιας στενής φιλίας, το “Μείνε αληθινός” είναι οι συγκινητικές και εξομολογητικές αναμνήσεις του Hua Hsu. Τι σημαίνει να μεγαλώνεις και να βιώνεις τον κόσμο αναζητώντας νόημα και το αίσθημα ότι ανήκεις κάπου

18.71

Ξένη λογοτεχνία

Η υπόθεση Ν’Γκούστρο

Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ

Κακός, αυθάδης, αφελής, περιστασιακά σαδιστής, τυχοδιώκτης, ο νεαρός Ανρί Μπυτρόν ηχογραφεί την ιστορία της ζωής του σε μαγνητοταινία προτού τον βρει ο θάνατος: ένας θάνατος που χαρακτηρίζεται ως αυτοκτονία από τους δολοφόνους του Γάλλους μυστικούς πράκτορες, που αναγκαστικά αποσιωπούν το ρόλο τους -και το ρόλο του Μπυτρόν- στην απαγωγή, στο βασανισμό και το φόνο ενός εξέχοντα ηγέτη της αντίστασης, από μια τριτοκοσμική αφρικανική χώρα, στη δίνη ενός μεταποικιακού εμφύλιου πολέμου.

Η “Υπόθεση Ν’ Γκούστρο” είναι μια ελαφρώς συγκαλυμμένη αναδιήγηση της απαγωγής και δολοφονίας του Μεχντί Μπεν Μπαρκά, ριζοσπαστικού αντιπάλου του βασιλιά Χασάν Β΄ του Μαρόκου, που συνέβη το 1965. Εδώ όμως έχουμε απλώς το σκηνικό μιας προσωπογραφίας, γραμμένης από τον Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ σε πρώτο πρόσωπο (με κάποιους απόηχους από το μυθιστόρημα του Τζιμ Τόμσον “Ο δολοφόνος μέσα μου”), ενός ανθρώπου που στερείται την ικανότητα να δει τον εαυτό του όπως είναι πραγματικά, σαν επίδοξο μηδενιστή δηλαδή, που δεν έχει καν τη δύναμη να εξελιχθεί σε ολοκληρωμένο φασίστα.

 

13.50

Ξένη λογοτεχνία

Μια παράξενη γυναίκα

Λεϊλά Ερμπίλ

Mερικές φορές γυρίζω και κοιτάζω τον εαυτό μου κι είμαι τόσο απελπισμένη, τόσο σε σε αδιέξοδο, μου φαίνομαι τόσο αξιολύπητη, που τα μάτια μου βουρκώνουν. Όμως έχω μια δύναμη μέσα μου, πιστεύω ότι είμαι δίκαιη και σωστή, ότι οι άλλοι είναι άδικοι. Αυτή η δύναμη με κρατάει όρθια.

Τούτο το ρηξικέλευθο πρώτο μυθιστόρημα μιας από τις πιο ριζοσπαστικές συγγραφείς της Τουρκίας, της Λεϊλά Ερμπίλ, που θα έφτανε να προταθεί για το βραβείο Νόμπελ, αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας από τα φοιτητικά της χρόνια μέχρι τη μέση ηλικία, σε μια Τουρκία όπου οι συντηρητικές αντιλήψεις αντιμάχονται την τάση για εκσυγχρονισμό.

Η Νερμίν δεν είναι μια κοπέλα σαν τις άλλες. Επίδοξη ποιήτρια με κομμουνιστικά ιδεώδη, ζει μια μποέμικη ζωή στην πολύβουη Κωνσταντινούπολη της δεκαετίας του ’50. Φοιτήτρια που ασφυκτιά με τις οικογενειακές επιταγές και τις πατριαρχικές παραδόσεις, παλεύει για την αναγνώρισή της στον ανδροκρατούμενο κύκλο των λογοτεχνών και των διανοουμένων, διχασμένη ανάμεσα στη δημιουργική, αναρχική νεανική κουλτούρα της τουρκικής μεγαλούπολης και τους γονείς της, μέλη της παλιάς πολιτιστικής φρουράς, που είναι επιφυλακτικοί για τη στροφή της προς την εκκοσμίκευση. Αργότερα, και στο γάμο της αλλά και στις επαφές της με τους συντρόφους στο κόμμα και με το «λαό», ταλανίζεται από αμφιβολίες και αναρωτήσεις σχετικά με τις αποφάσεις της, προσπαθώντας να πλάσει τη δική της ταυτότητα. Η χειραφέτηση είναι επιλογή και αγώνας.

Ένα πρωτοποριακό φεμινιστικό μυθιστόρημα ενηλικίωσης και αυτοσυνείδησης.

16.96

Ξένη λογοτεχνία

Ο μεγάλος Γκάτσμπυ

Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ

Πρόκειται για σπουδαίο έργο, ένα από τα σημαντικότερα μυθιστορήματα του εικοστού αιώνα. Η αποδοχή του από την κριτική και το αναγνωστικό κοινό είναι σχεδόν ομόφωνη.
Ο Γκάτσμπυ ενσαρκώνει το Αμερικανικό Όνειρο, το ιδεώδες της προσωπικής επιτυχίας, της κοινωνικής και επαγγελματικής ανέλιξης και του πλούτου, σε συνθήκες ελευθερίας, ασχέτως καταγωγής, μόρφωσης, θρησκείας. Σε αυτό το πλαίσιο περιλαμβάνεται και η ερωτική επιτυχία. Το Αμερικανικό Όνειρο έχει ατομιστική και υλιστική βάση, μολονότι κάποιες όψεις θα μπορούσαν να θεωρηθούν ιδεαλιστικές. Ο Γκάτσμπυ εκπληρώνει το Αμερικανικό Όνειρο μέσα σε τρία μόνο χρόνια (Καλοκαίρι 1919 – Καλοκαίρι 1922): γίνεται πάμπλουτος, αγοράζει μια μεγάλη έπαυλη με “γαλάζιους κήπους”, έχει μπάτλερ, υπηρέτες και μια Ρόλς-Ρόυς, διοργανώνει θρυλικά πάρτυ. Τα λεφτά τα έκανε ως λαθρέμπορος ποτών και έχει συναλλαγές με ανθρώπους του υποκόσμου, αλλά αυτό δεν αμαυρώνει καθόλου την υπόληψή του στα μάτια του αναγνώστη – αντιθέτως, προσθέτει στη γοητεία του. Ωστόσο, εκείνο που πάνω απ’ όλα τον καθίστα μεγάλο -μυθικό- ήρωα και παραδειγματικό εραστή για κάθε εποχή είναι ο έμμονος, ανυποχώρητος, απόλυτος, κατακτητικός, ρομαντικός έρωτάς του για την Νταίζυ, ένας έρωτας που είναι αμήχανα και ιδεαλιστικά εφηβικός και, ταυτόχρονα, δυναμικά και ακράδαντα ανδρικός. Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Γκάτσμπυ αναδεικνύεται σε ηθικά ανώτερο χαρακτήρα από την Νταίζυ που αποδεικνύεται τελικά πως δεν είναι παρά μια “όμορφη χαζούλα” με μια ψιθυριστή ναζιάρικη φωνή, μια “φωνή γεμάτη λεφτά”. Ο Γκάτσμπυ δεν έχει αυταπάτες, γνωρίζει καλά ότι η Νταίζυ υπολείπεται των ονείρων του – ” όχι από δικό της λάθος, αλλά εξαιτίας της κολοσσιαίας δυναμικότητας της φαντασίωσής του που υπερέβαινε και την Νταίζυ, υπερέβαινε τα πάντα. Είχε ριχτεί σε αυτήν την ψευδαίσθηση με δημιουργικό πάθος, πλουτίζοντάς τη συνεχώς, στολίζοντάς τη με κάθε λαμπερό φτερό που έβρισκε στον δρόμο του. Δεν υπάρχει φωτιά ή παγωνιά που μπορεί να αντιμετρηθεί με αυτό που φωλιάζει στην άγρια καρδιά ενός άντρα”. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

16.00

Ξένη λογοτεχνία

Θάνατος στη Ρώμη

Βόλφγκανγκ Κέπεν

Ο Γιούντεγιαν είχε την αίσθηση ότι η κοιμώμενη πόλη τον προκαλούσε. Η πόλη τον χλεύαζε. Δεν τον ενοχλούσαν οι υπναράδες τον Γιούντεγιαν, ας ξάπλωναν στο βρομερά κρεβάτια τους, ας ξάπλωναν στην αγκαλιά των λάγνων θηλυκών τους, αποκαρωμένοι θα έχαναν τις μάχες της ζωής· τον εξόργιζε η κοιμισμένη πόλη στο σύνολό της, κάθε κλειστό παράθυρο, κάθε μανταλωμένη πόρτα, κάθε κατεβασμένη περσίδα· τον εξόργιζε το γεγονός ότι δεν είχε δώσει αυτός την εντολή να κοιμηθεί η πόλη.

Το μυθιστόρημα “Θάνατος στη Ρώμη” είναι η ιστορία μιας χούφτας ανθρώπων που κουβαλούν την κληρονομιά του χιτλερικού καθεστώτος -ως θύματα και ως θύτες. Συναντιούνται στη Ρώμη -την πόλη του Καίσαρα, του Μουσολίνι, του πάπα- λίγα χρόνια μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αναβιώνοντας σε μια ατμόσφαιρα υποβλητική, στο σκηνικό της Αιώνιας Πόλης, το ζοφερό παρελθόν του γερμανικού φασισμού.

Με λόγο αιχμηρό και διεισδυτική ψυχολογική οξυδέρκεια, ο Κoeppen σκιαγραφεί το πολιτικά ένοχο ιστορικό του ολέθριου γερμανικού παρελθόντος, αναδεικνύοντας τον κούφιο εθνικισμό και τη χρεοκοπημένη ιδεολογία του ναζισμού, αλλά και τις καταστροφικές συνέπειές του στον ψυχισμό των ανθρώπων που βίωσαν τη φρίκη του. Ταυτόχρονα όμως φέρνει στο φως τη λαχτάρα για κάθαρση και αλλαγή, σε ένα έργο που αποτελεί ορόσημο στη γερμανική μεταπολεμική λογοτεχνία.

14.00