Ελληνική λογοτεχνία
Στα δεκατρία διηγήματα της τρίτης συλλογής η Δώρα Κασκάλη μιλά για γυναίκες που θέλει να παραμείνουν αμάραντες στην αναγνωστική μνήμη. Από το θηλυκό ρομπότ έως την ανοϊκή ηλικιωμένη, οι γυναίκες της θυμούνται ή προσπαθούν να ξεχάσουν, δραπετεύουν από τις έμφυλες συμβάσεις ή παραδίδονται στην αδράνεια και τη σιωπή, αντιμετωπίζουν στωικά την αναπηρία, αναμετρώνται με το τραύμα της απώλειας, επαναστατούν κόντρα στη ρουτίνα και τις κοινωνικές κατασκευές, διεκδικούν την αγάπη και την ηδονή. Αυτές οι γυναίκες που θάλλουν για πάντα, είναι το κουράγιο της, το καθημερινό της προσφάι. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Ελληνική λογοτεχνία
Ο ηλικιωμένος απόστρατος κύριος Λουντμίλος, περνά τις δυστυχείς τελευταίες ημέρες του στη Ρουέν. Την πρώτη εβδομάδα του Νοεμβρίου, το 1952, μαθαίνει πως η πρώην γυναίκα του, η κυρία Λουντμίλα, αυτοκτονεί. Αναγκάζεται να εγκαταλείψει την αγαπημένη του Ετρετά και να ταξιδέψει στη Ρουέν, την πόλη όπου έζησαν μαζί, ώστε να παραστεί στην ανάγνωση της διαθήκης της. Κάποια από τα ερωτήματα που τον απασχολούν εκείνη τη βδομάδα είναι: Μπορεί να παραλάβει από την καθολική εκκλησία ένα συγχωροχάρτι που θα δικαιολογεί την απουσία του από την κηδεία της; Σε ποιον ανήκει το δόντι που βρίσκει δίπλα στον τάφο της; Ήταν καλή ιδέα να ονομαστεί μια φυλακή “Bonne-Nouvelle” (καλά νέα); Και τέλος, είναι η ανάμνηση επιλογή; Εμποτισμένο με υπαρξιακό άγχος, μαύρο χιούμορ και σουρεαλιστικούς διαλόγους, προσεγγίζεται ο φόβος του θανάτου μέσα από το τέλος μιας ερωτικής ιστορίας που τελείωσε πριν είκοσι έξι χρόνια, ενώ πλέον ο ένας είναι γέρος και η άλλη μέσα σε ένα κουτί.