Προτού ο πανδαµάτωρ χρόνος τα σκεπάσει όλα και γίνουν στάχτη, χώµα, και εµείς επιστρέψουµε στην γη, για πάντα, ας ξεφυλλίσουµε το παραµύθι από την ηµέρα που είδαµε το φως, την θάλασσα, τον άνεµο να µας χτυπάει. Οι δρόµοι οδηγούν σε κάποιο ξέφωτο. Σ’ ένα δωµάτιο και ένα µολύβι που θέλει να γράψει όσα είδαµε τότε και τώρα. Προχθές. Τα ξεχάσαµε κάποια. Άλλα έγιναν ονόµατα, φράσεις. Αναπνοές. Όπως αυτές που ζούµε την κάθε µέρα χωρίς φαινόµενα ή συναντήσεις. Πρόσωπα και σκιές. Αυτές µεγαλώνουν όσο πέφτει το σκοτάδι.