Όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό το συνοδευτικό κείμενο για το Queer ήμουν καθηλωμένος συγγραφικά, με παντελή απουσία θέλησης να το γράψω, ένα συγγραφικό αδιέξοδο δεσμευτικό σαν ζουρλομανδύας: «Ρίχνω μια ματιά στο χειρόγραφο του Queer και αισθάνομαι πως πολύ απλά δεν μπορώ να το διαβάσω. Το παρελθόν μου ήταν ένα δηλητηριασμένο ποτάμι από το οποίο είχα την τύχη να δραπετεύσω, και το οποίο ακόμα αισθάνομαι ως άμεση απειλή, χρόνια μετά τα γεγονότα που καταγράφονται − πρόκειται για κάτι αρκούντως οδυνηρό ώστε να δυσκολεύομαι να το διαβάσω, πόσο μάλλον να γράψω γι’ αυτό. Κάθε λέξη και χειρονομία μού προκαλεί ανησυχία». Η αιτία της απροθυμίας μου γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρη όταν αναγκάζω τον εαυτό μου να παρατηρήσει προσεκτικά: κινητήρια και δημιουργική δύναμη του βιβλίου αποτελεί ένα γεγονός το οποίο δεν αναφέρεται ποτέ, μάλιστα οποιαδήποτε αναφορά σε αυτό αποφεύγεται συστηματικά: το ατύχημα του πυροβολισμού της γυναίκας μου, της Τζόαν, τον Σεπτέμβριο του 1951.

(Απόσπασμα από την εισαγωγή εισαγωγή του Ουίλιαμ Σ. Μπάροουζ για την έκδοση του 1985)