Επί κλίνης κρεμάμενος

Το κρεβάτι µια σχεδία
ενόψει τρικυµίας
που επέρχεται.
Αυτός πάντα πνίγεται στο τέλος.

Κυρίαρχο σκηνικό των ποιηµάτων αυτών αποτελεί το κρεβάτι, ή καλύτερα «η κλίνη», µε τις ποικίλες µορφές που αυτή παίρνει διέποντας τη ζωή µας από τη γέννηση έως και τον θάνατο. Με τον ήρωα ―ή εµένα― διαρκώς παρόντα και «κρεµάµενο», η κλίνη αναδεικνύεται σε σιωπηλό µάρτυρα και καταφύγιο στη διαδροµή σώµατος, µνήµης και ονείρων.  Δ. Κ.