Βιβλία

“- Τεσσόν! Υπάρχει ένα άγριο θηρίο στό Θιβέτ. Το κυνηγάω εδώ και έξι χρόνια, είπε ο Μυνιέ. Ζει στα υψίπεδα. Χρειάζονται πολύωρα πλησιάσματα μέχρι να το αντικρίσεις. Θα επιστρέψω φέτος το χειμώνα, έλα μαζί μου.
– Τι ζώο είναι;
– Η λεοπάρδαλη του χιονιού, είπε. Μια σκιά μαγική!
– Νόμιζα πως είχε εξαφανιστεί, είπα.
– Έτσι θέλει να πιστεύουμε.”

Είχα συναντήσει τον Βανσέν Μυνιέ ένα Πάσχα, μετά την προβολή της ταινίας του για το λύκο της Αβησσυνίας. Μου είχε μιλήσει για το πόσο άπιαστα είναι τα θηρία και για αυτή την υπέρτατη αρετή: την υπομονή. Μου είχε αφηγηθεί τη ζωή του ως φωτογράφου άγριων θηρίων και είχε απαριθμήσει τις τεχνικές για το καρτέρι. Επρόκειτο για μια τέχνη εύθραυστη και διακριτική η οποία συνίστατο στο να καμουφλάρεται κανείς μέσα στη φύση προκειμένου να παραφυλάξει ένα ζώο, του οποίου την έλευση τίποτε δεν εγγυάται. Οι πιθανότητες επιστροφής με άδεια χέρια είναι μεγάλες. Τούτη η αποδοχή της αβεβαιότητας μου φαινόταν πολύ αριστοκρατική – κι ως τέτοια αμιγώς αντιμοντέρνα.

Η λεοπάρδαλη του χιονιού κάνει έρωτα σε πάλλευκα τοπία. Το μήνα Φεβρουάριο μπαίνει σε οίστρο. Ζει μέσα στα κρύσταλλα, ντυμένη με γούνες. Τα αρσενικά παλεύουν, τα θηλυκά προσφέρονται, τα ζευγάρια καλούν το ένα το άλλο. Ο Μυνιέ τα είχε όλα προβλέψει: Αν θέλαμε να έχουμε κάποια πιθανότητα να την αντικρίσουμε, έπρεπε να την αναζητήσουμε μέσα στο καταχείμωνο, στα τέσσερις ή πέντε χιλιάδες μέτρα υψόμετρο. Θα προσπαθούσα να αντισταθμίσω τις αντιξοότητες του χειμώνα με τη χαρά της θέασής της.

“Λεοπάρδαλη”, το όνομα ηχούσε σαν κόσμημα. Τίποτε δεν εγγυόταν κάποια συνάντηση μαζί της. Το καρτέρι είναι ένα στοίχημα: Πηγαίνοντας να συναντήσεις τα άγρια ζώα, κινδυνεύεις ν’ αποτύχεις. Ορισμένοι δεν παρεξηγούνται και βρίσκουν χαρά στην αναμονή. Αυτό απαιτεί φιλοσοφικό πνεύμα με ροπή προς την ελπίδα. Δυστυχώς δεν ήμουν τέτοιου είδους άνθρωπος. Εγώ ήθελα να δω το θηρίο, παρότι, από τακτ, δεν ομολογούσα την αδημονία μου στον Μυνιέ.

1940: Οι Ναζί έχουν κατακτήσει την Πολωνία και μόλις έχουν αρχίσει να φτιάχνουν ένα νέο στρατόπεδο, το Άουσβιτς. Η πολωνική αντίσταση δεν έχει πληροφορίες για αυτό, ανησυχεί όμως ότι κάτι τρομερό συμβαίνει, εξαιτίας των πολλών αγγελτηρίων θανάτου που στέλνονται στις οικογένειες όσων είχαν οδηγηθεί εκεί. Ένας τρόπος υπάρχει να μάθουν τι γίνεται: να συλληφθεί κάποιος εθελοντικά. Ποιος όμως θα βάλει τον εαυτό του σε θανάσιμο κίνδυνο για χάρη ανθρώπων που δεν γνωρίζει;

Ο Βίτολντ Πιλέτσκι, 40 χρονών, αγρότης, παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών αναλαμβάνει την αποστολή αυτή. Επί τρία χρόνια στέλνει στα επιτελεία των Συμμάχων  πληροφορίες για την καθημερινότητα στο Άουσβιτς, για τα βασανιστήρια και τις αρρώστιες, τους φούρνους που κτίζονται, τα καραβάνια των Εβραίων, τα αέρια που χρησιμοποιούνται για την εξόντωσή τους. Περιμένοντας, μάταια, μια δυναμική αντίδραση τους οργανώνει σαμποτάζ, αποδράσεις, ακόμα και φόνους Ναζί.

Ο Jack  Fairweather είναι βραβευμένος δημοσιογράφος. Υπήρξε πολεμικός ανταποκριτής, επικεφαλής της αποστολής της Daily Telegraph στη Βαγδάτη κατά τον Α΄ Πόλεμο του Ιράκ και μετά της Washington Post στο Αφγανιστάν. Έχει επιβιώσει μιας απόπειρας απαγωγής και ενός βομβαρδισμού και για τις ανταποκρίσεις από τα πεδία πολέμου έχει τιμηθεί με το βρετανικό βραβείο δημοσιογραφίας και το βραβείο της παγκόσμιας ένωσης πολεμικών ανταποκριτών.

Για την πολύχρονη έρευνά του για τον Εθελοντή τιμήθηκε με το βραβείο Costa. Το βιβλίο πρόκειται να μεταφερθεί στον κινηματογράφο από την βραβευμένη με Όσκαρ παραγωγό Τέσα Ρος (Μπίλι Έλιοτ: γεννημένος χορευτής, 12 χρόνια σκλάβος, Slumdog Millionaire).