Βλέπετε 91–105 από 1571 αποτελέσματα

Βιβλία

Βιογραφία - Μαρτυρίες

Οι φυλακές μου

Πωλ Βερλαίν

Το πεζογράφημα του Πωλ Βερλαίν “Οι φυλακές μου” περιγράφουν τις εμπειρίες του περιβόητου μποέμ από τη διετή κράτησή του στη Μονς, αφού πυροβόλησε και τραυμάτισε τον Αρθούρο Ρεμπώ στο χέρι. Εδώ, μακριά από τον μύθο που σφυρηλάτησε περί «καταραμένου ποιητή», ο Βερλαίν συμφιλιώνεται με τη μοίρα του: Ο παθιασμένος, και συχνά μεθυσμένος, άνθρωπος βρίσκει στην απομόνωσή του έναν χώρο όπου μπορεί να αφοσιωθεί στη συγγραφή, ως ένας αυτοβιογραφούμενος ήρωας και δοκιμιογράφος. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μια ιστορία σύντομη αλλά μεστή. Ένα αληθινό πρελούδιο. Τον Ιούλιο του 1873, στις Βρυξέλλες, ξέσπασε μια φιλονικία καταμεσής του δρόμου. Αφορμή ήταν δυο πυροβολισμοί που είχαν ριχτεί πρωτύτερα, από τους οποίους ο πρώτος τραυμάτισε ελαφρά τον έναν εμπλεκόμενο· ζητήθηκε όμως αμέσως η σχετική συγγνώμη και οι δυο φίλοι θεώρησαν το επεισόδιο λήξαν. Στη συνέχεια, όμως, ο δράστης της θλιβερής αυτής πράξης, ο οποίος τις ώρες εκείνες ήταν υπό την επήρεια αψεντιού, πέταξε μια βαριά κουβέντα κι έχωσε το χέρι του στη δεξιά τσέπη του σακακιού του, όπου για κακή του τύχη βρισκόταν το περίστροφο, απασφαλισμένο κι έχοντας ακόμα τέσσερις σφαίρες.

6.97

Ξένη λογοτεχνία

Εμπούσιον

Όλγκα Τοκάρτσουκ

Σεπτέμβριος του 1913, σανατόριο Γκέρμπερσντορφ, Κάτω Σιλεσία (σημερινό Σοκολόφσκο στην Πολωνία). Στους πρόποδες των βουνών, λειτουργεί ένα από τα πρώτα στον κόσμο και διάσημο σε όλη την Ευρώπη σανατόριο για τη θεραπεία ασθενειών «θώρακος και τραχήλου». Ο Βόινιτς, ένας φοιτητής, πηγαίνει εκεί με την ελπίδα πως οι καινοτόμες ιατρικές μέθοδοι και ο καθαρός αέρας θα τον βοηθήσουν. Πλην όμως, η φυματίωση με την οποία διαγνώστηκε δεν αφήνει περιθώρια για ψευδαισθήσεις. Στην Πανσιόν για Κυρίους ο Βόινιτς θα συναναστραφεί και άλλους θεραπευόμενους, ασθενείς από τη Βιέννη, το Κένινγκσμπεργκ, το Μπρέσλαου, το Βερολίνο. Πίνουν ένα χειροποίητο λικέρ και συζητούν ακούραστα για τα σημαντικότερα ζητήματα της εποχής. Έρχεται πόλεμος; Μοναρχία ή δημοκρατία; Υπάρχουν δαίμονες; Όταν αφοσιώνεσαι σε ένα ανάγνωσμα, μπορείς να αναγνωρίσεις από τι χέρι είναι γραμμένο: ανδρικό ή γυναικείο; Τη ρουτίνα ταράζει ένας ξαφνικός θάνατος. Στα αυτιά του Βόινιτς φτάνουν τρομακτικές, μυστηριώδεις και σαγηνευτικές ιστορίες, δίχως ο ίδιος να αντιλαμβάνεται ότι σκοτεινές δυνάμεις τον έχουν βάλει στο μάτι. Στο Εμπούσιον η Όλγκα Τοκάρτσουκ αποκαλύπτει αλήθειες για τον κόσμο, τις οποίες είτε δεν παρατηρούμε είτε με κάθε τίμημα αρνούμαστε να παραδεχτούμε.

18.00

Ποίηση

Σονέτα

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

Τα ωραία πλάσματα ποθούμε να βλασταίνουν,
Της ομορφιάς ποτέ το ρόδο να μη σβήνει,
Κι ώριμα πια, όταν σαπίζουν και πεθαίνουν,
Σ’ έναν απόγονο η μνήμη τους να μείνει.
Λατρεύεις μόνο του ματιού σου την αχτίνα,
Τη φλόγα συντηρείς, μα δαπανάς εσένα,
Εκεί που υπάρχει αφθονία φέρνεις πείνα,
Στον εαυτό σου εχθρός, δε θες οίκτο κανένα.
Του κόσμου αν είσαι δροσερό στολίδι τώρα
Κι όπως ο κήρυκας της άνοιξης γιορτάζεις,
Μες στο μπουμπούκι θάβεις του καρπού τα δώρα,
Γλυκέ φιλάργυρε, σωρεύοντας ρημάζεις.
Αυτό που οφείλεις δώσε, άσ’ την απληστία!
Εσύ κι η μαύρη γη αν το φάτε, αμαρτία.
[Από την έκδοση]

From fairest creatures we desire increase,
That thereby beauty’s rose might never die,
But as the riper should by time decease,
His tender heir might bear his memory:
But thou, contracted to thine own bright eyes,
Feed’st thy light’s flame with self-substantial fuel,
Making a famine where abundance lies,
Thy self thy foe, to thy sweet self too cruel.
Thou that art now the world’s fresh ornament,
And only herald to the gaudy spring,
Within thine own bud buriest thy content,
And, tender churl, mak’st waste in niggarding:
Pity the world, or else this glutton be,
To eat the world’s due, by the grave and thee.
[From the publisher]

12.20

Ξένη λογοτεχνία

Αβάνα έτος μηδέν

Κάρλα Σουάρες

«Ναι, οπωσδήποτε, τώρα είμαστε καλύτερα, εξακολουθούμε να χαμογελάμε, να κάνουμε έρωτα και να ονειρευόμαστε, παρότι πολλά όνειρα άλλαξαν. Η κρίση του ’90 μας έπεισε ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι και ότι ο κόσμος χωρίζεται σ’ αυτούς που έχουν λεφτά και σ’ αυτούς που δεν έχουν. Έτσι ήταν πάντα. Παντού. Έτσι δεν είναι;»

Κούβα, 1993. Η χώρα βιώνει συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης και φτώχειας σε μια πρωτοφανή κρίση που οδηγεί σε κλίμα αγωνίας και ανασφάλειας. Σε αυτό το ζοφερό σκηνικό, η Χούλια, μια νεαρή μαθηματικός που ζει και εργάζεται στην Αβάνα, αναζητά διέξοδο στα προβλήματά της όταν ανακαλύπτει τυχαία κάποια έγγραφα που αποδεικνύουν ότι ο εφευρέτης του τηλεφώνου δεν είναι ο Γκράχαμ Μπελ αλλά ο Ιταλός Αντόνιο Μεούτσι, ο οποίος εργάστηκε ως τεχνικός στην Αβάνα τον 19ο αιώνα. Η Χούλια και οι φίλοι της αρχίζουν να ξετυλίγουν το κουβάρι της υπόθεσης Μεούτσι.

Η Κουβανή Κάρλα Σουάρες υφαίνει μια ιστορία αναζήτησης γεμάτη χιούμορ, αφοπλιστική αμεσότητα και γλυκόπικρη διάθεση, καταδεικνύοντας πώς οι άνθρωποι βρίσκουν τρόπους να επιβιώσουν και να αντλήσουν αισιοδοξία και δύναμη ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες.

 

15.00

Ξένη λογοτεχνία

Στο Σπίτι με τα Μυστικά

Λέσλι Αμπσερ

Ένα κορίτσι μεγαλώνει στην Ελλάδα, στα χρόνια της χούντας, σ’ ένα ηλιόλουστο σπίτι στο Παλιό Ψυχικό. Λίγα χρόνια αργότερα θα γυρίσει με τους γονείς της στην Αμερική. Κι όταν πια, στον δρόμο προς την ενηλικίωση, αποφασίσει να ξετυλίξει το κουβάρι με τα οικογενειακά μυστικά, θα βυθιστεί στο χάος προσωπικών και πολιτικών αποκαλύψεων.

Τι δουλειά κάνει ο πατέρας της; Γιατί η μητέρα της παθαίνει νευρικούς κλονισμούς; Πώς να ερμηνεύσει τα αισθήματά της και ποια είναι πραγματικά η ταυτότητά της; Η συγγραφέας του βιβλίου, η Λέσλι Άμπσερ, ενήλικη πια, ξεκινά ένα ταξίδι για να γνωρίσει αυτό που στερήθηκε μεγαλώνοντας: την αλήθεια. Καθώς η δράση του πατέρα της στη CIA ξεδιπλώνεται, η Λέσλι ερευνά την αμφιλεγόμενη ανάμειξή του στην εγκαθίδρυση της δικτατορίας, ενώ προοδευτικά συμφιλιώνεται με την κουήρ ταυτότητά της.

16.66

Ελληνική λογοτεχνία

Μαύρο νερό

Μιχάλης Μακρόπουλος

Ένας πατέρας κι ο ανάπηρος γιος του, με όπλο την αγάπη που τρέφουν ο ένας για τον άλλο, παλεύουν να επιβιώσουν σ’ ένα χωριό που ερημώνει, στα βουνά της Ηπείρου. Γύρω τους έχει συντελεστεί μια οικολογική καταστροφή· το νερό πλέον δεν πίνεται, τα ζώα και τα φυτά είναι δηλητηριασμένα.

Ο αγώνας τους δίνεται με λόγο λιτό και ποιητικό στο Μαύρο νερό.

Περίμενε υπομονετικά· ήξερε ότι αργά ή γρήγορα κάποιο ζώο θα κατέβαινε να ξεδιψάσει στο νερό, που ξεγελούσε με τον γάργαρο ήχο του. Πενήντα μέτρα παραπίσω ήταν η παλιά δεξαμενή, με μισοσβησμένα πάνω τα γράμματα της RIPOIL, ενώ τα πλατανόφυλλα βάθαιναν με τον ίσκιο τους το καφεκόκκινο χρώμα της σκουριάς. Τρύπες είχαν ανοίξει στο μέταλλο, ένα παχύ στρώμα από σάπια φύλλα είχε γίνει χούμος μέσα, και η παλιά δεξαμενή ήταν γεμάτη ζωή: έντομα, τρωκτικά, πουλιά που μπαινόβγαιναν. Το πλατανόδασος δίπλα στο ποτάμι είχε δεχτεί με συγκατάβαση τον μεταλλικό ξένο, τον είχε κυκλώσει σκιάζοντάς τον, και κλαριά ακουμπούσαν πάνω του και τον διαπερνούσαν.

11.50

Γιώργος Ακοκαλίδης

Να τα πούμε απ’ την αρχή, να τελειώνουμε. Στην Ελλάδα τα τελευταία 1 00 χρόνια δεν έχει υπάρξει άλλος σκιτσογράφος με τόσο δυνατή, τόσο σαρκαστική, τόσο γελοιογραφική γραμμή, σαν αυτή του Ακοκαλίδη.

Οπτικά, μιλάμε για θέαμα!Συνοπτικά, μπορούμε να πούμε ότι στην ουσία δεν πρόκειται για σκίτσα που ψάχνουν αστείες πλευρές γεγονότων, προσώπων, περιστατικών και ιδεών, αλλά για ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΕΙΣ!Τον υποψιάζεσαι να καταφθάνει έξω από υπουργεία, θεσμούς, οργανισμούς, κατοικίες, τέλος πάντων έξω από όλον αυτό τον τζερτζελέ που αποκαλούμε σύστημα, επικαιρότητα, προσωπικότητες, κατεστημένο, με αυτό τον γερανό που στην άκρη του κρέμεται εκείνη η ρημάδα η σιδερένια μπάλα των κατεδαφίσεων και όποιον πάρει ο χαμός του γελοιογραφικού του οίστρου.Ο Ακοκαλίδης και η πένα του έχουν κάνει «καλοκαιρινά» πλείστα όσα μεγαλοπρεπή ακίνητα και μέγαρα. Αυτή είναι ακριβώς η δουλειά του πολιτικού γελοιογράφου. Η κόντρα με οποιαδήποτε εξουσία. Από προεδρική και κυβερνητική, έως του οιουδήποτε.Αρέσει δεν αρέσει, πρέπει κάποιος να κάνει αυτήν τη δουλειά, που προϋποθέτει η ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία, στο πλαίσιο της νομιμότητας πάντα. Και ο Ακοκαλίδης μοιάζει να βολτάρει άνετα αυτό τον περίπατο.Οι Έλληνες αγαπούν τους γελοιογράφους τους, και οι γελοιογράφοι αγαπούν τους Έλληνές τους. Πάντα υπήρξε μια κεφάτη σχέση ανάμεσά τους. Τη συντρόφευε πότε μια χοντρή κυρία του Γάλλια, πότε ένας σπαγγοραμένος του Πολενάκη, πότε οι βαρελόφρονες του Αρχέλαου, πότε η κότα του Δημητριάδη. Στις μέρες μας, μας συντροφεύει αυτή η φανταστική και αστεία τοιχογραφία της εύθυμης πλευράς μας, που ένα μέρος της απλώνει ο Ακοκαλίδης στις σελίδες που ακολουθούν.Χαρείτε τις.

15.00

Ανρί ντε Σαιν-Σιμόν

Στα σαράντα τρία του χρόνια, είχε ήδη προλάβει να ζήσει δύο ζωές. Ξεκινούσε την τρίτη, με αυτά τα λόγια: «Δεν είμαι πια νέος· σ’ όλη μου τη ζωή παρατήρησα έντονα και στοχάστηκα· σκοπός δε των έργων μου ήταν η ευτυχία σας. Συνέλαβα ένα σχέδιο το οποίο μου φαίνεται πως μπορεί να σας είναι χρήσιμο· θα ήθελα να σας το παρουσιάσω».

Ο Ανρί Σαιν-Σιμόν γεννήθηκε στις 17 Οκτωβρίου του 1760. Ήταν γόνος επιφανούς οικογένειας ευγενών. Πήρε μέρος στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας και έζησε από κοντά τα γεγονότα της Γαλλικής Επανάστασης. Οι ουτοπικές του ιδέες αποτέλεσαν τη βάση ετερόκλητων ιδεολογικών ρευμάτων και επιστημονικών παραδειγμάτων. Πέθανε στις 19 Μαΐου του 1825.

12.50

Ρολάν Μπαρτ

Η παρούσα έκθεση αποτελεί μεταγραφή ενός σεμιναρίου που δόθηκε στην Ecole Pratique des Hautes Etudes κατά το ακαδημαϊκό έτος 1964-1965. Στην απαρχή -ή στον ορίζοντα- αυτού του σεμιναρίου υπήρχε, όπως πάντα, το μοντέρνο κείμενο, δηλαδή: το κείμενο που δεν υπάρχει ακόμα. Ένας τρόπος για να προσεγγίσουμε το νέο αυτό κείμενο είναι να αναζητήσουμε από πού ξεκινά και σε τι εναντιώνεται, και ως εκ τούτου να αντιπαραβάλουμε τη νέα σημειωτική της γραφής και την αρχαία πρακτική της λογοτεχνικής γλώσσας που για αιώνες ονομάστηκε ρητορική. Εξ ου και η ιδέα ενός σεμιναρίου πάνω στην αρχαία ρητορική: αρχαία δεν σημαίνει πως σήμερα υπάρχει μια νέα ρητορική· η αρχαία ρητορική αντιτίθεται κυριότερα σε αυτό το νέο που ίσως δεν έχει ακόμα συντελεστεί: ο κόσμος είναι απίστευτα έμπλεος αρχαίας ρητορικής.

 

12.50

Κώστας Σιδέρης

Πενήντα δύο χρόνια μετα την πανσέληνο του Αυγούστου του 1969, εμπνεόμενος από μια αναφορά του Αλέξη Ακριθάκη, «Στη ζωγραφική είναι περιττά τα λόγια. Στην ποίηση είναι περιττά τα σχέδια, κι όμως σχεδιάζεις ένα ποίημα η γράφεις μια ζωγραφική», o Κώστας Σιδερης στόλισε τους χειρόγραφους απ’ τον ίδιο στίχους των τραγουδιών του Αργύρη Μπακιρτζή με τις ζωγραφιές και τα χαρακτικά του.

22.00

Γιώργος Κτενάς

Μια ιστορία που κουβαλάει μια γειτονιά στου Ζωγράφου και συνδέεται με την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ένα παιδί 5 ετών, το χέρι της μητέρας του και η σφαίρα που έκοψε το νήμα της ζωής. Το πιο μικρό θύμα της Χούντας 50 χρόνια μετά την πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας, μάς θυμίζει τον τρόπο για να μην ξεχάσουμε.

Ένα παραμύθι (που δεν λέει παραμύθια), που αντιστέκεται στο πλαίσιο της ευρύτερης προσπάθειας αναθεωρητισμού και αναδεικνύει το σημείο εκκίνησης του αυτόνομου κινήματος στην Ελλάδα. Οι 56 ώρες που οι φοιτητές εντός ήταν ελεύθεροι και το πλήθος απέξω δημιούργησε πολιτική. Οι νεκροί δεν είναι παραμύθι και το Πολυτεχνείο δεν λέει παραμύθια.

Αν η εξέγερση του Πολυτεχνείου αποτελεί χειρονομία θεμελίωσης της Μεταπολίτευσης, 50 (+1) χρόνια μετά μια παιδική ιστορία με έναν παππού και το εγγονάκι επανακωδικοποιεί την επταετία της Χούντας, τα χρόνια πριν από αυτή και, ίσως, τα χρόνια μετά. Μια βόλτα στην πόλη που θα μείνει αξέχαστη σε μικρούς και μεγάλους.

Ένα παραμύθι (που δεν λέει παραμύθια) για το Πολυτεχνείο του Γιώργου Κτενά με εικόνες του John Antono και χρώματα της Crispy Shift.

12.00

Βασίλης Α. Σωτηρόπουλος

Με το έργο παρουσιάζονται με ενιαία μέθοδο για πρώτη φορά όλες οι σημαντικές νομοθετικές αλλαγές που αφορούν τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ+ προσώπων στην Ελλάδα και στον ευρωπαϊκό και διεθνή χώρο, όπως διαμορφώθηκαν μέσα στις τελευταίες δεκαετίες.

Ξεκινώντας με την αναγκαία εισαγωγή, καθώς και την παρουσίαση της ορολογίας και των νέων νομοθετικών όρων και ορισμών που εισάγουν οι ρυθμίσεις για τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα και ελευθερίες, το βιβλίο αυτό επιχειρεί να συγκεντρώσει το σύνολο των νομικών πληροφοριών που ισχύουν σήμερα για όλη την έκταση των διαφόρων υποθέσεων που έχουν στο επίκεντρό τους τον σεξουαλικό προσανατολισμό, την ταυτότητα φύλου, την έκφραση και τα χαρακτηριστικά φύλου των ατόμων και συλλογικοτήτων στον σύγχρονο κόσμο.

Ιδίως μέσα στις πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα, η ελληνική νομοθετική παραγωγή έχει συμπεριλάβει κανόνες που αφορούν την προστασία των ατόμων από τις αθέμιτες διακρίσεις στον χώρο της εργασίας, της παροχής υπηρεσιών, της υγείας και της εκπαίδευσης, έχει τυποποιήσει τα εγκλήματα μίσους και προκατάληψης, έχει οργανώσει νέες διαδικασίες αυτοδιάθεσης, όπως είναι η νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου, η σύναψη συμφώνου συμβίωσης και γάμου, καθώς και η αναγνώριση της γονεϊκότητας για ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα και ζευγάρια.

Στην ύλη αυτή προστίθενται οι αποφάσεις εθνικών, ευρωπαϊκών και διεθνών οργάνων που διαμόρφωσαν κανόνες σε όλο το φάσμα των παραπάνω θεμάτων, καταλαμβάνοντας μέχρι και την αναγνώριση ασύλου και επικουρικής διεθνούς προστασίας για ΛΟΑΤΚΙ+ πρόσφυγες. Σε διακριτά κεφάλαια του βιβλίου περιλαμβάνονται οι ρυθμίσεις για την ελευθερία της έκφρασης και της δημόσιας συνάθροισης, για την προστασία προσωπικών δεδομένων καθώς και για την υγεία και την προστασία από «πρακτικές μεταστροφής» και από αθέμιτες ιατρικές πράξεις.

Το σύνολο αυτού του νομικού υλικού ταξινομείται στα δέκα κεφάλαια του παρόντος βιβλίου, με το οποίο επιχειρείται και η θεωρητική επεξεργασία που επιτρέπει την εξαγωγή ειδικών συμπερασμάτων και την ανάδειξη γενικών αρχών που διέπουν το δίκαιο των ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Πρόκειται για ένα έργο αναφοράς που εκπόνησε ένας δικηγόρος της πράξης, με σκοπό να συμπεριληφθούν σε αυτό, μεταξύ άλλων, και αδημοσίευτες δικαστικές αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων σε υποθέσεις που χειρίστηκε ο ίδιος, καθώς και άλλοι συλλειτουργοί της Δικαιοσύνης, κατά τη διάρκεια των δεκαετιών τις οποίες διατρέχει η ανάδυση αυτού του νέου γνωστικού συνόλου, που τείνει να προσλάβει νομική επιστημονική αυτοτέλεια.

90.00

Ξένη λογοτεχνία

Γράμμα στον πατέρα

Φραντς Κάφκα

Τον Νοέμβριο του 1919, ο Φραντς Κάφκα παίρνει δυο εβδομάδες άδεια από τη δουλειά του και πηγαίνει σε ένα μικρό χωριό κοντά στην Πράγα, όπου νοικιάζει ένα δωμάτιο σε μια πανσιόν. Μοναδικός σκοπός του γι’ αυτή την απομάκρυνση από την καθημερινότητά του είναι να γράψει ένα γράμμα στον πατέρα του, στο οποίο να αποτυπώσει, μέσα από την περιγραφή πολλών περιστατικών από την παιδική του ηλικία ακόμη, την τεταμένη και αμφιλεγόμενη σχέση τους σε όλη την έκταση και το βάθος της.

Ο Κάφκα είναι τριάντα έξι ετών όταν γράφει αυτό το γράμμα και ο πατέρας του εξήντα επτά, εντούτοις οι λεκτικές εκφράσεις και ο συναισθηματικός τόνος όλης της επιστολής παραπέμπουν σε ένα έντονα φοβισμένο παιδί που στέκεται με αμηχανία και δέος μπροστά στη δεσποτική πατρική φιγούρα.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι το γράμμα δεν έφτασε ποτέ στον παραλήπτη του, για λόγους που μόνο εικασίες μπορούμε να κάνουμε. Παρά ταύτα, αποτελεί ίσως ό,τι πιο κοντινό έχουμε σε μια αυτοβιογραφία του Κάφκα ρίχνοντας φως στο σκοτεινό και συνάμα υπέροχο λογοτεχνικό σύμπαν του σπουδαίου συγγραφέα. Ταυτόχρονα αποτελεί ένα βασικό κείμενο της λογοτεχνικής νεωτερικότητας και μια ισχυρή ανάλυση της αστικής ψυχογένεσης, ιδιαίτερα των ψυχολογικών ριζών της εξουσίας και της εξάρτησης. Η σπουδαιότερη όμως συνεισφορά του είναι ότι μεταφέρει ένα καίριας σημασίας μήνυμα, εξαιρετικά επίκαιρο μέχρι σήμερα, που καλό θα ήταν να λάβουν υπόψη τους και να μελετήσουν όλοι οι γονείς του κόσμου.

12.51

Ξένη λογοτεχνία

Κάτω από το ηφαίστειο

Μάλκολμ Λόρυ

Ένα από τα σημαντικότερα μυθιστορήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας σε νέα μετάφραση.

«Με βάση το υλικό μου ήθελα να δημιουργήσω ένα τζαμάρισμα. ένα ποίημα, ένα τραγούδι, μια τραγωδία, μια κωμωδία, μια φάρσα. Είναι επιφανειακό, βαθύ, διασκεδαστικό, βαρετό, ανάλογα με το γούστο του καθενός. Είναι μια προφητεία, μια πολιτική προειδοποίηση, ένα κρυπτογράφημα, μια τρελή ταινία, ένας παραλογισμός, μια γραφή στον τοίχο. Μπορεί να θεωρηθεί ως ένα είδος μηχανής – κι αυτή η μηχανή λειτουργεί, σας διαβεβαιώνω, γιατί το ανακάλυψα με μεγάλο προσωπικό κόστος. Και, σε περίπτωση που θεωρήσετε ότι έχω δημιουργήσει οτιδήποτε άλλο εκτός από μυθιστόρημα, θα σας απαντήσω ότι σε τελευταία ανάλυση, είναι το πραγματικό μυθιστόρημα που είχα την πρόθεση να γράψω, και μάλιστα ένα αναθεματισμένα σοβαρό μυθιστόρημα».

22.20

Ξένη λογοτεχνία

Τα χρώματα της εκδίκησης

Μωρίς Αττιά

Οκτώβρης του 1980. Ενώ ο πολεμικός ανταποκριτής Φρανσουά Νεσίμ φυλακίζεται από την KGB κατά τη διάρκεια ενός ρεπορτάζ με θέμα τους Αφγανούς Μουτζαχεντίν, ο αδελφικός του φίλος, ο Πάκο Μαρτίνεθ, γίνεται αυτόπτης μάρτυρας της μαζικής εκτέλεσης δέκα θαμώνων ενός μπαρ στην Μπελ-ντε-Μαι της Μασσαλίας.

Παρόλο που δεν ασκεί πια το επάγγελμα του αστυνομικού αλλά αυτό του δημοσιογράφου, ο Πάκο παραμένει διψασμένος για την αλήθεια των σκοτεινών γεγονότων που διαδραματίζονται γύρω του. Έτσι, αποφασίζει να διερευνήσει το μακελειό που συνέβη μπροστά στα μάτια του, χωρίς τη βοήθεια και την προστασία των αστυνομικών αρχών. Ύστερα από διαδοχικές συναντήσεις με άτομα από τον στενό κύκλο των θυμάτων, η προσοχή του στρέφεται τελικά στη σαγηνευτική χήρα Ναταλί Ρομπέρτι: ο σύζυγός της ήταν ο ιδιοκτήτης του μπαρ, ενώ ο Κροάτης πατέρας της ιδιοκτήτης μιας διεθνούς εταιρείας μεταφορών που διακινεί παράνομα προϊόντα και όχι μόνο…

Καθώς τα περιστατικά βίας κλιμακώνονται, ο Πάκο ακολουθεί το νήμα της υπόθεσης στη Βιέννη και το Παρίσι, ενώ η σύντροφός του Ιρέν μένει πίσω στην Αιξ-αν-Προβάνς και καλείται να διαχειριστεί μια σχέση στη δύση της, μια άλλη στη γέννησή της, αλλά και έναν ξαφνικό θάνατο. Όσο ο Πάκο και η Ιρέν ακολουθούν τα προσωπικά τους πάθη, η μεγάλη εικόνα της Ιστορίας τούς ξεπερνά, και τους παρασύρει σε έναν κύκλο εκδίκησης που δεν αφήνει κανέναν αμέτοχο.

Πόσες οδύσσειες μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος; Υπάρχουν ένοχοι χωρίς αιτία; Πόσες φορές επιστρέφουμε στο μέλλον μας; Σε αυτό το πολυφωνικό νουάρ μυθιστόρημα, ο Μωρίς Αττιά υφαίνει με την ψυχαναλυτική και κινηματογραφική ματιά του πολλαπλές μικροαφηγήσεις σε Ανατολή και Δύση, σκιαγραφώντας οριακές καταστάσεις ζωής και θανάτου με τα αδυσώπητα χρώματα της αγάπης, της αυτοδικίας και του πεπρωμένου.

20.00