Σας ενημερώνουμε ότι το LiFO Shop θα παραμείνει κλειστό από τις 24.12.24 έως τις 2.1.25
Όλες οι παραγγελίες που θα πραγματοποιηθούν σε αυτό το διάστημα, θα παραδοθούν μετά τις 3.1.25
Ευχαριστούμε για την κατανόηση & σας ευχόμαστε καλές γιορτές!

OK

Βλέπετε 766–780 από 1571 αποτελέσματα

Βιβλία

Μιχάλης Χρυσανθόπουλος

Η παρούσα μελέτη εστιάζει στη συλλογή διηγημάτων Ο μπιντές και άλλες ιστορίες, καθώς σε αυτήν εντοπίζεται η ρηξικέλευθη συνεισφορά του Χάκκα στην ανανέωση της νεοελληνικής πεζογραφίας. Η προτεινόμενη ανάλυση αναδεικνύει την πρωτοτυπία της γραφής του Χάκκα, η οποία συνδυάζει τον ρεαλισμό με την κριτική της γλώσσας, και εξετάζει τις νεωτερικές καταβολές της σε κινήματα όπως ο ντανταϊσμός, ο υπερρεαλισμός και οι πρόδρομοί τους, καθώς και σε τάσεις που διαμορφώθηκαν στην παγκόσμια τέχνη και λογοτεχνία κατά τη δεκαετία του 1960.

Η γραφή του Χάκκα επιχειρεί τη ριζοσπαστική αντιμετώπιση της απογοήτευσης και της μελαγχολίας, κινητοποιούμενη από τη γνώση της ασθένειας και της διαφαινόμενης εγγύτητας του θανάτου και ενστερνιζόμενη μια συστηματική επιθετικότητα προς κάθε μορφή κοινωνικού ελέγχου και οργάνωσης, απ’ όπου κι αν αυτή προέρχεται. Οι κατηγοριοποιήσεις του Εμφυλίου πολέμου αντιμετωπίζονται αιρετικά και διαβάζονται όπως μια καρκινική επιγραφή: και από τα δεξιά προς τα αριστερά και από τα αριστερά προς τα δεξιά. Έτσι ο αριστερός και ο δεξιός στο ίδιο λεωφορείο μετά από είκοσι χρόνια ξαναγράφουν το παρελθόν τους συμφωνώντας ότι “όσοι μπλεχτήκαμε τότε… βράζουμε στο ίδιο καζάνι”.

Οι “ιστορίες” αναδεικνύουν το σεξουαλικό στοιχείο ως κυρίαρχο στη ζωή και αποδέχονται το σωματικό στοιχείο με τον πιο απόλυτο τρόπο, από το άγγιγμα μέχρι τα περιττώματα. Έχουν ανατρεπτικό χαρακτήρα, επειδή αφηγητής και χαρακτήρας είναι “εκτός” συστήματος, και μελαγχολικό τόνο, επειδή συνειδητοποιούν ότι πρόκειται για μια χρονικά περιορισμένη ανατροπή – για όσο χρόνο κρατά η ανάγνωση.

16.90

Ξένη λογοτεχνία

Ζήσε γρήγορα

Μπριζίτ Ζιρό

«Οποιοσδήποτε άλλος θα είχε φύγει, θα είχε αποστρέψει το βλέμμα απ’ αυτό το σπίτι, η ιστορία του οποίου γεννούσε την υποψία πως είχε πολλή αρνητική ενέργεια». Εκείνη όμως, λες και είχε μαγνητιστεί από ένα αίνιγμα, έκανε ακριβώς το αντίθετο. Εκείνη δεν έβλεπε ότι είχε τεθεί σε λειτουργία ο μηχανισμός που θα ανέτρεπε την ύπαρξή τους. Με μια γεμάτη ένταση αφήγηση, η οποία λειτουργεί ως πραγματική αντίστροφη μέτρηση, η συγγραφέας προσπαθεί να κατανοήσει τι οδήγησε στο δυστύχημα που κόστισε τη ζωή του Κλοντ, του άντρα της, στις 22 Ιουνίου 1999. Είκοσι χρόνια αργότερα, επιθεωρεί τα μοιραία γεγονότα και εξετάζει για μια τελευταία φορά τα αναπάντητα ερωτήματα. Τύχη, πεπρωμένο, συμπτώσεις; Επιστρέφει σ’ εκείνες τις ταραγμένες μέρες, ακολουθώντας μια αλυσίδα απρόβλεπτων καταστάσεων, μέχρι την έλευση του αναπόφευκτου. Το ζευγάρι, τόσο ηλεκτρισμένο από την προοπτική της μετακόμισης, τόσο πιεσμένο από την ανάγκη να ξεκινήσει τις εργασίες ανακαίνισης, είχε λησμονήσει τους κινδύνους που κρύβει η ζωή. Σε τούτο το βιωματικό βιβλίο, μια συγκινητική σπουδή πάνω στην απώλεια που τιμήθηκε με το Βραβείο Goncourt, η Μπριζίτ Ζιρό ανασυστήνει θαυμαστά έναν έρωτα πέραν του θανάτου.

15.00

Ξένη λογοτεχνία

Σεροτονίνη

Μισέλ Ουελμπέκ

Η Σεροτονίνη (από το όνομα μιας ευφορικής ορμόνης) διασχίζει μια Γαλλία που αναμασά τις παραδόσεις της, τυποποιεί τις πόλεις της και καταστρέφει τις εξοχές της φέρνοντας τους ανθρώπους στα όριά τους. Ο μεσήλικας πρωταγωνιστής, ένας γεωργικός μηχανικός, αφηγείται όλη τη ζωή του, τη φιλία του μ’ έναν αριστοκράτη γεωργό (αξέχαστο μυθιστορηματικό ήρωα και ανεστραμμένο είδωλο του πρωταγωνιστή), την αποτυχία των ιδανικών της νιότης τους, τη χαμένη του λίμπιντο, την ίσως παράλογη ελπίδα του να ξαναβρεί έναν χαμένο έρωτα.

Το μυθιστόρημα θεωρήθηκε «προφητικό» -συμβαίνει συχνά με τα βιβλία του Ουελμπέκ- καθώς περιγράφει συγκλονιστικά την οργή των Γάλλων αγροτο-κτηνοτρόφων που οδηγούνται στην αυτοκτονία αδυνατώντας να αντιμετωπίσουν τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές και την παγκοσμιοποιημένη ελεύθερη αγορά.

Ένα μυθιστόρημα για την ερήμωση ενός κόσμου χωρίς καλοσύνη, χωρίς αλληλεγγύη, του οποίου οι μεταλλάξεις έχουν γίνει ανεξέλεγκτες. Κι επίσης ένα μυθιστόρημα για την ενοχή και τη μεταμέλεια.

17.60

Τάσος Αποστολίδης

Φιλομαθής και περίεργος για τα πάντα, ο Αριστοτέλης εξερευνούσε συνέχεια τον κόσμο στον οποίο ζούσε, τον κατέγραφε και τον δίδασκε. Πίστευε ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν έμφυτη την επιθυμία για γνώση.

Η Φιλοσοφία, πρώτα απ’ όλα, είναι κατανόηση και γνώση, στο τέλος ίσως να είναι κι ένα ταξίδι για καινούριες κατακτήσεις. Καθημερινά βρισκόμαστε αντιμέτωποι με διλήμματα και προκλήσεις. Ο Αριστοτέλης δίνει απαντήσεις και, μεταξύ άλλων, προτείνει την αίσθηση του μέτρου ως οδηγό του τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς.

Στην ιστορία της Φιλοσοφίας η περίπτωση του Αριστοτέλη είναι μοναδική!

Οι θεωρίες του έγιναν αποδεκτές από πολλούς και διαφορετικούς λαούς, πολιτισμούς, θρησκείες, άντεξαν στο πέρασμα του χρόνου και μέχρι σήμερα παραμένει ένας απόλυτα επίκαιρος στοχαστής

19.80

Ξένη λογοτεχνία

Love me tender

Κονστάνς Ντεμπρέ

Ένα μυθιστόρημα για τη μητρική αγάπη και τη λεσβιακή ταυτότητα και για το πώς οι κοινωνικές συμβάσεις θέτουν αυτά τα δύο σε αντιπαράθεση.

Το ζήτημα του άλλου και της αγάπης σε όλες της τις μορφές: από τη μητρική αγάπη έως τον έρωτα στις διάφορες και ποικίλες εκδοχές του. Η ελευθερία μας προϋποθέτει και απαιτεί ενδεχομένως να θυσιάζουμε και να αφήνουμε πίσω μας πρόσωπα και καταστάσεις που αγαπάμε, και να αποδεχόμαστε τις προσωπικές μας ήττες, ώστε, ίσως, να καταφέρουμε να αποτρέψουμε τη θλίψη;

Επειδή εγκατέλειψε τον άντρα της, επειδή προτιμά τις γυναίκες, επειδή άφησε τα πάντα πίσω της, την καριέρα της, το σπίτι της, τα χρήματά της, για να ζήσει ελεύθερα, η αφηγήτρια, διακεκριμένη δικηγόρος, αντιμετωπίζει έναν εφιάλτη. Ο πρώην άντρας της, πρώτος της εραστής «και μέχρι νεωτέρας ο τελευταίος», δικηγόρος κι αυτός, της κηρύσσει τον πόλεμο. Εναντίον της διαθέτει το απόλυτο όπλο: τον γιο τους. Προσφεύγει στα δικαστήρια και ζητά την αποκλειστική του επιμέλεια. Κατηγορεί την πρώην γυναίκα του για ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Η ομοφυλοφιλία της, οι συγγραφείς που αγαπά (Bataille, Duvert, Guibert) μετατρέπονται σε ενοχοποιητικά στοιχεία. Δεν μπορεί να βλέπει τον γιο της παρά μόνο με την παρουσία ψυχολόγου, και αν…

Η γραφή της Ντεμπρέ τής μοιάζει: αιχμηρή, ασκητική, αγέρωχη. Γι’ αυτό και η τρυφερότητα, όταν αναδύεται, είναι ακόμα πιο σπαρακτική.

Το κείμενο αυτό βασίζεται σε κριτική της Elizabeth Philippe, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ‘L’Obs’. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

14.40

Ντέλια Όουενς

Για χρόνια, οι φήμες για την Πιτσιρίκα του Βάλτου έδιναν κι έπαιρναν στο Μπάρκλι Κόουβ, ένα ήσυχο ψαροχώρι της Βόρειας Καρολίνας. Ο θάνατος του νεαρού Τσέις Άντριους τις έκανε να φουντώσουν ακόμη περισσότερο. Ποιος θα μπορούσε να τον είχε σκοτώσει, αν όχι εκείνο το αγριοκόριτσο που ζούσε μονάχο του στα βάθη του βάλτου;

Αλλά την Κάια δεν την είχαν καταλάβει. Ευαίσθητη και έξυπνη, είχε καταφέρει να επιβιώσει ολομόναχη, εγκαταλελειμμένη απ’ τους ανθρώπους, παρέα με τους γλάρους και μ’ όσα της δίδαξε η άμμος κι η αρμύρα. Όταν δύο νεαροί απ’ το χωριό γοητεύονται απ’ την άγρια ομορφιά της, η Κάια ανοίγεται σε μια καινούργια ζωή. Αλλά τότε συμβαίνει το αδιανόητο.

Μια ωδή στον φυσικό κόσμο και μια σπαρακτική ιστορία ενηλικίωσης, που μας υπενθυμίζει πώς τα παιδικά μας χρόνια μάς καθορίζουν για πάντα και ότι η ανθρώπινη φύση κουβαλά αρχέγονα, βίαια μυστικά, απ’ τα οποία κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει.

18.00

Ελληνική λογοτεχνία

Πες της

Χρήστος Οικονόμου

«Καμιά φορά, όταν το φως χαμηλώνει και μεγαλώνουν οι σκιές, μου φαίνεται ότι κυκλοφορώ σ’ αυτούς τους δρόμους χρόνια και χρόνια ατέλειωτα, ολόκληρο αιώνα, ότι ξέρω πια κάθε δέντρο, κάθε λακκούβα, κάθε σπίτι, πηγαίνω πια με τα μάτια κλειστά, είμαι πια δρόμος κι εγώ, πότε άδειος πότε γεμάτος, πότε με φως πότε σκοτεινός, για να βρεις τον δρόμο πρέπει να γίνεις δρόμος, ναι, αλλά ο δρόμος είναι δρόμος αν δεν τον περπατήσεις, η λαμπάδα είναι λαμπάδα αν δεν ανάψει, το μαχαίρι είναι μαχαίρι αν δεν κόψει; Πες της σ’ αγαπάω πολύ και δεν θα το ξανακάνω».

Εφτά χρόνια τώρα έχω δει πολλά κι έχω ακούσει άλλα τόσα, είναι η φύση της δουλειάς τέτοια, είναι και η δική μου, πάω πάντα παντού, ό,τι ώρα και μέρα να ‘ναι, κοντά ή μακριά, με βροχή, καύσωνα ή χιόνι.
Το “Πες της” είναι η ιστορία μιας κούριερ που περιπλανιέται σαν αερικό σε χιονισμένα βουνά και ασημένιες θάλασσες, σε δρόμους άδρομους, απέραντους, χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς σημάδια και χαρακιές, μπαινοβγαίνει σε μεζονέτες με εσωτερικό ασανσέρ και πολυκατοικίες χωρίς ασανσέρ, και κάνει παραδόσεις σε καλούς και κακούς ανθρώπους, αγενείς και ευγενικούς, βασανισμένους και καλοζωισμένους – σε ανθρώπους που μοιάζουν έτοιμοι να βάλουν τα κλάματα κι άλλους που μοιάζουν να μην ξέρουν τι θα πει κλάμα.

Μια ιστορία ειπωμένη με γλώσσα που πότε αντιλαλεί και πότε σωπαίνει, ευφραίνεται και συστέλλεται, κρύβεται και φανερώνεται, παλεύοντας ν’ ακολουθήσει τα ματωμένα χνάρια που αφήνουν οι άνθρωποι και τα πράγματα στο χιόνι. Μια ιστορία για το μυστήριο, τον πόνο, την τραγικότητα, την τρέλα, αλλά και την ανθρωπιά, την ελπίδα, την κρυμμένη ομορφιά και την ποίηση της σύγχρονης ζωής.

 

14.00

Ελληνική λογοτεχνία

Το αθώο

Βασιλική Ηλιοπούλου

Η Εύα, έχοντας χάσει τα δύο πιο αγαπημένα της πρόσωπα στη ζωή, τη μητέρα της και την αδερφή της, μεγαλώνει σε ίδρυμα από την ηλικία των έξι. Χρόνια αργότερα, ο θάνατος του άντρα της στέκεται η αφορμή ώστε να επιστρέψει στο νησί της και να συναντήσει ξανά πρόσωπα και μέρη των παιδικών της χρόνων. Η μοναδική της έγνοια είναι να μάθει τι πραγματικά συνέβη στη μικρή της αδερφή, πριν αυτή εξαφανιστεί από προσώπου γης.

Σε έναν τόπο άγριας ομορφιάς, αλλά και αφιλόξενο τώρα πια, όπου νεκρά πουλιά ξεβράζονται στην παραλία, μαυροκόρακες πετούν πάνω από απότομους γκρεμούς και φαράγγια, παιδιά εξαφανίζονται μυστηριωδώς, όπου ντόπιοι γνωρίζουν αλλά δεν μιλάνε και δυνατοί άνεμοι σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους, η Εύα προσπαθεί να ενώσει τα κομμάτια και να μάθει επιτέλους την αλήθεια. Εξάλλου, σύμφωνα με το πώς εκείνη αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω της, καθετί που ανοίγει πρέπει και να κλείνει, ό,τι αρχίζει πρέπει και να τελειώνει.

Το “Αθώο” είναι ένα βιβλίο που διερευνά ζητήματα όπως η απώλεια και το τραύμα, η ενοχή και η εξιλέωση, οι πάσης φύσεως εγκλεισμοί, το διαφορετικό, η διαρκής αναζήτηση για τις ρίζες που μας κρατούν συνδεδεμένους με το παρελθόν, και πάνω απ’ όλα η ανάγκη για αποδοχή, αγάπη, δικαιοσύνη.

17.70

Βιογραφία - Μαρτυρίες

γύρω γύρω θάλασσα / the sea all around

Γιάννης Κωσταρής / Giannis Kostaris

«κάθε μέρα είμαστε ανοικτά, αλλά δεν έχει κόσμο· ένας μόνο έρχεται το πρωί για καφέ και τέσσερις-πέντε το απόγευμα. στο βίκι μένουμε εβδομήντα εννιά άνθρωποι, τους ξέρω όλους, τους μετρώ κάθε βράδυ που πέφτω να κοιμηθώ· πιο μεγάλος είναι ο παναγιώτης, ενενήντα τεσσάρων. στα καμπιά μένουν πενήντα τέσσερις, και αυτούς τους μετρώ κάθε βράδυ. το καφενείο το ανοίξαμε με τον άντρα μου το εξήντα επτά που παντρευτήκαμε· σπίτι ήταν πριν, το πήρα προί-κα. πόσο χρονών με κάμνετε; δεν με πειράζει όσο και να πείτε. είμαι εβδομήντα δύο και η μάνα μου ογδόντα εφτά, παντρεύτηκε δεκατεσσάρων και μ’ έκαμε στα δεκαπέντε. η νύφη μου έχει το καφενείο, αλλά κάμνει ό,τι της λέω».

«we’ re open everyday, but there’s hardly any customers; just one person comes in every morning for coffee, and four-five in the evening. there are seventy-nine people living in Viki, I know them all, I keep count fo them every night before I fall asleep; Panagiotis is the oldest, he’s ninety-four. there’s fifty-four people living in Kambia, I keep count of them every night too. we opened this kafenio in 1967 when my husband and I got married; it used to be a house, it was my dowry. how old do you reckom I am? I won’t mind you guessing, no matter what you say. I’m seventy-two and my mother eighty-seven, she got married at fourteen, gave birth to me at fifteen, my daughter-in-law now keeps the kafenio but she does what I tell her».

 

το βιβλίο αυτό είναι ένας διαφορετικός άτλαντας της χίου· μια προσωπική τοπογραφία από φωτογραφίες, αποσπάσματα ημερολογίου, αφηγήσεις και μικρές ιστορίες που αναζητώντας το παρόν σκοντάφτουν συνεχώς στο παρελθόν.

στο νησί το αστικό παρελθόν και παρόν δεν επιτρέπουν μεγάλες παρεκτροπές, ο καθωσπρεπισμός είναι η κανονικότητα. από τη μια σε διευκολύνει να πορευθείς στα σίγουρα ―πατάς εκεί που πατούν κι οι άλλοι― από την άλλη σε εμποδίζει να δημιουργήσεις το δικό σου βλέμμα και να φτιάξεις το δικό σου νέο κόσμο.

οι επιθυμίες και η μνήμη διαμορφώνουν το βλέμμα μας. οι φωτογραφίες και τα κείμενα του βιβλίου χαμηλόφωνα και αποσπασματικά προσπαθούν να υπερβούν την ακέραιη αλλά σαθρή εικόνα της κανονικότητας και πότε ίσια, πότε λοξά χαιρετίζουν την ατακτοποίητη ομορφιά και ελευθερία που κρύβει ο τόπος.

 

ο Γιάννης Κωσταρής γεννήθηκε το 1970 στη χίο. με φωτογραφίες και κείμενα καταγράφει ιστορίες τόπων και των ανθρώπων που τους κατοικούν. το «γύρω γύρω θάλασσα» είναι το τρίτο βιβλίο του.

«γύρω γύρω θάλασσα» / φωτογραφίες και σημειώσεις ημερολογίου από τη νήσο χίο / 2010-2020 / του Γιάννη Κωσταρή.

Giannis Kostaris was born in ninetten seventy in Kalamoti of Chios

« the sea all around » / photographs and journal entries from the island of Chios / 2010-2020 / by Giannis Kostaris / Translated from greek by Nick Koutras

 

Το βιβλίο διατίθεται και στα αγγλικά. Επιλέξτε κατά την παραγγελία σας, την έκδοση που σας ενδιαφέρει. 

The book is also available in English. Choose the version you are interested in when placing your order.

18.00

Ξένη λογοτεχνία

Η αποικία

Όντρεϊ Μαγκί

Το καλοκαίρι του 1979, ενώ η βία σαρώνει την Ιρλανδία, δυο ξένοι φτάνουν σ’ ένα μικρό νησί στα ανοιχτά των δυτικών ακτών της: ο κύριος Λόιντ, Άγγλος ζωγράφος, και ο Ζαν-Πιερ Μασόν, Γάλλος γλωσσολόγος.
Ο καθένας έχει μια αντίληψη για το τι είναι το νησί, και οι δυο ελπίζουν να συλλάβουν την ουσία του, ο ένας με τους πίνακές του, ο άλλος μελετώντας και διασώζοντας τη γλώσσα των ντόπιων.
Αλλά οι λιγοστοί κάτοικοι του νησιού έχουν δική τους γνώμη για το τι είναι καλό για τους ίδιους.

Δυο ξένοι με προκατασκευασμένες ιδέες, πεισματάρηδες ντόπιοι, μια όμορφη χήρα και ο γιος της συνδέονται, συγκρούονται, βάζουν ο ένας σε δοκιμασία τα πιστεύω του άλλου, καθώς οι μέρες του καλοκαιριού περνούν και το αιματοκύλισμα στην Ιρλανδία συνεχίζεται…

Μια δυνατή ιστορία για την τέχνη, τη γλώσσα, την ταυτότητα, τις καλές προθέσεις, που δεν αρκούν, και το βαθύ, αγιάτρευτο τραύμα της αποικιοκρατίας.

 

17.70

Χάρολντ Μπλουμ

Μπορείς να εφαρμόσεις οποιοδήποτε ερμηνευτικό κλειδί στον Σαίξπηρ, και θα δεις ότι τα έργα θα φωτίσουν την ερμηνεία σου – όχι το αντίστροφο. Μολονότι οι επαγγελματίες μνησίκακοι επιμένουν πως η αισθητική στάση συνιστά από μόνη της άλλη μιάν «ιδεολογία», εγώ διαφωνώ, ασχολούμενος στο παρόν βιβλίο αποκλειστικά με το αισθητικό μέρος του Σαίξπηρ…

Ο Χάρολντ Μπλουμ, διεισδυτικός και κριτικός, χαρίζει στο αναγνωστικό κοινό του δραματουργού λεπτομερείς αναλύσεις όλων των σαιξπηρικών έργων, συνθέτοντας ένα βιβλίο-σταθμό για τη μελέτη του αγγλικού και του παγκόσμιου Θεάτρου, μα και της Λογοτεχνίας εν γένει.

Άπειρες αντιρρήσεις και συζητήσεις σηκώνουν οι απόψεις και τα συμπεράσματά του, ωστόσο έτσι είναι ο γόνιμος διάλογος, καθώς μας τον έμαθε η αρχαία ελληνική επαγωγική Σκέψη. Η κλασσική όσο και πολυπρισματική Οπτική του Αμερικανού κριτικού, διαποτισμένη από νιτσεϊ­κούς τόνους και πνεύμα, αλλά και από την πλούσια παράδοση του νεώτερου αγγλικού ιδεαλισμού, μας οδηγεί βήμα-βήμα, μες απ’ τους Άμλετ, τους Ιάγους και τους Φάλσταφ, τις Κλεοπάτρες, τις Ρόζαλιντ και τις Ιουλιέττες, μες απ’ Όνειρα θερινής νυκτός και Τρικυμίες, Ερρίκους και Ριχάρδους, στους θαυμαστούς κόσμους του Σαίξπηρ, αναζη­τώντας την πεμπτουσία της δημιουργίας του.

45.00

Ελληνική λογοτεχνία

Ο Κύριος Αθήναι

Λεωνίδας Χρηστάκης

«Και ο ψωραλέος ο απίστευτος ο καυχησιάρης στ’ αυγά του δεν κάθεται μοιράζει φυλλάδια τυπώνει βρισιές φτύνει τον εχτρό του το φίλο του χωρίς διάκριση καυγαδίζει με όλους όπου πηγαίνει αφήνει φαρμάκι δεν υπάρχει κακία που να μην την ξεστόμισε δεν υπάρχει γωνιά που να μην έσταζε το ύπουλο μίσος του μόνος του βελονιάζει και κεντρίζει το άχτι του ξεκλειδώνει συρτάρια για να μάθει τ’ ανήκουστα κλέβει χειρόγραφα φωτογραφίες και γράμματα αρρωστημένη συνείδηση που δεν ησυχάζει ποτέ αν δε βρει να καρφώσει το ανύποπτο θύμα του της προσβολής που φαντάστηκε το ψεύτικο είδωλο στήνει αδιάκοπα μιας αγιάτρευτης πληγής που μολύνθηκε γάγγραινα αν μπορούσε θα σκότωνε με τα λόγια μονάχα μα το θάρρος του λείπει να χτυπήσει μ’ εύστοχη σφαίρα το στόχο του του λόγου τ’ ανδρείκελο η θηλιά που κρεμάει τον αντίπαλο νοερά δεν του φτάνει δεν τολμάει να σκοτώσει στ αλήθεια και βαράει όπου τύχει κι όποιον πάρει της λέρας το βόλι».
Φωτεινός Αηγιάννης – Ανώνυμο Ποίημα (Νάνος Βαλαωρίτης για τον Λεωνίδα Χρηστάκη)

 

 

 

28.00

Μαρκ Φίσερ

Ο κόσμος μας είναι παράξενος και ανοίκειος, αλλόκοτος και απόκοσμος, μια προσομοίωση: ένα τοπίο που έχει ερημώσει από το ανθρώπινο. Είναι πιο εύκολο να φανταστούμε το τέλος αυτού του κόσμου παρά το τέλος του καπιταλισμού. Αρνούμενος καταστατικά το διαχωρισμό ανάμεσα σε υψηλή και χαμηλή κουλτούρα, ο Φίσερ αναζητά μια διέξοδο στις ταινίες του Λυντς, του Ταρκόφσκι, του Κιούμπρικ, του Νόλαν και του Χίτσκοκ, στη μουσική των The Fall και του Brian Eno, στη λογοτεχνία του Λάβκραφτ, του Γουέλς, του Φίλιπ Ντικ και της Άτγουντ, στις αλλόκοτες και απόκοσμες εικόνες του κόσμου και του ανθρώπου στην τέχνη, προσπαθώντας να εξηγήσει γιατί μας γοητεύει τόσο ό,τι παραμονεύει πέρα από τα όρια της κοινής λογικής.

12.96

Ελληνική λογοτεχνία

Ήλιος με ξιφολόγχες

Γιώργος Σκαμπαρδώνης

Μεσοπόλεμος, πρώτο εξάμηνο του 1931. Ο ταγματάρχης Γόρδιος Κλήμεντος, επικεφαλής της αντικατασκοπίας στη Θεσσαλονίκη, αναλαμβάνει να «ενοποιήσει τις πεποιθήσεις» στη γοητευτική πόλη που σπαράσσεται από συγκρούσεις: εθνικιστές εναντίον αριστερών και Εβραίων, βενιζελικοί κατά βασιλικών, τροτσκιστές κατά κομμουνιστών, 140.000 πρόσφυγες, κομιτατζήδες, παρακρατικοί, πράκτορες ξένων δυνάμεων, απεργίες και δολοφονίες. Όλοι εναντίον όλων. Ο ταγματάρχης, που υποφέρει και από ένα ανεξέλεγκτο ερωτικό πάθος, προσπαθεί να κρατήσει τις αρχές του στον απελπισμένο αγώνα του να ελέγξει τη δυναμική των γεγονότων, που ωστόσο καταλήγουν, τον Ιούνιο του ’31, στην πρώτη μεγάλη επίθεση κατά των Ισραηλιτών στην Ευρώπη του 20ού αιώνα: στο πογκρόμ και στον εμπρησμό του εβραϊκού συνοικισμού Κάμπελ.

16.92

Ελληνική λογοτεχνία

Σχέδια του χάους

Μίνως Ευσταθιάδης

Αυτή την ιστορία δεν ήταν εύκολο να την πω. Φόνοι γίνονται κάθε μέρα. Άλλοι λύνονται, άλλοι πάλι όχι. Ελάχιστοι όμως καταλήγουν να σε στοιχειώνουν.

Ένα κουβάρι χωρίς άκρη. Ίσως φταίει που, όταν συνέβησαν όλα αυτά, ήμουν ακόμα παιδί. Πέρασαν χρόνια για να δω ξεκάθαρα τα πρόσωπα – κυρίως των φίλων μου. Ο πιο περίεργος μαθητής του σχολείου, ένας δάσκαλος που μιλούσε μια άλλη γλώσσα, μια μάνα που εξαφανίστηκε, ένας σιωπηλός δικηγόρος και ο γιος κάποιου Ρώσου μαφιόζου.

Το όπλο, ένα κουζινομάχαιρο, βρέθηκε στον βυθό του υδροβιότοπου πουλιών.

Και το πτώμα χαμογελούσε, σκεπασμένο όμορφα με το σεντόνι του. Πώς διάολο κάνεις έναν ετοιμοθάνατο να χαμογελά, μου λες;

15.50