Βλέπετε 61–75 από 1698 αποτελέσματα

Βιβλία

Βιογραφία - Μαρτυρίες

Ξανθό κορίτσι της Σαντορίνης

Μαρίζα Κωχ

Το αφήγηµά µου αυτό το έγραψα ως απάντηση της αγάπης που δέχτηκα στα πενήντα χρόνια που τραγουδώ και σας το προσφέρω αντίδωρο. Με την ευχή όλα τα παιδιά του πολέµου, του κάθε πολέµου, να γευτούν την αγάπη και τη γιατρειά όπως εγώ.

Με τρυφερότητα, χιούµορ και κατασταλαγµένη σοφία, η αγαπηµένη Ελληνίδα τραγουδίστρια Μαρίζα Κωχ αφηγείται τα παιδικά της χρόνια στη Σαντορίνη ζωντανεύοντας µια ολόκληρη εποχή, τη δύσκολη µεταπολεµική περίοδο, αποτίνοντας φόρο τιµής στα βιώµατα που τη διαµόρφωσαν ως άνθρωπο, ως µουσικοπαιδαγωγό και ως ερµηνεύτρια. Η έκδοση συµπληρώνεται από φωτογραφικό υλικό και από δύο τραγούδια για τη Σαντορίνη: το παραδοσιακό Το άστρο της αυγής, σε ερµηνεία της Μαρίζας Κωχ, και το καινούργιο δικό της τραγούδι Απέναντι στο ηφαίστειο.

13.30

Χρήστος Ντούμας

Διαμαντόπετρα πάνω στο δακτυλίδι της Σαντορίνης τα Φηρά, η πρωτεύουσα του νησιού, καθρεφτίζουν τον δραματικό αγώνα του ανθρώπου να συμφιλιωθεί με τα στοιχεία της Φύσεως. Παράλληλα όμως δείχνουν και την προσπάθειά του να ομορφήνει αυτό τον αγώνα. Γιατί δεν είναι μόνο η θέση των Φηρών πάνω στο φρύδι της καλντέρας που τα κάνει μοναδικά μέσα στο Αιγαίο, είναι και η αρχιτεκτονική τους που αποκαλύπτει την ευαισθησία και τη δημιουργική φαντασία του απλού λαού. Με τα φτηνά υλικά που προσφέρει άφθονα ο τόπος ο λαϊκός μάστορας κατορθώνει να λύσει όλα τα προβλήματα – στεγαστικά, κοινωνικά, οικονομικά – δημιουργώντας συγχρόνως αριστουργήματα της τέχνης του.

Έργα της λαϊκής αρχιτεκτονικής είναι και τα γραφικά εκκλησάκια, σεμνά αφιερώματα ταπεινών πιστών της Σαντορίνης. Λαϊκοί είναι επίσης οι τεχνίτες που διακόσμησαν εσωτερικά τα εκκλησάκια με ξυλόγλυπτα τέμπλα, και με εικόνες. Μερικά από τα έργα αυτά είναι από σπάνια δημιουργήματα της λαϊκής μας τέχνης. […]

5.00

Κλαίρη Παλυβού

Η μελέτη της αρχιτεκτονικής αρχίζει από το στάδιο της ανασκαφής. Η παρατήρηση και η ορθή καταγραφή όλων των στοιχείων που αποκαλύπτονται κατά την αφαιρετική διαδικασία της ανασκαφής είναι το πολύτιμο πρωτογενές υλικό στο οποίο θα βασίζονται όλες οι μελλοντικές αναφορές και οι ερμηνευτικές απόπειρες· είναι πληροφορίες που περιέχονται στα στρώματα καταστροφής που απομακρύνονται, εφήμερα ίχνη ή ευαίσθητα αποτυπώματα που καταστρέφονται, στοιχεία που θα αλλοιωθούν ή θα αποκρυφθούν από τις στερεωτικές επεμβάσεις ή ακόμη και ο ίδιος ο όγκος των επιχώσεων, που αφαιρείται στην πορεία της ανασκαφής. Η σημασία της συστηματικής τεκμηρίωσης όλων των δεδομένων της ανασκαφής είναι μεγάλη και η ευθύνη για την πληρότητα και την ακρίβεια των πληροφοριών βαραίνει εκείνους που παρίστανται στην ανασκαφή, αφού στο δικό τους βλέμμα, στις δικές τους πρώτες σκέψεις και στο δικό τους γραπτό λόγο ή εικόνα θα ανατρέχουν οι μελετητές του μέλλοντος. […]

40.00

Ναννώ Μαρινάτου

Η «χαμένη πολιτεία» που έφερε στο φως ο αείμνηστος αρχαιολόγος Σπυρίδων Μαρινάτος, αναβιώνει μέσα από τις σελίδες αυτού του λευκώματος, με τη γλαφυρή αφήγηση της κόρης του και καθηγήτριας του Πανεπιστημίου του Ιλλινόις Ναννώς Μαρινάτου, την εμπνευσμένη επιμέλεια της έκδοσης από την ιστορικό τέχνης Κλέα Σουγιουλτζόγλου, και τις μοναδικές φωτογραφίες του Γιάννη Γιαννέλου, από το χώρο της ανασκαφής.

40.00

Μερόπη Παπαδοπούλου

Ανοίγω μια φιάλη δροσερή Σαντορίνη, γεμίζω το ποτήρι μου με το εκλεκτό κρασί και σας καλωσορίζω στις σελίδες αυτού του βιβλίου.

Δεν είμαι οινολόγος, αρχαιολόγος, συγγραφέας… απλώς μια ταξιδιώτισσα της ζωής που «πολλών δ’ ανθρώπων ίδεν άστεα και νόον έγνω»… γεμίζοντας τον ταξιδιωτικό μου σάκο, αποθησαυρίζοντας εμπειρίες.

Ανάμεσά τους οι πιο έντονες μνήμες τόπων με τα αρώματα και τις γεύσεις τους. Και μέσα σ’ αυτές την πρωτοκαθεδρία έχει ένα νησί που αγάπησα πολύ και μου το ανταπέδωσε γενναιόδωρα: η Σαντορίνη. Το νησί των μύθων, του μυστηρίου, των θαυμάτων. Το νησί όπου ιστορία, προϊστορία, μυθολογία, θρύλοι και παραδόσεις ζωντανεύουν σε κάθε βήμα του ανήσυχου ταξιδευτή.

Και συμπυκνώνονται στο ρωμαλέο, αφηγηματικό σαντορινιό κρασί, που αποτυπώνει μοναδικά και με ακρίβεια τον τόπο του, διευρύνοντας την έννοια terroir προσθέτοντας σ’ αυτήν παρανομαστές πρωτόγνωρους.

Για να κατανοήσεις το θηραϊκό κρασί και να μπορέσεις να το απολαύσεις έτσι όπως του αξίζει, πρέπει πριν απ’ όλα να ξεκλειδώσεις τους κώδικες του νησιού. Κώδικες δύσκολους και απαιτητικούς που κρύβονται πίσω από τουριστικά στολίδια κι εύκολες εξηγήσεις. Πρέπει να αφήσεις την καλντέρα να σου μιλήσει, το ηφαίστειο να σε τρομάξει, τις τοιχογραφίες από την ανασκαφή στο προϊστορικό Ακρωτήρι να σου αποκαλύψουν με χρώματα πολιτισμούς που χάθηκαν…

Μην απορείτε γιατί χρειάζονται όλα αυτά για να απολαύσεις ένα ποτήρι κρασί…

Το κρασί της Σαντορίνης δεν είναι ένα εύκολο κρασί. Δεν είναι καθημερινό κρασί, δεν είναι κρασί για ηχηρά ανέμελα τσουγκρίσματα και αναίτιες οινοποσίες.[…] Από την έκδοση.

40.00

Εμμανουήλ Λιγνός

Το νέο φωτογραφικό λεύκωμα των εκδόσεων Μίλητος, με τίτλο Σαντορίνη, Πινελιά στο Αιγαίο, αποτελεί έναν μοναδικό συνδυασμό ποίησης και εικόνας. Οι εξαιρετικές φωτογραφίες του Γιάννη Γιαννέλου αποτυπώνουν τη Σαντορίνη όπως δεν την έχετε ξαναδεί: ακόμα πιο μεστή σε χρώμα, ακόμα πιο μαγευτική, με τη μεθυστική αύρα του νησιού έκδηλη σε κάθε σπιθαμή του. Ορμώμενος από αυτές τις εικόνες, ο Εμμανουήλ Λιγνός ανθολόγησε μία σειρά από αποσπάσματα από τη λογοτεχνική μας παράδοση με θέμα τη Σαντορίνη, τα οποία αποτελούν το πιο ταιριαστό συμπλήρωμα στην οπτική εμπειρία του αναγνώστη.

 

40.00

Συλλογικό

Το βιβλίο αυτό είναι ένα μάθημα για τη Σαντορίνη, αλλά και ένα μάθημα από τη Σαντορίνη, καρπός των Ειδικών Θεμάτων Μορφολογίας «Μορφή και Κατοικησιμότητα – η περίπτωση της Σαντορίνης» στη Σχολή Αρχιτε­κτόνων του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου.

Εκπαιδευτικός στόχος του μαθήματος είναι η μελέτη, μέσω του σχεδιασμού, των [τοπο]μορφών της Σαντορίνης, έτσι όπως αναδύονται στο πολιτισμικό συνεχές του συγκρο­τήματος της Θήρας και της Θηρασιάς. Στον χώρο αυτό η μελέτη της κα­τοικίας ξεχωριστά από το περιβάλλον της είναι σχεδόν αδύνατη, καθώς τοπίο και κατοίκηση συγχωνεύονται.

This is a lesson on Santorini and, at the same time, a lesson from Santorini. It reflects the proceedings of the course «Morphe and Inhabitation: the case of Santorini» at the School of Architecture of the National Technical University of Athens. The educational aim was a by-design-study of the local landforms and their inhabitability. At the same time, it is a study on locus per se, on its authentic characteristics, on its genius loci. In Santorini it is almost impossible to separate landscape from inhabitation, as the formations of its earth merge into one cultural continuum.

40.00

Nelly

Πού να το φανταζόμουν, όταν ο φίλος μου Σούλης Παπαθεοδώρου μου έδινε τις πρώτες καρτ ποστάλ της Σαντορίνης, όπως αργότερα και ο καλός μου φίλος Μάνος Χαριτάτος, ότι ανάμεσά τους θα υπήρχαν και της Nelly’s, μυθικής φωτογράφου για όσους ασχολήθηκαν με τα νεοελληνικά πράγματα. Σκοπός του Αρχείου μας είναι να εκδώσει σε βιβλίο επιλεγμένες αντιπροσωπευτικές φωτογραφίες της Σαντορίνης, από κει που τελειώνουν οι γκραβούρες των περιηγητών κι αρχίζουν οι περιηγητές με τη φωτογραφική μηχανή, μέχρι το σεισμό του 1956, που ήταν καθοριστικός, όπως φαίνεται, για την εξέλιξη του νησιού. Όταν αργότερα γνώρισα τη Nelly’s και μου χάρισε τις φωτογραφίες της τής Σαντορίνης, σκέφτηκα ότι η ποιότητα και η ποικιλία ήταν τέτοια που θα μπορούσε να γίνει ένα ξεχωριστό βιβλίο. Είναι τελικά αυτό που κρατάτε στα χέρια σας. Ευχαριστώ θερμά το Μουσείο Μπενάκη που μας επέτρεψε να γίνουν αναπαραγωγές από τα αρνητικά της Nelly’s σε γυάλινη πλάκα, που μου εμπιστεύτηκε η ίδια η φωτογράφος, και βέβαια τις κυρίες Φανή Κωνσταντίνου και Ρούλα Μηχαηλίδου για τη βοήθειά τους. Δεν ξεχνώ τη συμβολή των φίλων μου Μαργαρίτας και Θόδωρου Σαμούρκα, όπως επίσης και του Θανάση Μαρτίνου. Χάρη σ’ όλους αυτούς και στην φροντίδα της Λούσης Μπρατζιώτη έγινε πραγματικότητα ένα παιδικό όνειρο, όταν έβλεπα σε φιλικά σπίτια τις «ωραίες της εποχής», φωτογραφημένες από την Nelly’s. Δημήτρης Τσίτουρας.

40.00

Ελληνική λογοτεχνία

Άνεμοι

Ηλίας Βενέζης

Ο δρόμος της Αγια-Τριάδας ήταν ο πιο φαρδύς στο Αϊβαλί, στρωμένος πέρα για πέρα με πέτρα.

Σ’ όλο το μάκρος του βρισκόταν μονάχα ένα δέντρο, μια ακακία στο πεζοδρόμι. Τα φύλλα της πέφταν και κάνανε σκιά στα παράθυρα ενός χαμηλού σπιτιού βαμμένου με δυνατό κόκκινο χρώμα. Όλα τ’ άλλα τα σπίτια στη σειρά ήταν άσπρα ή γαλάζια. Για το λόγο τούτο το κόκκινο σπίτι σφάνταζε πολύ σ’ όλο το μάκρος του δρόμου.

14.09

Μαργαρίτα Πουρνάρα, Ρόμπερτ ΜακΚέιμπ

“O αδελφός μου o Τσαρλς κι εγώ βρεθήκαμε πρώτη φορά στην Ελλάδα στα τέλη Ιουλίου του 1954. Τον Τσαρλς τον είχε προσκαλέσει στη χώρα ο φίλος του από το πανεπιστήμιο Πέτρος Νομικός. Εγώ, ως μικρότερος αδελφός που ήμουν, τον ακολούθησα. Λίγες μέρες μετά την άφιξή μας στην Αθήνα ο Πέτρος μάς πληροφόρησε ότι θα μας πήγαινε στο νησί της καταγωγής του, τη Σαντορίνη. Οδηγήσαμε μέχρι τον Πειραιά κι επιβιβαστήκαμε στον Μιαούλη. Εν αντιθέσει με τα υπόλοιπα παμπάλαια ατμόπλοια του ελληνικού εμπορικού στόλου —τα περισσότερα εξ αυτών αγορασμένα δεύτερο και τρίτο χέρι από τη βόρεια Ευρώπη— ο Μιαούλης ήταν ολοκαίνουριος: Η ιταλική κυβέρνηση τον είχε παραχωρήσει στην Ελλάδα ως πολεμική αποζημίωση. Μετά από ένα ήρεμο ολονύχτιο ταξίδι μπήκαμε στην Καλντέρα, για την οποία έμαθα αργότερα ότι είναι ο μεγαλύτερος θαλάσσιος κρατήρας του πλανήτη. Όταν ο Τσαρλς κι εγώ πρωτοφτάσαμε στο νησί, μας είπαν ότι ο πληθυσμός του ανερχόταν σε περίπου 12.000 κατοίκους, κυρίως αγροτικές οικογένειες που καλλιεργούσαν σταφύλια, ντομάτες ή στάρι· επίσης, ψαράδες, λατόμους και ναυτικούς, που δούλευαν ως μούτσοι ή καπετάνιοι σε πλοία που γύριζαν ολάκερο τον κόσμο υπό ελληνική σημαία. Ο αρχικός πυρήνας του νησιού αποτελούνταν από μη ηφαιστειογενή ασβεστόλιθο και από μάρμαρο, αλλά κατά τη διάρκεια των τελευταίων 600.000 ετών πολλαπλή ηφαιστειακή δραστηριότητα δημιούργησε ή κατέστρεψε ολόκληρα κομμάτια γης, αφήνοντας σήμερα πέντε νησιά και νησίδες πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Τα τρία είναι θραύσματα του προαναφερθέντος αρχαίου ηφαιστείου το οποίο κατέρρευσε τον 16ο αιώνα π.Χ.

Το 2006 εξέθεσα στα Φηρά μια σειρά από αυτές τις φωτογραφίες που τράβηξα τη δεκαετία του 1950. Θυμάμαι μια ηλικιωμένη γυναίκα που έβαλε τα κλάματα. Εκείνες τις εποχές, μου είπε, οι κάτοικοι του νησιού έλεγαν ακόμα καλημέρα ο ένας στον άλλο και πρόσφεραν ένα ποτήρι νερό στον γείτονά τους. Αυτή η αίσθηση της κοινότητας εξαφανίστηκε με τις υψηλές απαιτήσεις και την πίεση του εμπορίου, πρόσθεσε χαρακτηριστικά. Εξαφανίστηκε —όπως και στη Μύκονο— ο παλιός σκληρός τρόπος ζωής, που είχε διαμορφώσει τον χαρακτήρα των Σαντορινιών για γενιές ολόκληρες. Οι δραματικές αλλαγές στην προσωπικότητα και στην τύχη του νησιού τα τελευταία 65 χρόνια οδήγησαν τη Μαργαρίτα κι εμένα ν’ αναλάβουμε δράση, για να τεκμηριώσουμε με λόγια και εικόνες μια Σαντορίνη που πλέον δεν υφίσταται”.

Από τον πρόλογο του Robert A. McCabe

44.00

Οδυσσέας Ελύτης

Την άνοιξη δεν τη βρήκα τόσο στους αγρούς ή, έστω, σ’ έναν Μποττιτσέλλι όσο σε μια μικρή Βαϊφόρο κόκκινη. Έτσι και μια μέρα, τη θάλασσα την ένιωσα κοιτάζοντας μια κεφαλή Διός.
Όταν ανακαλύψουμε τις μυστικές σχέσεις των εννοιών και τις περπατήσουμε σε βάθος θα βγούμε σ’ ένα άλλου είδους ξέφωτο που είναι η Ποίηση. Και η Ποίηση πάντοτε είναι μία, όπως ένας είναι ο ουρανός. Το ζήτημα είναι από πού βλέπει κανείς τον ουρανό.

Εγώ τον έχω δει από καταμεσής της θάλασσας.

 

14.50

Ξένη λογοτεχνία

Η εποχή της δωρεάς

Πάτρικ Λι Φέρμορ

Ν’ αλλάξω σκηνικό· να εγκαταλείψω το Λονδίνο και την Αγγλία και να σεργιανίσω την Ευρώπη σαν απλός αλήτης ή –σύμφωνα με πιο προσωπική διατύπωση– σαν φτωχός προσκυνητής ή περιπλανώμενος καλόγερος, ένας περιηγητής φιλόσοφος, ένας μοναχικός ιππότης…

Ο Πάτρικ Λη Φέρμορ, σε ηλικία 18 ετών, το 1933, αντί να ακολουθήσει τη στρατιωτική σταδιοδρομία για την οποία τον προόριζαν, περνάει τη Μάγχη και ξεκινάει να διασχίσει την Ευρώπη με τα πόδια: προορισμός του η Κωνσταντινούπολη. Υποκινημένος από την ασίγαστη περιέργειά του για τον κόσμο, θα πραγματοποιήσει αυτό το μυθικό κατόρθωμα, περνώντας από δοκιμασίες και περιπέτειες.

Η εποχή της δωρεάς, το συναρπαστικό χρονικό του νεανικού ταξιδιού του από την Ολλανδία μέχρι την ουγγρική μεθόριο, τιμήθηκε το 1978 με το W. H. Smith Literary Award και χαρακτηρίστηκε ως ένα από τα ωραιότερα ταξιδιωτικά βιβλία του 20ού αιώνα.

 

15.50

Ξένη λογοτεχνία

Πόσο αγαπάμε την Γκέλντα

Χούλιο Κορτάσαρ

«Όλα εξαρτώνται από τη διάθεση της στιγμής, επειδή ποτέ δεν θα μου περνούσε απ’ το μυαλό να διαλέξω έναν συγκεκριμένο τύπο ιστορίας μόλις εγώ ή εμείς σβήσουμε το φως και μπω σ’ εκείνη τη δεύτερη και ωραία μαύρη κουκούλα που μου φοράνε τα βλέφαρα, η ιστορία είναι εκεί, μια σχεδόν πάντα συναρπαστική αρχή ιστορίας, μπορεί να ’ναι ένας άδειος δρόμος μ’ ένα αυτοκίνητο να ’ρχεται απ’ το βάθος, ή η έκφραση του Μαρσέλο Μασίας όταν πληροφορείται πως πήρε προαγωγή, κάτι αδιανόητο ώς εκείνη τη στιγμή δεδομένης της ανικανότητάς του, ή απλώς μια λέξη ή ένας ήχος τα οποία επαναλαμβάνονται πέντ’-έξι φορές και από τα οποία αρχίζει να σχηματίζεται η πρώτη εικόνα της ιστορίας.»

«Με αυτήν, την προτελευταία του συλλογή διηγημάτων, ο Χούλιο Κορτάσαρ, με την αυτεπίγνωση του καλλιτέχνη που βγήκε θριαμβευτής από την πάλη με το υλικό του, τα εργαλεία του και τα εκφραστικά του μέσα, δείχνει σαν ν’ άφησε κατά μέρος τα νοηματικά αραβουργήματα και τα λεκτικά παιχνίδια, και καταθέτει το πιο ώριμο, το πιο σαγηνευτικό, το πιο αινιγματικό, αλλά και πιο σκοτεινό βιβλίο του.»

15.91

Ανδρομάχη Κουτσουλέντη, Γιώργος Σουβλής, Νίκος Αντωνάκος, Ρόζα Βασιλάκη

Τι είναι η εναλλακτική Δεξιά, διεθνώς γνωστή ως alt right, και ποια χαρακτηριστικά λαμβάνει στο ελληνικό πλαίσια, Κάτω από ποιες συνθήκες αναδύθηκε, που διαφέρει και που συγκλίνει με παλιότερες μορφές της άκρας Δεξιάς στην Ελλάδα;

Συνεχίζοντας το έργο της μελέτης της άκρας Δεξιάς και του τρόπου που ο λόγος της κανονικοποιείται αυξητικά τα τελευταία χρόνια, η συγγραφική ομάδα του βιβλίου στρέφει το φακό τόσο στις μεταμορφώσεις που έχει γνωρίσει ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος που παρά τη δηλωμένη του «παραδοσιακότητα» δεν είναι διόλου στατικός- όσο και στους νέους δρώντες που ήλθαν στο προσκήνιο την τελευταία πενταετία.

Εστιάζοντας σε διαστάσεις του αντιεμβολιαστικού αντι-κινήματος, στη δυναμική πολιτικοποίηση της θρησκείας, στον ακροδεξιό κυβερνοχώρο και στις αντιδράσεις της άκρας Δεξιάς στη λεγόμενη woke ατζέντα αλλά και στη δημόσια ιστορία, ο συλλογικός αυτός τόμος αποπειράται να προσεγγίσει το φαινόμενο θέτοντας ως τομή την εμπειρία της πανδημίας και των πολλαπλών αντιδράσεων που δημιούργησε η διαχείρισή της.

14.00

Ξένη λογοτεχνία

Κουτσό

Χούλιο Κορτάσαρ

«Κι αν δαγκωνόμαστε, ο πόνος είναι γλυκός, κι αν πνιγόμαστε με μια κοφτή και τρομερή και ταυτόχρονη εισρόφηση της εκπνοής, αυτός ο στιγμιαίος θάνατος είναι ωραίος.
Και υπάρχει ένα και μόνο σάλιο, μία και μόνη γεύση ώριμου φρούτου, κι εγώ σε νιώθω να ριγείς επάνω μου σαν μια σελήνη στο νερό.»

“Αντιμυθιστόρημα”, “Xρονικό μιας τρέλας”, “Ένα βίαιο τράνταγμα από το γιακά”, “Κάτι σαν ατομική βόμβα”, “Ένα κάλεσμα προς την αναγκαία αταξία”, “Ένα γιγάντιο ευφυολόγημα”, “Ένα ψέλλισμα”. Αυτά είναι λίγα από τα πάμπολλα που γράφτηκαν για το Κουτσό, το μυθιστόρημα που ο Χούλιο Κορτάσαρ άρχισε να ονειρεύεται το 1958, που εκδόθηκε το 1963 κι από τότε άλλαξε την ιστορία της λογοτεχνίας και συγκλόνισε τη ζωή χιλιάδων νέων ανά τον κόσμο. Γεμάτο λογοτεχνική φιλοδοξία, σπαρταριστό, με καινοτόμα συγγραφικά εργαλεία, κατεδαφιστικό του κατεστημένου και αναζητητικό της ρίζας της ποίησης, το Κουτσό, πάνω από μισό αιώνα τώρα, συνεχίζει να διαβάζεται με περιέργεια, με δέος, κατάπληξη, με ενδιαφέρον ή αφοσίωση.

26.50