Βλέπετε 1–15 από 566 αποτελέσματα

Non Fiction

Βιογραφία - Μαρτυρίες

Μνήμη απειθάρχητη

Νίκος Κούνδουρος

Περιστοιχισμένος από τις σκιές εκείνων που αγάπησε και δεν είναι πια μαζί του (και όσων ζουν, διεκδικούν και αγωνίζονται για αξιοπρέπεια), ο Νίκος Κούνδουρος της πολιτικής ανυπακοής, της γενναιοδωρίας, του πνεύματος και των ταλέντων γράφει ιστορία ένα θησαυρό για να μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε το σήμερα.

Ο Νίκος Κούνδουρος καταθέτει τις μνήμες του από την Κατοχή, τα Δεκεμβριανά, την τρίχρονη περιπέτεια στη Μακρόνησο, τη φιλία του με τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Ελύτη, τον Μίκη Θεοδωράκη κι άλλες προσωπικότητες με τις οποίες συνδέθηκε στη ζωή του, για καθεμία από τις ταινίες που γύρισε -τον Δράκο, τη Μαγική πόλη, τους Παράνομους, τις Μικρές Αφροδίτες, το Μπορντέλο, τον Μπάυρον και τις άλλες. Επίσης, γράφει σε μια ζωηρή αφήγηση για τα χρόνια της εξορίας στο Παρίσι και τις περιπλανήσεις του στην Ευρώπη στα χρόνια της δικτατορίας, για τα αγαπημένα πρόσωπα της οικογένειάς του, τη μάνα του και τ’ αδέλφια του, και για τον γενέθλιο τόπο, τον Άγιο Νικόλαο στο Λασίθι της Κρήτης.

2014, Κρήτη, Άγιος Νικόλαος. Είμαι άραγε σε κάποιο άγνωστο σημείο ή στο τέλος του ταξιδιού; Δεν μπορώ να φτιάξω πια δικές μου ιστορίες και καταφεύγω στα εύκολα. Στο παρελθόν, στην τυμβωρυχία, στο ξέθαμα παλιών τάφων, γοητευμένος από το προσδοκώμενο ξάφνιασμα.

Τίποτα δεν με φοβίζει. Η μνήμη, τρυφερή και οικεία, κάνει να σμίξουν όλα σε μια γιορτή, απρόσιτη στους άλλους, στημένη μόνο για μένα.

Μετρώ την ιστορία του τόπου μου και αφήνω στη μέση μια αφήγηση, και πιάνω μια άλλη που θα την αφήσω κι αυτή στη μέση, σαν τα ριζίτικα τραγούδια της Κρήτης – οι τραγουδιστάδες δεν λένε ποτέ τον τελευταίο στίχο γιατί ό,τι τελειώνει έχει πεθάνει.

Είμαι ό,τι έχω ξεχάσει. Άραγε ό,τι ήταν να γίνει έγινε; Τα πολλά έχουν κιόλας γίνει και τα λίγα με περιμένουν.

Μέσα σε μια μνήμη απειθάρχητη -πώς αλλιώς δηλαδή να είναι οι μνήμες;- έχουν φωλιάσει χρόνια τώρα καμώματα που ο χρόνος επιμένει να τα κρατάει στην άκρη του μυαλού. Θυμάμαι μικρές ιστορίες, τόσο μικρές που τώρα μού φαίνονται σαν παιχνίδια που τα σπρώχνω στην άκρη, γιατί άλλα παιχνίδια πιο σοβαρά ζητάνε χώρο για να επιζήσουν.

15.01

Μαίρη Μπηρντ

SUNDAY TIMES BESTSELLER & ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ 2023

Καλωσήρθατε στον κόσμο των Ρωμαίων αυτοκρατόρων!

Τα ονόματα ορισμένων εξ αυτών –ή, μάλλον, τα προσωνύμια– χρησιμοποιούνται ακόμα και σήμερα σαν συνώνυμα των υπερβολών, της χρήσης βίας, ακόμα και του σαδισμού. Ορισμένοι άλλοι, όπως ο «αυτοκράτορας-φιλόσοφος» Μάρκος Αυρήλιος, έγραψαν βιβλία, τα οποία μάλιστα εξακολουθούν και σήμερα να έχουν πολύ μεγάλο αναγνωστικό κοινό. Άλλων, πάλι, τα ονόματα αναφέρονται σπανιότατα ακόμα και από συγγράμματα που αφορούν την εποχή τους.

Το βιβλίο εντρυφεί σε γεγονότα αλλά και σε φήμες που σχετίζονται με τους Ρωμαίους αυτοκράτορες. Εξετάζει τι ακριβώς έκαναν, γιατί το έκαναν, καθώς και το γιατί συχνά οι σχετικές αφηγήσεις είναι γεμάτες με πράξεις ακραίες, ενίοτε φρικιαστικές. Εστιάζει στον τρόπο άσκησης της εξουσίας εκ μέρους τους, στα φαινόμενα διαφθοράς, στις συνωμοσίες, αλλά και στην καθημερινή ζωή τους. Τι έτρωγαν και σε ποιους χώρους; Με ποιους και ποιες μοιράζονταν το κρεβάτι τους; Με τι μέσα ταξίδευαν;

Πρωταγωνιστές στο βιβλίο είναι περίπου τριάντα αυτοκράτορες και οι συμβίες τους, που κυβέρνησαν τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, από τον Ιούλιο Καίσαρα, που δολοφονήθηκε το 44 π.Χ., μέχρι τον Αλέξανδρο Σεβήρο, ο οποίος επίσης δολοφονήθηκε το 235.

 

34.99

Κώστας Γιαννακόπουλος

Το βιβλίο βασίζεται σε μακροχρόνιες εθνογραφικές και αρχειακές έρευνες για τις ανδρικές (ομο)σεξουαλικότητες στην ελληνική κοινωνία κυρίως τις δεκαετίες 1950-1970. Ωστόσο, δεν περιορίζεται στο παρελθόν αλλά επιχειρεί να διερευνήσει τους τρόπους με τους οποίους το μεταπολεμικό παρελθόν συνομιλεί και διαπλέκεται με το παρόν. H παρούσα μελέτη χρησιμοποιεί για την ανάλυση της μεταπολεμικής και σύγχρονης ανδρικής (ομο)σεξουαλικότητας τα θεωρητικά εργαλεία της κουίρ και φεμινιστικής θεωρίας αλλά και αποσκοπεί να εμπλουτίσει τις θεωρίες αυτές του παγκόσμιου Βορρά με τις ελληνικές ιθαγενείς θεωρίες και γενικότερα τις θεωρίες του παγκόσμιου Νότου.

Καταρχάς στη μεταπολεμική ελληνική κοινωνία η σύγχρονη δυτική διάκριση ομοφυλοφιλίας/ ετεροφυλοφιλίας δεν αποτελούσε την κυρίαρχη λαϊκή, καθημερινή αντίληψη. Αντί μιας μειονοτικής ομοφυλοφιλίας υπήρχε μια διάχυτη ομοσεξουαλικότητα στην οποία συμμετείχαν πολλοί «κανονικοί», «συνηθισμένοι» άνδρες. Η συμμετοχή αυτή δεν περιοριζόταν σε εφήμερες σεξουαλικές επαφές αλλά επεκτεινόταν και σε σχέσεις αγάπης και πάθους. Ωστόσο, οι σχέσεις αυτές δεν έμοιαζαν με εκείνες του σύγχρονου ζευγαριού και συχνά συγκροτούνταν στην καρδιά του ετερόφυλου γάμου και συγγένειας καθώς και της ανδρικής ομοκοινωνικότητας. Η παρούσα μελέτη δείχνει τη μετάβαση στη σύγχρονη διάκριση ομοφυλοφιλίας και ετεροφυλοφιλίας και στις σύγχρονες μορφές ερωτικής σχέσης και συναισθηματικότητας. Επίσης, δείχνει ότι η μετάβαση αυτή συ-ναρτάται με ευρύτερες κοινωνικοπολιτισμικές αλλαγές που συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία τις δεκαετίες 1970 και 1980.

H διάχυτη αρρενωπή μεταπολεμική «ομοφυλοφιλία» όφειλε την ύπαρξή της στη φιγούρα της αδερφής αφού η τελευταία επέσυρε τον κοινωνικό στιγματισμό. Στο βιβλίο εξετάζεται η αδερφή ως στίγμα που αφορά όλους τους άνδρες, αλλά κυρίως ως μια περιθωριοποιημένη κοινωνική ομάδα που το αστυνομικό μετεμφυλιακό κράτος καταδίωξε ταυτόχρονα με τους πολιτικούς αντιφρονούντες της εποχής. Τέλος το βιβλίο δείχνει τους τρόπους με τους οποίους το παρελθόν και πιο συγκεκριμένα η, θεωρούμενη ως παρελθοντική, παρωχημένη φιγούρα της αδερφής στοιχειώνει το σύγχρονο ΛΟΑΤΚΙ+ και γενικότερα ελληνικό παρόν.

19.08

Φρήντριχ Σλέγκελ

Ο στοχαστής χρειάζεται ακριβώς το ίδιο φως με εκείνο του ζωγράφου. Πρέπει να είναι λαμπερό, να μην πέφτει κατά πρόσωπο, να μην ανακλάται τυφλώνοντας και, όποτε είναι δυνατόν, να φέγγει από τα πάνω προς τα κάτω.
*
Ένα θραύσμα, όπως και ένα έργο μικροτεχνίας, πρέπει να είναι εντελώς απομονωμένο από τον περιβάλλοντα κόσμο και να ολοκληρώνεται στον εαυτό του, όπως ένας σκαντζόχοιρος.

Το φιλοσοφικό θραύσμα (Fragment) αποτελεί μείζονα συμβολή των πρώιμων ρομαντικών του γερμανικού χώρου, προπαντός του Φρήντριχ Σλέγκελ και του Νοβάλις, στην τυπολογία της φιλοσοφικής γραμματείας. Πρόκειται συνήθως για μικρότερες ή μεγαλύτερες παραγράφους με παρατηρήσεις για την τέχνη, τη φύση, την ποίηση, το μυθιστόρημα, το πνεύμα, την ιδιοφυΐα, τη φιλοσοφία, την ιστορική και την αισθητική κριτική, την ηθική, τη λογική, τη φιλολογία, την επικοινωνία. Χαρακτηρίζονται από πυκνή, αν και ελλειπτική, διατύπωση, απορρίπτουν την πεπατημένη, ανακαλύπτουν διασυνδέσεις φαινομενικά άσχετων τομέων του βίου και της τέχνης, απογειώνουν ή προσγειώνουν απότομα τις εκτιμήσεις τους για πρόσωπα και πράγματα, και χρησιμοποιούν συχνά μια λεπτή, ενίοτε μάλιστα όχι τόσο λεπτή, ειρωνεία. Για τον Σλέγκελ, το θραύσμα είναι τμήμα ενός όλου που υπάρχει κάπου, πίσω από τον ορίζοντα, και θα φανερωθεί, ίσως, στο τέλος ενός άπειρου δρόμου.

Στην παρούσα έκδοση περιλαμβάνονται οι τρεις συλλογές θραυσμάτων του Φρήντριχ Σλέγκελ, τα Θραύσματα κριτικής, τα Θραύσματα από το περιοδικό Αθήναιον και οι Ιδέες.

17.00

Μιχάλης Πούγουνας

Οι περισσότεροι από τους καλλιτέχνες της Βρετανίας που αναφέρονται σε αυτό το βιβλίο, ανήκουν στη γενιά που γεννήθηκε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και μεγάλωσαν σε μια Ευρώπη που ήταν κατεστραμμένη και έπρεπε να χτιστεί απ’ την αρχή.

Η επικράτηση του rock ‘n’ roll, από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 και μετά, άλλαξε συνήθειες ετών, με αρκετούς νέους να απομακρύνονται από τον πυρήνα της οικογένειας και έχοντας ως πρόφαση τη μουσική, άρχισαν να διασκεδάζουν έντονα.

Οι τέχνες πήραν άλλη μορφή, πηγαίνοντας την ανθρώπινη σκέψη ένα βήμα πάρα πέρα, μακριά από τον συντηρητικό τρόπο ζωής, μέχρι που για ένα χρονικό διάστημα υπήρξε η ελπίδα ή η ψευδαίσθηση, αν θέλετε, πως η μουσική θα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο.

Αυτό δεν ίσχυε βέβαια για όλους, αλλά τουλάχιστον για τους καλλιτέχνες που αναφέρονται σε αυτό το βιβλίο. Ο Lemmy, οι Hawkwind, οι Damned, ο παραγωγός και πρωτοπόρος του ήχου του space rock Joe Meek, ο κύριος υπεύθυνος για τον ήχο των Clash, στον εξαιρετικό δίσκο τους London Calling, Guy Stevens και ο “επαναστάτης” Mick Farren. Οι ιστορίες που περιγράφονται συνδυάζουν την μουσική με τη λογοτεχνία, κυρίως με την επιστημονική φαντασία που ενέπνεε πολλούς καλλιτέχνες για τους στίχους των τραγουδιών τους. Σημείο αναφοράς ήταν το Ladbroke Grove, μια περιοχή του Λονδίνου στην οποία άκμασε η βρετανική αντικουλτούρα της δεκαετίας του ’60. Στις πολλές καταλήψεις εγκαταλειμμένων κτιρίων που υπήρχαν, κατοικούσαν συγγραφείς, ηθοποιοί, μουσικοί και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες.

Εκεί δραστηριοποιούνταν και οι Hawkwind, γίνονταν ανοιχτά φεστιβάλ και είχαν τα γραφεία τους underground έντυπα όπως οι International Times και το Friendz..

 

10.60

Γιώργος Ευαγγέλου

Πώς εκφράζεται ο εξωτισμός στην ελληνόφωνη δισκογραφία των 78 στροφών; Ποια δίκτυα τον ανέδειξαν και τον διέδωσαν; Ποιον εξωτισμό ευαγγελίζονται τα τραγούδια; Πώς τον εννοούν ως στιχουργικό αφήγημα αλλά και ως μουσική συγκρότηση; Γιατί η Μισιρλού, η Σεράχ και η Μαντουμπάλα έχουν μετοικήσει στο συλλογικό ασυνείδητο των Ελλήνων;
Η ανά χείρας μελέτη αποτελεί μια εμβάθυνση στις διάφορες εκφράσεις του φαινομένου του εξωτισμού, όπως αυτός πραγματώθηκε στις ελληνόφωνες αστικές μουσικές και αποτυπώθηκε στη δισκογραφία των 78 στροφών· φιλοδοξία της είναι η συμβολή στην κριτική και ερμηνεία του.

 

22.00

Βιογραφία - Μαρτυρίες

Το παιδί με τα τραγούδια

Αντώνης Ανδρικάκης

Σχεδόν πενήντα χρόνια στα περιοδικά, στο ραδιόφωνο, στα τραγούδια, στα θέατρα. Φωτογραφίες από μοναδικές στιγμές, σημειώσεις γλυκιάς και ανίκητης νοσταλγίας, στιγμές έντασης και συγκίνησης από τα στούντιο και τις αίθουσες σύνταξης. Πίσω από τα μικρόφωνα και τις κάμερες, στις ηχογραφήσεις τραγουδιών, στις σκηνές των θεάτρων και τον ήχο της γραφομηχανής. Ανεπανάληπτα στιγμιότυπα, αποκαλυπτικό παρασκήνιο και οριακές καταστάσεις, στον κόσμο των ΜΜΕ, του τραγουδιού, του θεάτρου. Ο Αντώνης Ανδρικάκης ξεκινάει από την δεκαετία του ‘70 και, μέσα από τις περιπέτειες ενός μεγάλου και συναρπαστικού ταξιδιού, φτάνει στο, τόσο διαφορετικό, σήμερα. Γράφει για ανθρώπους της τέχνης και των ΜΜΕ που γνώρισε και για τις εμπειρίες που έζησε σε αυτή την ιλιγγιώδη διαδρομή. Από τον Σκάι μέχρι την ΕΡΤ, από το Βέμπο μέχρι το Δελφινάριο, και από το studio Sierra μέχρι τα home studio της εποχής μας. Γράφει για τις συνεργασίες-σταθμούς με σπουδαίους δημιουργούς, ερμηνευτές, ηθοποιούς και σκηνοθέτες. Για τις χιλιάδες ώρες «πτήσης» στα ραδιοφωνικά στούντιο και τα απίστευτα περιστατικά των ζωντανών προγραμμάτων. Για τα συγκινητικά και τα ευτράπελα. Από τις θυελλώδεις δημοσιογραφικές συσκέψεις στα ΜΜΕ, μέχρι τη μοναξιά της συγγραφής ενός στίχου. Κι από την αγωνία της πρόβας του θεάτρου, μέχρι τη χαρά της ολοκλήρωσης ενός τραγουδιού. Όλα αυτά, σ’ αυτό το «άλμπουμ» τρυφερών αναμνήσεων.

20.00

Παύλος Αβούρης

Οι Cramps σχηματίστηκαν το 1976 από δύο χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες του αμερικανικού underground, δύο φλεγόμενα βέλη σε παράλληλη πορεία, τον Lux Interior και την Poison Ivy. Ένα ζευγάρι καλλιτεχνών και performer, που μετέτρεψαν την τέχνη τους σε στάση ζωής, το πάθος τους σε επάγγελμα, την μπάντα τους σε παγκόσμιο πολιτισμικό σύμβολο και σφράγισαν ανεξίτηλα με την παρουσία τους μια μεγάλη περίοδο του rock. Ταυτόχρονα, οι δυο τους κατάφεραν να αποτελέσουν μια γέφυρα αισθητικής ανάμεσα στις υποκουλτούρες της δεκαετίας του ’50 και του ’60 κι εκείνη της δεκαετίας του ’80, κατά την οποία και μεγαλούργησαν, πετυχαίνοντας κάτι μοναδικό: Να συνδέσουν το punk με παλιότερα – και φαινομενικά άσχετα με αυτό – μουσικά ιδιώματα καθοδηγώντας με ασφάλεια νεότερες γενιές στα μονοπάτια του rockabilly.

«Rockabilly Rules my World»
«Psychobilly burns my mind»

12.00

Συλλογικό

Μια (εργο)βιογραφία του Σπύρου Φάρου (SPY F) – από τους Headleaders μέχρι τους This fluid.

Καλώς ήρθατε στον κόσμο του Σπύρου: Τον Σπύρο των συγκροτημάτων όπως Headleaders, Yell-o-Yell, This Fluid, Spy F and the Zakoulas, κ.ά., τον συνθέτη και πειραματιστή της ηλεκτρακουστικής μουσικής, τον performer… Για κάποιους, όπως για μένα, ο θάνατος του Σπύρου ήταν ένας χωρισμός. Και όποιος χωρίζει έχει κάθε δικαίωμα να μάθει τι είναι αγάπη. Το τι σημαίνει χωρισμός, του το φωνάζει το σώμα του, οι άδειες κινήσεις του, οι ματαιωμένες κινήσεις, οι χρήσεις των αντικειμένων, τα ίχνη που λόγω των καταγραφικών συστημάτων, καλώς ή κακώς υπάρχουν. Με τον χωρισμό ξαναρχίζει το πρόβλημα του έρωτα. Ιερός έρωτος όπως ιερός πόλεμος… όπως μουσική…

 

25.44

Κλασσική Γραμματεία

Ηρωίδες 18-19 (Λέανδρος και Ηρώ)

Οβίδιος

Ο Λέανδρος, ένας νεαρός από την Άβυδο, κάθε βράδυ διασχίζει κολυμπώντας τον Ελλήσποντο, για να συναντήσει την αγαπημένη του Ηρώ, που ζει στη Σηστό, στην απέναντι θρακική ακτή. Ένα λυχνάρι, που κρατά αναμμένο η αγαπημένη του, τον βοηθάει στον προσανατολισμό του μέσα στο σκοτάδι. Οι δύο νέοι περνούν τη νύχτα μέσα στο ερωτικό πάθος και, μόλις ξημερώνει, ο Λέανδρος επιστρέφει στην πατρίδα του. Μια μοιραία νύχτα με σφοδρή κακοκαιρία ο λύχνος σβήνει και ο Λέανδρος πνίγεται στη φουρτουνιασμένη θάλασσα. Το κύμα οδηγεί το άψυχο σώμα του στην ακτή της Σηστού, η Ηρώ το βρίσκει το επόμενο πρωί και αυτοκτονεί πέφτοντας από τον πύργο στον οποίο είναι απομονωμένη.

Ο Οβίδιος παρουσιάζει το Λέανδρο να γράφει μια επιστολή (Her. 18) προς την Ηρώ κατά τις ώρες της αναμονής του, πριν αποφασίσει να αψηφήσει την κακοκαιρία και να αποτολμήσει το θανάσιμο ταξίδι του. Η Her. 19 αποτελεί την επιστολική απάντηση της Ηρώς: η νέα εκφράζει την ανησυχία της για την καθυστέρηση του Λέανδρου, το παράπονό της για την αναβολή της συνάντησής τους αλλά και στοργικές συμβουλές προς τον αγαπημένο της να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός.

Το βιβλίο είναι η πρώτη στη ΝΕ σχολιασμένη έκδοση/μετάφραση των δύο αυτών επιστολών που υποτίθεται ότι ανταλλάσσουν Λέανδρος και Ηρώ (Her. 18-19).

Σε σύγκριση με παλαιότερες ερμηνευτικές προσεγγίσεις, στην παρούσα επισημαίνονται εντονότερα τολμηροί υπαινιγμοί, καθώς και άφθονες ποιητολογικές νύξεις, που αποτελούν μια διαρκή συζήτηση για τα λογοτεχνικά είδη· επίσης, η πανταχού παρούσα ειρωνεία και το λεπτό χιούμορ που δεν εγκαταλείπει τον ποιητή ούτε σε αυτό το έργο με το θλιβερό θέμα.

Η κατά Οβίδιο ερωτική αλληλογραφία μεταξύ των δύο νέων προξενεί έκπληξη σε όποιον αναγνώστη γνωρίζει ήδη, από άλλες λογοτεχνικές πηγές, τη θλιβερή αυτή ιστορία έρωτα και θανάτου: ο εμβληματικός για τη θυσία του εραστής Λέανδρος ασχολείται πιο πολύ με τον εαυτό του παρά με το αντικείμενο του πόθου του, την Ηρώ, ενώ η τελευταία παρουσιάζεται ως μια συνηθισμένη ανασφαλής γυναίκα που φοβάται μήπως πέσει θύμα απιστίας. Λέανδρος και Ηρώ καταφεύγουν σε άφθονα κλισέ, για να πείσουν για το βάθος των συναισθημάτων τους, επιτυγχάνοντας μάλλον το αντίθετο. Οι υπερβολές τους οδηγούν σε παρωδία, η επίδειξη προκλητικής αφέλειας γεννά χαμόγελο και αποκαλύπτει σταδιακά ότι η εκδοχή του Οβίδιου ήλθε για να αποδομήσει έναν από τους πιο εμβληματικούς “ίσους” έρωτες της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας.

21.84

Κοινωνιολογία

Κατά του έρωτα

Λώρα Κίπνις

Ποιος θα μπορούσε να είναι εναντίον του έρωτα; Κανείς. Όπως όλοι ξέρουν, ο έρωτας είναι μια μυστηριώδης και ακαταμάχητη δύναμη, με απέραντη εξουσία πάνω στις σκέψεις και τις αποφάσεις της ζωής μας.

Μήπως όμως υπάρχει κάτι λίγο ανησυχητικό σ’ αυτή την απόλυτη ομοιομορφία της γνώμης; Είναι αυτό άραγε το μόνο θέμα στο οποίο δεν χωράει καμία διαφωνία, στο οποίο μία και μοναδική αλήθεια είναι ανεκτή; Σκεφτείτε ότι και οι πιο ισχυρές θρησκείες γεννούν κάθε τόσο τους αιρετικούς τους. Κάθε ιδεολογία έχει τους αποστάτες της. Ακόμη και οι ιερές αγελάδες βρίσκουν κάποτε τους σφαγείς τους. Μόνη εξαίρεση ο έρωτας.

Εξ ου και η ανάγκη μιας πολεμικής εναντίον του. Μια πολεμική είναι ένας μικρός εκρηκτικός μηχανισμός που τοποθετείται κάτω από τον καναπέ σας. Δεν θα σας τραυματίσει (τουλάχιστον όχι σοβαρά). Σκοπός του είναι μόνο να ταρακουνήσει τα πράγματα και να υπονομεύσει μερικές βεβαιότητες.

14.84

Ψυχολογία

Τι είναι σεξ

Αλένκα Ζουπάντσιτς

Τι είναι σεξ; Στο φαινομενικά απλό αυτό ερώτημα η λακανική οπτική καθιστά την απάντηση μια πολύ πιο σύνθετη υπόθεση. Το βιβλίο της Αλένκα Ζουπάντσιτς προσεγγίζει το ερώτημα υπό αυτήν ακριβώς την οπτική, αντιμετωπίζοντας τη σεξουαλικότητα ως ένα αμιγώς φιλοσοφικό πρόβλημα της ψυχανάλυσης, φροϋδικής και λακανικής.

“Αυτή τη στιγμή δε γαμάω, μιλάω σ’ εσάς. Ε, λοιπόν, ναι! Νιώθω ακριβώς την ίδια ικανοποίηση που θα ένιωθα αν γαμούσα”. Αυτό είναι το παράδειγμα που μας προτείνει ο Λακάν για να υποστηρίξει τον ισχυρισμό ότι η μετουσίωση είναι ικανοποίηση της ενόρμησης χωρίς απώθηση.

Πώς ορίζεται συμβατικά η έννοια της μετουσίωσης; Πρόκειται για μια υποκατάστατη ικανοποίηση στη θέση της απούσας σεξουαλικής ικανοποίησης. Τι γίνεται όμως αν, όπως ισχυρίζεται ο Λακάν, μπορούμε την ίδια ακριβώς ικανοποίηση που αντλούμε από το σεξ να την αντλήσουμε από την ομιλία (ή τη συγγραφή, τη ζωγραφική, την προσευχή ή άλλες δραστηριότητες); Η ουσία δεν είναι να εξηγήσουμε την ικανοποίηση που αντλούμε από την ομιλία αναφερόμενοι στη σεξουαλική προέλευσή της, αλλά να καταλάβουμε ότι η ικανοποίηση που αντλούμε από την ομιλία είναι αφ’ εαυτής σεξουαλική. Η ικανοποίηση που αντλείται από την ομιλία περιέχει ένα κλειδί για τη σεξουαλική ικανοποίηση (και όχι το αντίστροφο) – ακόμη και ένα κλειδί για την ίδια τη σεξουαλικότητα και τις εγγενείς αντιφάσεις της.

 

14.00

Αν Κάρσον

«Πρώτη η Σαπφώ αποκάλεσε τον έρωτα γλυκόπικρο. Κι όποιος έχει ερωτευτεί, δε θα διαφωνήσει μαζί της».

Ο έρωτας είναι ένα παράδοξο. Κρύβει μια υπόσχεση απόλυτης ηδονής. Όμως βιώνεται σαν πόνος. Τον πόνο τον προκαλεί η απουσία. «Υπάρχει κανένας που να επιθύμησε ποτέ αυτό που δεν απουσιάζει; Κανένας. Σ’ αυτό οι Έλληνες ήταν ξεκάθαροι. Κι επινόησαν τον έρωτα για να το εκφράσουν». Ο έρωτας είναι αγώνας. Μα ο αγώνας αυτός είναι μάταιος. Γιατί ο έρωτας είναι αναγκαστικά στραμμένος σε κάτι που απουσιάζει: με το που κατακτηθεί το ποθούμενο, η επιθυμία σβήνει. Την επιθυμία την κρατά ζωντανή η απουσία. Γι’ αυτό ο πόνος είναι αναγκαίο συστατικό του έρωτα. Τι επιθυμεί ο ερωτευμένος; Τον άλλο, ή έτσι νομίζει. Στην πραγματικότητα, ο άλλος είναι απλά ένα τέχνασμα που χρησιμοποιεί ο έρωτας για να φανερώσει στον ερωτευμένο έναν προηγουμένως άγνωστο εαυτό του. Ο έρωτας είναι μια εμπειρία αυτογνωσίας.

Στο κλασικό αυτό δοκίμιο, που ήδη συγκαταλέχτηκε από τη Modern Library στα εκατό σημαντικότερα μη λογοτεχνικά βιβλία όλων των εποχών, η Αν Κάρσον ―διαπρεπής κλασική φιλόλογος και μια απ’ τις κορυφαίες ποιητικές φωνές της εποχής μας― ανατέμνει το παράδοξο του έρωτα στην αρχαία σκέψη. Σ’ έναν αληθινά σπάνιο συνδυασμό φιλολογικής εμβρίθειας, φιλοσοφικής οξυδέρκειας και ποιητικής ευαισθησίας, η Κάρσον ξεκινά από τη λυρική ποίηση ―όπου «η φαντασία χάραξε πάνω στην ανθρώπινη επιθυμία το ομορφότερο περίγραμμα (πιστεύουν μερικοί) που θ’ αποκτούσε ποτέ της»― για να καταλήξει, περνώντας από την τραγωδία και το αρχαίο μυθιστόρημα, στον Πλάτωνα, όπου ο έρωτας φανερώνεται ως «η θεμελιώδης δομή της ανθρώπινης σκέψης».

 

18.00

Καδιώ Κολύμβα

Το βιβλίο αυτό είναι σαν πουλί. Ένα πουλί διαβατάρικο, που θα ‘θελε να σας σηκώσει μαλακά και να σας ταξιδέψει. Οι δυο φτερούγες του σημαδεύουν δυο διαφορετικά σημεία, άρα έχουν και δυο διαφορετικούς στόχους. Ο πρώτος θέλει να γνωρίσει στον ταξιδιώτη τη μικρή πολιτεία της Οίας και τα έργα των ανθρώπων της. Ο δεύτερος στοχεύει πέραν της ευκολίας των αισθήσεων. Προσπαθεί να κάνει λέξεις τα κρυμμένα, όσα χρειάζεται να σκύψουμε λίγο από πάνω τους, για να μας αποκαλυφθούν. Το πέραν της μαγείας, η οποία έτσι κι αλλιώς κυριεύει τον επισκέπτη της Οίας, το πέραν της “γραφικότητας” του γαλάζιου Αιγαίου με τις απέριττες κυκλαδικές γραμμές. […] (από τον πρόλογο της συγγραφέως).

11.15

Βιογραφία - Μαρτυρίες

Ξανθό κορίτσι της Σαντορίνης

Μαρίζα Κωχ

Το αφήγηµά µου αυτό το έγραψα ως απάντηση της αγάπης που δέχτηκα στα πενήντα χρόνια που τραγουδώ και σας το προσφέρω αντίδωρο. Με την ευχή όλα τα παιδιά του πολέµου, του κάθε πολέµου, να γευτούν την αγάπη και τη γιατρειά όπως εγώ.

Με τρυφερότητα, χιούµορ και κατασταλαγµένη σοφία, η αγαπηµένη Ελληνίδα τραγουδίστρια Μαρίζα Κωχ αφηγείται τα παιδικά της χρόνια στη Σαντορίνη ζωντανεύοντας µια ολόκληρη εποχή, τη δύσκολη µεταπολεµική περίοδο, αποτίνοντας φόρο τιµής στα βιώµατα που τη διαµόρφωσαν ως άνθρωπο, ως µουσικοπαιδαγωγό και ως ερµηνεύτρια. Η έκδοση συµπληρώνεται από φωτογραφικό υλικό και από δύο τραγούδια για τη Σαντορίνη: το παραδοσιακό Το άστρο της αυγής, σε ερµηνεία της Μαρίζας Κωχ, και το καινούργιο δικό της τραγούδι Απέναντι στο ηφαίστειο.

13.30