Λογοτεχνία

Πρόκειται για σπουδαίο έργο, ένα από τα σημαντικότερα μυθιστορήματα του εικοστού αιώνα. Η αποδοχή του από την κριτική και το αναγνωστικό κοινό είναι σχεδόν ομόφωνη.
Ο Γκάτσμπυ ενσαρκώνει το Αμερικανικό Όνειρο, το ιδεώδες της προσωπικής επιτυχίας, της κοινωνικής και επαγγελματικής ανέλιξης και του πλούτου, σε συνθήκες ελευθερίας, ασχέτως καταγωγής, μόρφωσης, θρησκείας. Σε αυτό το πλαίσιο περιλαμβάνεται και η ερωτική επιτυχία. Το Αμερικανικό Όνειρο έχει ατομιστική και υλιστική βάση, μολονότι κάποιες όψεις θα μπορούσαν να θεωρηθούν ιδεαλιστικές. Ο Γκάτσμπυ εκπληρώνει το Αμερικανικό Όνειρο μέσα σε τρία μόνο χρόνια (Καλοκαίρι 1919 – Καλοκαίρι 1922): γίνεται πάμπλουτος, αγοράζει μια μεγάλη έπαυλη με “γαλάζιους κήπους”, έχει μπάτλερ, υπηρέτες και μια Ρόλς-Ρόυς, διοργανώνει θρυλικά πάρτυ. Τα λεφτά τα έκανε ως λαθρέμπορος ποτών και έχει συναλλαγές με ανθρώπους του υποκόσμου, αλλά αυτό δεν αμαυρώνει καθόλου την υπόληψή του στα μάτια του αναγνώστη – αντιθέτως, προσθέτει στη γοητεία του. Ωστόσο, εκείνο που πάνω απ’ όλα τον καθίστα μεγάλο -μυθικό- ήρωα και παραδειγματικό εραστή για κάθε εποχή είναι ο έμμονος, ανυποχώρητος, απόλυτος, κατακτητικός, ρομαντικός έρωτάς του για την Νταίζυ, ένας έρωτας που είναι αμήχανα και ιδεαλιστικά εφηβικός και, ταυτόχρονα, δυναμικά και ακράδαντα ανδρικός. Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Γκάτσμπυ αναδεικνύεται σε ηθικά ανώτερο χαρακτήρα από την Νταίζυ που αποδεικνύεται τελικά πως δεν είναι παρά μια “όμορφη χαζούλα” με μια ψιθυριστή ναζιάρικη φωνή, μια “φωνή γεμάτη λεφτά”. Ο Γκάτσμπυ δεν έχει αυταπάτες, γνωρίζει καλά ότι η Νταίζυ υπολείπεται των ονείρων του – ” όχι από δικό της λάθος, αλλά εξαιτίας της κολοσσιαίας δυναμικότητας της φαντασίωσής του που υπερέβαινε και την Νταίζυ, υπερέβαινε τα πάντα. Είχε ριχτεί σε αυτήν την ψευδαίσθηση με δημιουργικό πάθος, πλουτίζοντάς τη συνεχώς, στολίζοντάς τη με κάθε λαμπερό φτερό που έβρισκε στον δρόμο του. Δεν υπάρχει φωτιά ή παγωνιά που μπορεί να αντιμετρηθεί με αυτό που φωλιάζει στην άγρια καρδιά ενός άντρα”. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Δεν ήταν φόνος… Δεν ήταν βιασμός… Δεν ήταν βασανιστήριο…

Τρεις γυναίκες εξαφανίζονται χωρίς κανένα ίχνος. Μία εβδομάδα είναι αρκετή για τον ψυχοπαθή, γνωστό και ως Ψυχοθραύστη, για να τις καταστρέψει. Κανένας δεν γνωρίζει τη μέθοδο που χρησιμοποιεί, όμως μέχρι την έβδομη ημέρα θα είναι πλέον ψυχολογικά νεκρές, θαμμένες ζωντανές στο ίδιο τους το σώμα. Ένα μόνο πράγμα είναι γνωστό: οι αλλόκοτοι γρίφοι που αφήνει σε κάθε θύμα του.

Λίγο πριν από τη βραδιά των Χριστουγέννων, ο Ψυχοθραύστης θα ξαναχτυπήσει. Σε μια πολυτελή ψυχιατρική κλινική έξω από το Βερολίνο, το χιόνι πέφτει πυκνό, καθιστώντας τον χώρο ακόμα πιο δυσπρόσιτο και απομονωμένο. Γιατροί και ασθενείς συνειδητοποιούν με φρίκη ότι ο μανιακός που τρομοκρατεί εδώ και καιρό την πόλη βρίσκεται ανάμεσά τους.

Παγιδευμένοι στο εσωτερικό της κλινικής, η μόνη τους διέξοδος είναι να ενωθούν για να προστατέψουν ο ένας τον άλλον. Όμως, σε μία νύχτα ανείπωτου τρόμου όπως αυτή, εκείνος θα τους αποδείξει πως δεν υπάρχει διαφυγή…

Ήταν κάτι πολύ χειρότερο.

Υγρές, μελαγχολικές αυλές, φασματικοί πύργοι, ζοφερές προοπτικές, μοναστήρια όπου κατοικεί το κακό, ψίθυροι και τρεμάμενες σκιές, πανέμορφες ηρωίδες που ακροβατούν στα όρια της τρέλας, δαιμονικοί χαρακτήρες που πουλάνε την ψυχή τους στον Εωσφόρο, αλλότρια, μυστικά πάθη, τρέλα, ποίηση…

Το γοτθικό μυθιστόρημα σε όλο το ανατριχιαστικό του μεγαλείο είναι εδώ, με έναν ογκόλιθο του είδους, που ξεπερνά σε ένταση, ρίγος, παλμό, φαντασία και αυτοαναφορική ειρωνεία το σύνολο της σύγχρονης “λογοτεχνίας τρόμου”.