Σπύρος Μεϊμάρης

ΟΔΥΝΗΡΗ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΗ

Πόσο θα μπορέσω ακόμη;
Ξανά τα ίδια έρχονται και ξαναέρχονται.
Παγωμένα μέλη, παγωμένη καρδιά, παγωμένη ανάσα.

Ξέρω τι κάνω ή δεν ξέρω;
Ευτυχισμένος τη μια στιγμή, δυστυχής την άλλη.
Τίποτα δεν γίνεται και όμως γίνονται πολλά.

Τα μάτια και το κεφάλι βάρυναν, θάμπωσαν.
Ό,τι κι αν συμβαίνει απέξω δεν με αφορά.
Μια αλλαγή σε όλη την ατμόσφαιρα.

Βαθιές, επώδυνες ανάσες, οι άνθρωποι περιττοί.
Βυθισμένος ολοκληρωτικά μέσα στο κορμί μου.
Σκοτεινιασμένος έως τα βάθη περιμένω να ανέλθω.