Προτού ο πανδαµάτωρ χρόνος τα σκεπάσει όλα και γίνουν στάχτη, χώµα, και εµείς επιστρέψουµε στην γη, για πάντα, ας ξεφυλλίσουµε το παραµύθι από την ηµέρα που είδαµε το φως, την θάλασσα, τον άνεµο να µας χτυπάει. Οι δρόµοι οδηγούν σε κάποιο ξέφωτο. Σ’ ένα δωµάτιο και ένα µολύβι που θέλει να γράψει όσα είδαµε τότε και τώρα. Προχθές. Τα ξεχάσαµε κάποια. Άλλα έγιναν ονόµατα, φράσεις. Αναπνοές. Όπως αυτές που ζούµε την κάθε µέρα χωρίς φαινόµενα ή συναντήσεις. Πρόσωπα και σκιές. Αυτές µεγαλώνουν όσο πέφτει το σκοτάδι.
Το όνομα μου είναι Γιώργος Χρονάς
€16.00
Σελίδες: 164
Σε προπαραγγελία: Αναμένεται να κυκλοφορήσει στις 4.10.24
Διατίθεται άμεσα και από τα γραφεία της LiFO, Boυλής 22, 6ος όροφος, Σύνταγμα.
Ώρες γραφείου (10:00-17:00). Τηλ. 210-3254290
Διατίθεται μόνο για αγορά online μέσω του lifoshop.gr
Η αγορά παλιών τευχών της LiFO αποτελεί ξεχωριστή λειτουργία του Shop.
Οι παραγγελίες για τα τεύχη της LiFO θα γίνονται ξεχωριστά και θα αποστέλλονται ξεχωριστά από άλλες αγορές από το LiFO Shop.
Tα έξοδα αποστολής υπολογίζονται για κάθε τεύχος ξεχωριστά.
Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Σχετικά προϊόντα
Βιογραφία - Μαρτυρίες
Βάλτερ Μπένγιαμιν
Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν βρέθηκε στη Μόσχα για ένα δίμηνο, μεταξύ 1926 και 1927. Η καταγραφή του συγκεκριμένου ταξιδιού καταλαμβάνει περίοπτη θέση στα κείμενά του, εξαιτίας της ειλικρινούς και άτεγκτης πάλης που είχε ο Γερμανοεβραίος στοχαστής τόσο με τα κίνητρα όσο και με τη συνείδησή του. Φαίνεται ότι ο αρχικός λόγος εκείνου του ταξιδιού ήταν η Άσια Λάτσις, μια Λετονή που είχε αναδειχθεί σε σημαντική επιρροή για τον ίδιο, συναισθηματική και πνευματική.
Το ημερολόγιο του Μπένγιαμιν είναι, αφενός, η αποτύπωση μιας δύσκολης ερωτικής σχέσης όπου το αντικείμενο του πόθου είναι άπιαστο και μάλλον άπονο. Αφετέρου, είναι η ιστορία ενός αποτυχημένου ειδυλλίου με την Επανάσταση. Διότι ο Μπένγιαμιν μετέβη στη Ρωσία όχι μόνο για να αποκτήσει μια εικόνα της σοβιετικής κοινωνίας από πρώτο χέρι, αλλά και για να λάβει μια τελική απόφαση σχετικά με το αν θα γινόταν μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Όμως το Ημερολόγιο Μόσχας συνιστά κάτι παραπάνω από μια μαρτυρία για την ιδεολογική αμφιθυμία, τη διλημματική συνθήκη που βιώνει ένας διανοούμενος. Η αισθητική του αξία είναι επίσης μεγάλη. Γιατί ο Mπένγιαμιν αποδεικνύεται εδώ ένας από τους πιο διεισδυτικούς φυσιογνωμιστές της Μόσχας κατά τον εικοστό αιώνα, φιλοτεχνώντας ένα αλησμόνητο χειμερινό πορτρέτο της πόλης.
Βιογραφία - Μαρτυρίες
Ρουθ Μπέιντερ Γκίνσμπεργκ
Έναν χρόνο μετά το θάνατό της, κυκλοφορεί, το βιβλίο της εμβληματικής Δικαστού Ρουθ Μπέιντερ Γκίνσμπεργκ σε συνεργασία με τις Γουέντι Γουίλιαμς και Μαίρη Χάρτνετ, με πρόλογο για την Ελληνική Έκδοση της Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου.
Πρόκειται για μία πνευματώδη, συναρπαστική, σοβαρή και παιγνιώδη ταυτόχρονα συλλογή κειμένων και ομιλιών από μια γυναίκα που άσκησε ισχυρή και μακρόχρονη επίδραση στο δίκαιο, τα δικαιώματα των γυναικών και των μειονοτήτων και τη λαϊκή κουλτούρα.
Βιογραφία - Μαρτυρίες
Τάκης Σπετσιώτης
Οι εκδόσεις Τύρφη παρουσιάζουν το ανθολόγιο Ναπολέοντα Λαπαθιώτη με τίτλο «Ξεδιάλεγμα» από τον Τάκη Σπετσιώτη. Στον τόμο ανθολογούνται «Ποιήμτα», «Στοχασμοί», «Αφηγήματα» και «Συνεντεύξεις» του ποιητή, μεταξύ των οποίων και ορισμένα αδημοσίευτα.
Σε μία εκτενή και τεκμηριωμένη βιβλιογραφικά εισαγωγή ο Τάκης Σπετσιώτης, με το δικό του ιδιόρρυθμο ύφος γραφής, παρουσιάζει σκέψεις και προβληματισμούς όσον αφορά το έργο του ποιητή, την προσωπικότητα, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο τον χειρίστηκε μέχρι τώρα η φιλολογία αλλά και η παραφιλολογία. Εδώ προκύπτει και μία κόσμια διαμαρτυρία σχετικά με το ζήτημα αυτό και γίνεται μια προσπάθεια αποκατάστασης της εικόνας του Ν. Λαπαθιώτη στο σύνολό της. Θα ήταν σφάλμα να κατακερματίσουμε το έργο και τον βίο του ποιητή κατά το δοκούν, να τον αποθεώσουμε ή να τον καταδικάσουμε όπως έγινε στο παρελθόν, άλλωστε το άστρο του Ν. Λαπαθιώτη, αυτόφωτο καθώς είναι, αποστρέφεται, αλλά και δεν χρειάζεται ωραιοποιήσεις ή καταδίκες, είναι πέρα και στέκεται σε απόσταση απλησίαστη από όλα αυτά.
Ο λεπταίσθητος ποιητής δεν ήταν απλά ένας ομοφυλόφιλος, ένας κομμουνιστής και χρήστης ουσιών, ούτε απλώς ένα παιδί της νύχτας. Όλα αυτά, που οπωσδήποτε παίζουν καθοριστική σημασία στον βίο και το έργο του, παραμένουν πράγματα κοινότοπα και άνευ ενδιαφέροντος, αν δεν αντιληφθούμε το πρόσωπο και την αισθητική που τα ενοποιεί και τα υπερβαίνει εξακολουθητικά.
Ο Ναπολέοντας Λαπαθιώτης ανήκει σε εκείνη την κατηγορία των παγκόσμιων διανοούμενων που μετέτρεψαν την ίδια την ζωή τους σε ένα έργο τέχνης και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται. Επομένως κάθε απόπειρα να ενταχτεί ο βίος και το έργο του ποιητή σε ρηχές και ενοχλητικές τυποποιήσεις ή ακόμα σε φιλολογικά, ιδεολογικά ή ερωτικά στρατόπεδα θα παραμένει πάντοτε ανεπιτυχής και λανθασμένη. Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης θα διαφεύγει πάντοτε και εξακολουθητικά προς τα εμπρός, αφήνοντας πίσω του όλους όσους θα προσπαθήσουν μέσα από σχολαστικές και φιλολογικές αυταρέσκειες να τον ακινητοποιήσουν στα καθ’ υμάς. Ατόν τον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη θέλει να μας γνωρίσει ο Τάκης Σπετιώτης, καθ’ ύλην αρμόδιος για την οπτική αυτή, και αυτόν ακριβώς τον άνθρωπο στο σύνολο της λαμπρότητάς του προτείνουν με το «Ξεδιάλεγμα» και οι εκδόσεις Τύρφη.
Και είναι τόσο μεγάλη η ευκολία με την οποία οι νέοι κυρίως άνθρωποι του καιρού μας προσεταιρίζονται ταυτότητες και ετερότητες, λες και το ζήτημα θα μπορούσε να είναι αυτό, με τρόπους που συνήθως άγονται και φέρονται από παγκόσμιες ή εντόπιες μόδες και συρμούς που ο φωτισμός αυτής ακριβώς της οπτικής, που αφορά το σχεδόν υπερβατικό σύνολο της μορφής του ποιητή, συνιστά την αντιπολίτευση και την προσφορά αυτού ακριβώς του βιβλίου.
Το «Ξεδιάλεγμα» του έργου του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη από τον Τάκη Σπετσιώτη φιλοδοξεί να αποκαταστήσει τη μορφή του ποιητή, καθώς αυτή έχει κατά κάποιον τρόπο διασυρθεί ακόμα και από τους υποστηρικτές του, και να την αποδώσει ατόφυα, λιτή, κομψή αξιέραστη, και εν τέλει περίλαμπρη και αισθαντική στο φως και το σκοτάδι που της αρμόζει.
Βιογραφία - Μαρτυρίες
Σου Πριντό
Το έργο του Φρίντριχ Νίτσε δυναμίτισε τα θεμέλια της δυτικής σκέψης. Έννοιες όπως ο θάνατος του Θεού, ο υπεράνθρωπος και η ηθική του δούλου διαποτίζουν την κουλτούρα μας, υψηλή και χαμηλή, ωστόσο ο ίδιος είναι ένας από τους πιο παρεξηγημένους φιλοσόφους στην Ιστορία. Ο Νίτσε θεωρούσε πως όλη η φιλοσοφία είναι αυτοβιογραφική. Η Sue Prideaux οδηγεί τους αναγνώστες στον κόσμο ενός μεγαλοφυούς, εκκεντρικού και πολύ βασανισμένου ανθρώπου, φωτίζοντας τα γεγονότα και τους ανθρώπους που διαμόρφωσαν τη ζωή και το έργο του. Από την ήρεμη, ευλαβή, χριστιανική ανατροφή του, η οποία σκιάστηκε από τον μυστηριώδη θάνατο του πατέρα του, στο μοναχικό φιλοσοφείν στα ψηλά βουνά και τη φρίκη και τη θλίψη της τελικής διολίσθησης στην τρέλα, η Prideaux διερευνά με οξυδέρκεια και ευαισθησία τη διανοητική, συναισθηματική και πνευματική ζωή του Νίτσε.
Επιπλέον μας δίνει ολοκληρωμένες τις προσωπογραφίες των ανθρώπων που τον σημάδεψαν: του Ρίχαρντ και της Κόζιμα Βάγκνερ, της Λου Σαλομέ –της μοιραίας γυναίκας που του ράγισε την καρδιά– και της φανατικά εθνικίστριας και αντισημίτριας αδελφής του, της Ελίζαμπετ, που τον πρόδωσε παραχαράσσοντας τα κείμενά του και επιτρέποντας την κατάχρησή τους στα χέρια των Ναζί.
H Aγγλονορβηγίδα Sue Prideaux έχει τιμηθεί με το Tait Black Memorial Prize για τη βιογραφία του Έντβαρντ Μουνκ (Edvard Munch: Behind the Scream), με το Duff Cooper Prize για τη βιογραφία του Στρίντμπεργκ (Strindberg: A Life). Η βιογραφία του Νίτσε (I am dynamite! A life of Nietzsche) πρωτοεκδόθηκε στα αγγλικά το 2018, αναδείχτηκε καλύτερη βιογραφία της χρονιάς από τους Times και τιμήθηκε με το Hawthοrnden Prize 2019, ενώ μεταφράζεται σε περισσότερες από 24 γλώσσες
Βιογραφία - Μαρτυρίες
Γιάννης Ρίτσος
Μια ζωή επιστήθια φίλη του Γιάννη Ρίτσου και σύντροφος του Άρη Αλεξάνδρου από το 1959, η ποιήτρια και δημοσιογράφος Καίτη Δρόσου (1924-2016), λίγα χρόνια πριν από τον θάνατό της, εμπιστεύτηκε στην πανεπιστημιακό Λίζυ Τσιριμώκου έναν μικρό θησαυρό: τα δελτάρια του Ρίτσου από τόπους εξορίας –τη Λήμνο, τη Μακρόνησο, τον Αϊ-Στράτη– προς την ίδια, καθώς και τα γράμματά του προς εκείνη και τον Αλεξάνδρου επί δικτατορίας, όσο ζούσαν αυτοεξόριστοι στο Παρίσι, τα οποία βρίσκονται από το 2008 συγκεντρωμένα στον τόμο Τροχιές σε διασταύρωση (εκδ. Άγρα).
Η Καίτη Δρόσου υπήρξε αποδέκτης της αστείρευτης θετικής ενέργειας του Ρίτσου από τα 16 της, επί Κατοχής, όταν οι ερασιτεχνικοί καλλιτεχνικοί κύκλοι λειτουργούσαν σαν συγκοινωνούντα δοχεία με τους επαγγελματικούς. Ο Αλεξάνδρου βρέθηκε στην παρέα του Ρίτσου, ανεξάρτητα από εκείνη, χάρη στον συμμαθητή του από το Βαρβάκειο Ανδρέα Φραγκιά. Η συμπάθεια ήταν αμοιβαία αλλά η δουλειά τους στον Γκοβόστη ήταν που τους έφερε κοντά – ώρες ατέλειωτες σκυμμένοι πάνω από τυπογραφικά δοκίμια, ο Αλεξάνδρου μετέφραζε από τα ρωσικά και ο Ρίτσος τα ξανακοίταζε με έναν ρωσόφωνο ακόμη, για να μην ξεφύγει λάθος πουθενά…
Ακράδαντα πειστήρια του ήθους, της πληθωρικής προσωπικότητας και των ποιητικών ανησυχιών του Ρίτσου, τα γράμματα που απλώνονται στο Τροχιές σε διασταύρωση πιστοποιούν τη φιλία που ένωσε τους τρεις ομοτέχνους σε πολύ δύσκολους καιρούς, τότε που οι διώξεις και τα βασανιστήρια των αριστερών βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη και τα συντροφικά μαχαιρώματα έρχονταν να προκαλέσουν κι άλλες, συχνά ανεπούλωτες πληγές. Κι ακόμα, φανερώνουν τις «ωδίνες τοκετού» ενός από τα σπουδαιότερα έργα της μεταπολεμικής λογοτεχνίας, του Κιβωτίου.
Ο Αλεξάνδρου, έχοντας παραδεχτεί μέσα του την ήττα του εμφυλίου, διέσχισε τα χρόνια της εξορίας του απομονωμένος από τους συντρόφους του, κι ας είχε σπεύσει ο Ρίτσος να εγγυηθεί γι’ αυτόν ότι είναι τίμιος και ότι δεν θα βλάψει το Κόμμα ποτέ. Ωστόσο, οι δρόμοι τους χώρισαν. Έπρεπε να φτάσει το ’58, οπότε επέστρεψε και ο Αλεξάνδρου από τη Γυάρο στην Αθήνα, για να μιλήσουν ξανά. Επί χούντας, πιάνουν και πάλι να αλληλογραφούν. Ο Ρίτσος, κάθε φορά που λαμβάνει αποσπάσματα του Κιβωτίου από το Παρίσι, εγκαρδιώνει τον φίλο του και τον επικροτεί. «Είναι ένα όργιο φαντασίας», θα του γράψει όταν το διαβάσει ολοκληρωμένο, «που καλύπτει την ιστορική πραγματικότητα κι αποκαλύπτει την άλλη πραγματικότητα της πιο πειστικής φαντασίας, της γεννημένης απ’ τους καθημερινούς εφιάλτες της ασυνεννοησίας, της καταπίεσης, της υποχρεωτικής συγκατάβασης».
Σύμφωνα με τη Δρόσου, το θέμα με τον Ρίτσο και τον Αλεξάνδρου δεν ήταν να τα βρουν στα ιδεολογικά. Το θέμα ήταν ποιος θα κάνει πρώτος την κίνηση να βγάλει το χαρτί από την τσέπη, ποιος, δηλαδή, θα προκαλέσει ξανά συζήτηση πάνω σε ένα γραπτό, όπως θα μιλούσε στον δάσκαλό του…
Σταυρούλα Παπασπύρου
Βιογραφία - Μαρτυρίες
Ελένη Βαροπούλου
Με ένα υβριδικό κείμενο μεταξύ αυτοβιογραφικής αφήγησης, δοκιμίου, παράθεσης ιστορικών γεγονότων και συγκέντρωσης ταξιδιωτικών εντυπώσεων, η Ελένη Βαροπούλου, κριτικός, θεωρητικός του θεάτρου και μεταφράστρια, ανατρέχει σε στιγμές που σημάδεψαν τη ζωή της.
Στην αναδρομή αυτή αναδεικνύονται οι προσωπικές εμπειρίες, τα συναισθήματα, η αίσθηση των τοπίων, της Φύσης και της πραγματικότητας των αντικειμένων, χωρίς όμως να μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα ο στοχασμός γύρω από θέματα αισθητικού και πολιτικού περιεχομένου, οι σκέψεις για το ζήτημα του χρόνου, οι μαρτυρίες για το θέατρο, οι προσεγγίσεις λογοτεχνικών κειμένων, έργων τέχνης, φιλοσοφικών ιδεών.
Και για τις διαδικασίες πολιτικοποίησης ή για τη συνύφανση των διαφορετικών πολιτισμών στις χώρες τις οποίες επισκέφτηκε, κάνει λόγο η Ελένη Βαροπούλου, η οποία επί δεκαετίες είχε δραστηριοποιηθεί σε τομείς του πολιτισμού, προωθώντας πάντα τις νέες θεατρικές τάσεις, ενώ παράλληλα εργαζόταν για μια νέου τύπου θεατρική παιδεία. Με αστείρευτο πάθος περιηγήθηκε δεκάδες χώρες της Ευρώπης και των άλλων ηπείρων, ταξίδεψε από την Ιαπωνία μέχρι τον Καναδά, το Μαρόκο, το Ιράν, τη Ρωσία, την Κίνα, τις Ηνωμένες Πολιτείες, και από την Αυστραλία μέχρι τη Λατινική Αμερική.
Γνώρισε και συναναστράφηκε ανά την υφήλιο σημαντικές προσωπικότητες από το πνευματικό, καλλιτεχνικό και πολιτικό στερέωμα, ενώ υποστήριξε εμπράκτως τις ενσυνείδητες πολιτικές και πολιτιστικές δράσεις. Το βιβλίο είναι μια αυτοβιογραφία με το βλέμμα στραμμένο προς το πνεύμα της εποχής, καθώς ο ενθουσιασμός για τη ζωή και τη δράση συνυπάρχει με πολλές απορίες και ερωτήματα.
Βιογραφία - Μαρτυρίες
Ντάνιελ Μέντελσον
Ο Ντάνιελ μεγαλώνει ακούγοντας διαρκώς από τους συγγενείς του –Εβραίους μετανάστες από το μακρινό Μπόλεχοφ της Ουκρανίας– πόσο μοιάζει στον μακαρίτη θείο Σμιλ. Μεγαλώνει ακούγοντας επίσης τις οικογενειακές ιστορίες του πληθωρικού παππού του, από τις οποίες όμως ο θείος Σμιλ απουσιάζει παντελώς. Το μόνο που γνωρίζει για τον αμνημόνευτο θείο, τη γυναίκα και τις τέσσερις όμορφες κόρες του είναι ότι «τους σκότωσαν οι ναζί».
Ενήλικος πια, παρακινούμενος από το ένστικτο του «ιστορικού της οικογένειας» και από τη φρικτή υποψία ότι η σιωπή του παππού του υποκρύπτει μια ιστορία αδελφικής προδοσίας, θα ξεκινήσει τη δική του οδύσσεια ανά τον κόσμο για να τρυγήσει από τους λιγοστούς πια γέροντες, πρώην κατοίκους του Μπόλεχοφ –όσους επέζησαν του Ολοκαυτώματος– τις τελευταίες τους αναμνήσεις για τον Σμιλ και τη μοίρα του, για τον θάνατο αλλά και τη ζωή των Εβραίων της Ευρώπης.
Βιογραφία - Μαρτυρίες
Αλμπέρ Καμύ
Ο πρωταγωνιστής του βιβλίου, ο Ζακ Κορμερί, ταξιδεύει στη γενέθλια πόλη του, στο Αλγέρι. Μια πλημμυρίδα αναμνήσεων τον υποχρεώνει ν’ αναμετρηθεί με το παρελθόν του. Θυμάται τη φτώχεια, την ορφάνια, τους παθιασμένους με το ποδόσφαιρο συνομηλίκους του, αλλά και τον εμπνευσμένο δάσκαλο που του εμφύσησε την αγάπη για το διάβασμα και τα βιβλία. Ώριμος άντρας πια, ζει στη Γαλλία και αναρωτιέται σε ποια πλευρά της Μεσογείου ανήκει. “Τελικά, θα μιλήσω για κείνους που αγαπούσα” γράφει ο Αλμπέρ Καμύ σε μια σημείωση για τον Πρώτο άνθρωπο.
Το κατεξοχήν αυτοβιογραφικό μυθιστόρημά του ανασύρθηκε ημιτελές από τα συντρίμμια του αυτοκινήτου όπου ο ίδιος έχασε πρόωρα τη ζωή του. Μέσα στις σελίδες του βιβλίου αναδύονται η προσωπικότητα και η ευαισθησία του Καμύ, οι ρίζες της σκέψης και οι απαρχές της ιδεολογικής στράτευσής του. Γιατί, σε όλη του τη ζωή, ήθελε να μιλάει εξ ονόματος εκείνων στους οποίους απαγόρευαν το λόγο. Ο ίδιος είχε πει κάποτε ότι οι συγγραφείς “τρέφουν την ελπίδα ότι θα ξαναβρούν τα μυστικά μιας οικουμενικής Τέχνης η οποία, με ταπεινότητα και μαεστρία, θα ξανάδινε επιτέλους ζωή σε ήρωες με σάρκα και διάρκεια”.
Ο πρώτος άνθρωπος είναι ο τελευταίος Καμύ, πάντα συγκινητικός, πάντα συναρπαστικός.
Βιογραφία - Μαρτυρίες
Λίντσι Σπενς
Ποια ήταν αυτή η ψυχικά ταλαιπωρημένη και κακοποιημένη γυναίκα που κρυβόταν πίσω από τη μάσκα της λάμψης πάνω στη σκηνή της Σκάλας του Μιλάνου, προκαλώντας ρίγη σε χιλιάδες θεατές και στοιχειώνοντας για πάντα με τη φωνή της τις μεγαλύτερες ηχογραφήσεις στην ιστορία της όπερας; Μέσα από ανέκδοτο και μέχρι τώρα άγνωστο υλικό, η Lyndsy Spence σκιαγραφεί ένα τρυφερό όσο και τραγικό πορτραίτο της μεγαλύτερης ντίβας της κλασικής μουσικής.
Βιογραφία - Μαρτυρίες
Νίκανδρος Νούκιος
Στα μέσα του 16ου αιώνα, ένας ταπεινός Έλληνας αντιγραφέας χειρογράφων, ο Νίκανδρος ο Κερκυραίος, ξεκινά για ένα παράξενο, ανάστροφο ταξίδι. Ενώ οι σύγχρονοί του πηγαίνουν προς την Ανατολή η σαλπάρουν για τον Νέο Κόσμο, αυτός πορεύεται προς την Ιταλία, τη Γερμανία και τη Φλάνδρα, την Αγγλία και τη Γαλλία.
Ουμανιστής με κλασική παιδεία, μας παραδίδει την Ευρώπη της Αναγέννησης μέσα από τα λόγια του Στράβωνα και του Ιουλίου Καίσαρα, και σ’ αυτή την Ευρώπη δεν βρίσκουμε ίχνος απ’ ό,τι εμείς θεωρούμε οικείο. Ποτάμια, πόλεις και λαοί με αρχαϊκά ονόματα ανήκουν σε χώρες εξωτικά μεταμορφωμένες, εκεί που η Μεταρρύθμιση είναι στα σπάργανα, εκεί που παρασκευάζεται η κερβεσία, αλλιώς μπίρα, και εκεί που τις γυναίκες τις φιλούν δημόσια στο στόμα.
Η σχέση των τραγικοκωμικών γαμήλιων περιπετειών του Ερρίκου Η’ βασιλιά της Αγγλίας, η συνάντηση με τον Φραγκίσκο Α’ τής Γαλλίας, ο διάσημος Έρασμος και ο Λούθηρος δεν καταφέρνουν ωστόσο να κρύψουν τον καημό του εξόριστου. Στο θέαμα μιας Ευρώπης που σπαράζεται από βίαιους και ασταμάτητους πολέμους, στο νου του Νίκανδρου έρχεται η Μεσόγειος, όπου ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής και ο πειρατής βασιλιάς Μπαρμπαρόσα, οδηγημένοι από τις έριδες ανάμεσα στους πρίγκιπες της Δύσης, πολιορκούν και λεηλατούν την πατρίδα του την Κέρκυρα.
Το Ταξίδι γίνεται έτσι το αφήγημα μιας μελαγχολικής εξερεύνησης σε γη μακρινή, όπου η ικανότητα να μιλάς για τον άλλο γίνεται ζωτική ανάγκη για τη δική σου ύπαρξη, «ραγίζοντας το φίλτρο συνηθειών και προκαθορισμένων κρίσεων, ξεθαμπώνοντας τις διόπτρες», όπως γράφει ο Υβ Ερσάν, διευθυντής σπουδών στο EHESS, στο Επίμετρό του «Τα γυαλιά του Νίκανδρου».
Το Ταξίδι στην Εσπερία πέρασε σχεδόν απαρατήρητο στους αιώνες από τη συγγραφή του, μεταφράζεται όμως στην Ελλάδα για πρώτη φορά ολόκληρο, με την επιμέλεια του Πάολο Οντορίκο, πρώην διευθυντή σπουδών στο EHESS. Ο ιστορικός σχολιασμός και οι σημειώσεις έγιναν από τον Ζοέλ Σναππ, ερευνητή του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Σπουδών της Φλωρεντίας.
Βιογραφία - Μαρτυρίες
Κάτι Μάρτον
Η Καγκελάριος είναι μια καθηλωτική πολιτική βιογραφία και ταυτόχρονα μια προσωπική ανθρώπινη ιστορία ενός αουτσάιντερ: μιας χημικού, κόρης πάστορα, η οποία μεγάλωσε στην Ανατολική Γερμανία και κατάφερε να γίνει η άτυπη ηγέτιδα της Δύσης.
Η αναγνωρισμένη βιογράφος Κάτι Μάρτον προσπάθησε να εξιχνιάσει το μυστήριο τού πώς η Άνγκελα Μέρκελ το πέτυχε αυτό. Και βρήκε την απάντηση στην πολιτική ιδιοφυΐα της Μέρκελ: στην προθυμία της να μιλάει με τους αντιπάλους της αντί να τους επιβάλλει τη γνώμη της, στη δεξιότητά της να διαπραγματεύεται χωρίς να διακινδυνεύει ό,τι είναι σημαντικό για την ίδια, στην ικανότητά της να διορίζει πολιτικούς αντιπάλους στο υπουργικό σχήμα της και να ασκεί την πολιτική τους, ώστε να μην έχουν καμία δικαιολογία να στρέφονται εναντίον της, στη σεμνότητα να αποδίδει εύσημα σε άλλους για πράγματα που έχουν κάνει από κοινού, στη σοφία της να αποφεύγει εφημερίδες και το Twitter, και στη διορατικότητά της να εκμεταλλεύεται κρίσεις για να υλοποιεί γενναίες αλλαγές.
Η Άνγκελα Μέρκελ, όπως σκιαγραφείται στην ΚΑΓΚΕΛΑΡΙΟ, αποτελεί πρότυπο για όποιον ενδιαφέρεται να κερδίσει και να διατηρήσει την εξουσία παραμένοντας πιστός στο ακέραιο στις ηθικές του πεποιθήσεις – καθώς και για όποιον θέλει να κατανοήσει πώς να γεφυρώσει βαθιά χάσματα στην κοινωνία. Η Μάρτον περιγράφει επίσης και πολλές αμφισβητούμενες συμπεριφορές της Μέρκελ, όπως η περίπλοκη σχέση της με τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, στον οποίο αρνιόταν να μιλήσει κάποια χρονική στιγμή.
Αυτό το σαγηνευτικό πορτρέτο απεικονίζει μια γυναίκα που βίωσε απίθανες προκλήσεις προκειμένου να μεταμορφώσει τη χώρα της και να την επαναφέρει στο προσκήνιο της διεθνών εξελίξεων.
Βιογραφία - Μαρτυρίες
Ο Λάκης έλειπε – Ο Λάκης Καραλής απ’ το «Supermarket» ώς το «Βαφείο»
Χαρίλαος Τρουβάς
Δυο βαλίτσες στο καράβι. Στη μία μια φλοκάτη και στην άλλη όλα μας τα υπάρχοντα. Μόλις φτάσαμε, δεν ξέραμε κανέναν. Δύσκολα χρόνια, και οικονομικά και συναισθηματικά. Ήμασταν και με τα δύο πόδια να γυρίσουμε πίσω. Χωρίς μέλλον, χωρίς τίποτα. Αλλά ήμασταν πολύ νέοι”. (Νίκη Αναστασέα)
“Ο Λάκης σιωπηλός στις συνεδριάσεις, ενώ ο Ναυπλιώτης σκίτσαρε για τη Μαμή. Και οι δυο τους δεν ήταν από αυτούς που θα παίρνανε μέρος σας κόντρες”. (Γιώργος Βότσης)
“Μόλις είδε ο Λάκης την κιθάρα ενθουσιάστηκε. Κι όταν κατάλαβα ότι αυτός ο άνθρωπος μ’ αυτό θέλει ν’ ασχοληθεί, να τραγουδάει με μια καλή κιθάρα, του είπα: “Κράτησέ την όσο θέλεις”. Και τότε το ‘πα στο σπίτι μου ότι τη χάρισα την κιθάρα. Είπα ότι τη χάρισα σε έναν άνθρωπο που είχε ταλέντο”. (Αλέκα Παπαρήγα)
Γνήσιος λαϊκός δημιουργός, εν πολλοίς αυτοδίδακτος, γι’ αυτό και γοητευτικός δάσκαλος, που με δάνεια από την παράδοση εξοφλεί το μέλλον. Ζει στο πλάι της κοινωνίας -ίσως για να τη βλέπει ολόκληρη- και ασκεί ήσυχος κι απερίσπαστος την τέχνη του χωρίς να τον νοιάζει να βγει στο προσκήνιο. Ένας άνθρωπος χαρισματικός και ισχυρά επιδραστικός στο οποίο κοινό του.
Μια έκφανση αυτού του τύπου δημιουργού υπήρξε ο συνθέτης και σκηνοθέτης Λάκης Καραλής.
Από την πολυτάραχη ζωή του περνάνε ένα σωρό προσωπικότητες. Μεγάλοι σταθμοί στην τέχνη του, η συμμετοχή του στα Τραγούδια του Αγώνα του Μίκη Θεοδωράκη, η ηχογράφηση του ιστορικού Supermarket στο Λονδίνο, η Θεατρική Λέσχη Βόλου, όπου και η βυζαντινή Αντιγόνη, το Εργαστήρι στο Λαύριο και το Θέατρο “Βαφείο” στον Βοτανικό.
Το βιβλίο αυτό είναι ένα πείραμα βιογραφίας και εργογραφίας μέσα από προφορικές αφηγήσεις συγγενών, συντρόφων, φίλων και συνεργατών του καθώς και μέσα από δημοσιεύματα και γραπτά ντοκουμέντα.